ตกกลางคืน...
“รอข้อความใครอยู่...” ฟลินต์ละสายตาจากโทรศัพท์ที่เขาถือมันไม่ยอมปล่อย ก่อนที่เขาจะเห็นสายตาหลายคู่จับจ้องมาที่เขาเป็นตาเดียวกัน
“มึงติดเชื้อขี้เสือกไอ้ดัสตินมาเหรอไง”
“ฮึ...เปล่า กูก็แค่เห็นมึงจับโทรศัพท์ไม่ยอมปล่อยแล้วกูก็ดันเห็นว่ามึงเข้าไปเช็คข้อความของน่าน” มิวนิคเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบ ก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นมากระดกดื่มด้วยท่าทีสบาย ๆ
ฟลินต์นิ่งเงียบอย่างไม่คิดจะปฏิเสธอะไรออกไป เพราะทุกอย่างที่มิวนิคพูดออกมามันดันถูกทุกอย่างและเขาเองก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ
“รอน่านมันอยู่เหมือนกันอะดิ” คราวนี้เป็นดัสตินที่พูดขึ้นมาอย่างรู้ทันและตั้งใจดักทางเพื่อนรักอย่างฟลินต์...
ฟลินต์ถอนหายใจออกมาน้อย ๆ ก่อนจะหยิบแก้วเหล้าขึ้นมากระดกดื่มรวดเดียวจนหมด
“กูไม่ได้รอ...” ไม่ได้รอซะเมื่อไหร่ เขารอ รอข้อความจากเธอ รอเธอโทรมาหาเสียด้วยซ้ำ แต่เพราะไม่อยากเสียหน้าเลยต้องพูดออกไปว่าไม่ได้รอ
“รอเข
