น่านฟ้าค่อย ๆ จัดการเปลี่ยนผ้าปิดแผลให้กับร่างสูงอย่างเบามือเพราะกลัวเขาจะเจ็บระบมที่แผลขึ้นมาอีกแต่เท่าที่ดูจากรอยแผลแล้วดูเหมือนว่าแผลของเขาจะเริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ รอแค่ให้แผลมันแห้งสนิทก็แค่นั้น...
“เจ็บมากไหม...” น่านฟ้าเอ่ยถามพร้อมกับเลื่อนมือไปสัมผัสรอยแผลที่ถูกยิงของชายหนุ่มโดยที่มีผ้าปิดแผลเอาไว้เรียบร้อยแล้ว...
“ที่ถามนี่คิดแล้วใช่ไหม ?...เธอคิดว่าคนโดนยิงจะไม่เจ็บเหรอไง” เสียงทุ้มเอ่ยออกไปอย่างเฉยชาเช่นเดิม น่านฟ้านิ่งเงียบพร้อมกับจับจ้องไปที่รอยแผลที่ถูกยิงของชายหนุ่มอย่างรู้สึกอยู่ภายในใจที่เธอเป็นต้นเหตุให้เขาถูกยิง
“น่านถามดี ๆ นะฟลินต์...พูดดี ๆ กับน่านบ้างเถอะ”
“ฮึ กับเธอฉันอ้าปากพูดด้วยก็ดีแล้วมั้ง...ถ้ารับไม่ได้ก็ออกไปจากที่นี่ดิ” ร่างสูงเอ่ยออกไปอย่างไร้เยื่อใยน่านฟ้าหน้าเจื่อนลงเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงจนแทบจะกระซิบ...
“น่านขอโทษนะ...ขอโทษที่เป็นต้
