เช้าวันต่อมา
เพียะ!!
กลายเป็นเรื่องราวใหญ่โต เมื่อเมลินลืมตาตื่นขึ้นมาพบว่ารุ่นน้องอย่างเอินนั่งร้องห่มร้องไห้บอกว่าเมื่อคืนถูกดราฟรังแกข่มขืน
ซึ่งหลักฐานก็คือเสื้อผ้าที่เขาไม่ได้สวมใส่แม้แต่ชิ้นเดียว ฝ่ามือน้อยเมลินจึงฟาดหน้าเต็มกำลัง
"หนูรู้ว่าพี่เลว แต่ไม่คิดว่าจะเลวขนาดนี้!" เมลินด่าเสียงสั่น "พี่ทำแบบนี้ได้ยังไงคะ ฮึกกก"
"ฟังก่อนนะมันอาจไม่ใช่อย่างนั้น!" ดราฟแก้ตัว
"ใช่อย่างนั้นแล้วมันอย่างไหน พอเมาแล้วคลำไม่มีหางพี่ก็เอาหมดเลยหรือไง"
"พี่เมาจริงแต่..."
"หยุดแก้ตัวหนูไม่อยากฟัง"
"เมลิน"
ตัวเล็กโมโหจนเลือดขึ้นหน้า รีบคว้าแขนของรุ่นน้องออกจากห้องแล้วนั่งแท็กซี่เพื่อเดินทางกลับไปส่งที่บ้าน เอินยังคงสะอึกสะอื้นก่อนจะหันมาพูดกับเมลิน
"นี่เป็นครั้งแรกของหนูเลยนะคะ ฮือ~"
"พี่ขอโทษนะที่พาเอินมา"
"มันไม่ใช่ความผิดของพี่หรอกค่ะ พะ พี่ดราฟคงเมา"
"ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ! ฮึกกก"
"พี่เ
