หลายวันต่อมา....
ร่างบางที่จำใจต้องกลับมาอยู่บ้านตามคำขอของฟลินต์ที่บอกทุกคนเอาไว้ว่าถ้าเมื่อไหร่ที่เธอฟื้นให้พาตัวกลับบ้านไปทันที ความน้อยอกน้อยใจวิ่งแล่นอยู่ในอกของหญิงสาวทุกวี่วัน ไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหน ไม่ว่าเธอจะขอร้องอ้อนวอนและขอโอกาสจากเขามากเท่าไหร่มันก็ดูเหมือนว่าฟลินต์จะไม่ยอมให้โอกาสอะไรเธอเลยสักนิด
หลังจากที่เธอฟื้นเธอก็ไม่เห็นหน้าฟลินต์อีกเลยแล้วยังต้องมารับรู้ว่าเขาต้องการอยู่คนเดียวไม่ต้องการให้เธอเข้าไปวุ่นวายกับชีวิตของเขาในตอนนี้
“ไม่รักกันจริง ๆ แล้วเหรอ...” เสียงหวานพึมพำออกมาอย่างแผ่วเบานัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลสั่นไหวไปด้วยความน้อยใจที่ชายหนุ่มทำเหมือนว่าเขาไม่ต้องการเธอแล้วจริง ๆ ถึงแม้ว่าใครจะพยายามพูดปลอบใจเธอว่าฟลินต์แค่ต้องการเวลาแต่ไม่ได้จะทิ้งเธอไปไหน
แต่แค่นี้มันก็เหมือนว่าเขาทิ้งเธอกับลูกไปแล้ว
“แม่จะทำยังไงดีคะ พ่อเขาใจแข็งมากเลย”
“ไม่ยอมให้แม่เข้าใกล้แล้วย
