บทที่ 15 คนหวงเมีย 2
1585 คำ
ร้านกาแฟโรงพยาบาล H
“ไอ้หมอเวย์ ข่าวว่ามึงหนีเวรเมื่อคืนจริงปะ”
“อืม มีธุระด่วน”
“ธุระของมึง ใช่ที่ร้านอาหารที่วอร์ดออร์โธไปกินเลี้ยงกันเมื่อวานไหมวะ”
“ไอ้เชี่ยนุ มึงอยู่ในซอกไข่กูหรือไงว่ะรู้ทุกเรื่องจะมาถามกูเพื่อ....”
“แฮร่ ๆ กูแค่เป็นห่วงรู้ไหมกูต้องไปส่งน้องทิชาเมื่อคืนน้องมันกลับคนเดียว มึงนี่ก็ใจร้ายนักนะ”
“อือ ฝากขอโทษทิชาด้วยเมื่อคืนกูลืมไปเลย”
“ดีแล้ว ถือว่ากูทำคะแนนว่าแต่มึงไปฟาดงวงฟาดงาใส่น้องใบหม่อนรึเปล่า หึงเมียไม่เข้าท่า”
“กูไม่ได้หึง มึงก็รู้ไอ้หมอน่านน้ำมันเป็นคนอันตรายกูแค่เป็นห่วงยัยเด็กนั่นซื่อบื้อเกินไป จะทันเล่ห์เหลี่ยมหมาป่าอย่างมันได้ไง”
“เขาหมาป่าแล้วมึงล่ะตัวอะไร กูว่ามึงนั่นแหละตัวดีสมภารกินไก่วัดพญาเสือโคร่งหวงเหยื่อ”
“ไม่มีใครมาแทนที่สายรุ้งทั้งนั้น....มึงอย่าพูดมั่ว ๆ ยั่วยุอะไรกู”
“เออ ๆ จมปลักกับคนที่ตายไปแล้วจะเสียคนที่แสนดีไปไม่รู้ตัว เมียมึงน่ารักขนาดนั้นหมอน่านน้ำมันไม่ปล่อยไว้หรอกนะ”
“ขืนมายุ่งกับคนของกูอีก มันเองนั่นแหละต้องนอนจมกองเลือดใต้ตีนกูแล้วกูก็ไม่มีวันยอม”
“หวงเมียเหมือนหมาบ้ายังจะมาปากแข็ง ไอ้เวย์”
ทันทีที่พูดจบสายตาคมของหมอเวธัสก็เหลือบไปเห็นหมอน่านน้ำกับใบหม่อน เดินเข้ามาที่ร้านกาแฟด้วยกันเธอนั้นหน้าตาสดใสยิ้มแย้มตลอดเวลาทำเอาหัวใจหมอเวย์นั้นกระตุก มือหนาบีบแก้วกาแฟในมือจนแหลกหมอนุชาที่เห็นอาการของหมอเวย์ จึงหันไปมองยังคนที่เดินเข้ามาใหม่รับรู้ได้ทันทีว่าหมอเวย์นั้นกำลังไม่พอใจ
“อื้อ ตายห่าล่ะว่ะ ไอ้เวย์มึงใจเย็น ๆ เขาทำงานด้วยกันพยาบาลน้องใหม่ ก็วนแต่ละวอร์ดอยู่แล้วเดี๋ยวก็มาวนวอร์ดมึง” หมอนุชาพยายามพูดให้หมอเวย์สงบใจลง เพราะดูแววตาของเพื่อนแล้วช่างแข็งกร้าวพร้อมมีเรื่องตลอดเวลา
“ทำแค่งานก็ดีสิ มึงดูที่มันทำมันกำลังเอาใจยัยเด็กนั่นลูกไม้เดิม ๆ”
“เฮ้ย! ใจเย็นดิวะ” หมอนุชาที่ดึงแขนหมอเวย์ไว้ เพราะเขากำลังลุกขึ้นเตรียมที่จะเข้าไปหาใบหม่อนและหมอน่านน้ำ
“ใจเย็นได้ไงคนของกูก็ให้ท่าซะเหลือเกิน ไม่จำเลยใช่ไหม” ร่างสูงรีบเข้าไปแสดงตัวใบหม่อนที่เห็นสีหน้าของหมอเวย์จึงรู้สึกกลัว และรู้สึกผิดที่เห็นหมอนุชาเพราะเมื่อคืนเธอจูบกับหมอเวย์
“สวัสดีครับท่านรอง กาแฟร้านนี้ใช้ได้นะครับเพราะสายรุ้งก็ชอบเหมือนกัน”
“อ่อครับ หมอสายรุ้งเธอเป็นคนเก่งน่าเสียดายที่อายุสั้น”
“นั่นสิครับ เธอคงเจ็บช้ำใจอย่างมากสายรุ้งเพื่อนผมเป็นคนเข้มแข็งไม่น่าจะจบชีวิตตัวเองทั้งที่อนาคตไกลแบบนั้น”
“เสียใจด้วยนะครับ หมอเวย์คงจะเสียใจมากเพราะแอบรักเพื่อนมานานน่าเสียดาย” ใบหน้าหล่อของหมอน่านน้ำแสยะยิ้ม เขารู้ดีว่าหมอเวย์นั้นไม่ชอบเขาเพราะเรื่องหมอสายรุ้งและเขาเองแอบรักเธอ
“เหอะ! ถ้าเธอไม่หลงผิดไปคบไอ้ชั่วคนนั้นก็คงไม่จบชีวิตแบบนั้นหรอก”
นาทีที่สองหมอปะทะฝีปากกันใบหม่อนที่ได้ยินทุกอย่าง ภาพเหตุการณ์บางอย่างได้ฉายเข้ามาในหัวภาพผู้หญิงในนั้นตัวเธอเองและผู้ชายคนนั้นคือหมอน่านน้ำ ความรู้สึกรักคับแค้นใจเจ็บปวดและผิดหวังทุกอย่างเกิดขึ้นพร้อม ๆ กับภาพเหตุการณ์นั้น ทิชาที่เห็นอาการของเพื่อนที่นั่งร้องไห้ตัวสั่นเทาจึงเรียกให้ได้สติ
“ใบหม่อนแกไม่สบายหรือเปล่า โอเคไหม”
“ฮือ ๆ ฉันเจ็บ ๆ ที่หัวใจ” มือบางที่สั่นเทากุมหัวใจใบหน้าสวยซีดเผือด หมอเวย์ที่เห็นอาการของเธอไม่ดีจึงรีบช้อนร่างของภรรยาสาวแล้วพาไปที่แผนกหัวใจทันที
ตึก! ตึก!
เสียงฝีเท้าหนักอุ้มร่างของภรรยาสาววิ่งไปที่ห้องฉุกเฉิน ท่ามกลางสายตาของหมอและคนไข้หมอเวย์รีบนำตัวใบหม่อนเข้าไปตรวจเช็คอาการทันที เมื่อตรวจทุกอย่างและรอผลเขาเองก็รู้สึกกังวลไม่หายอาการของเธอกำเริบขึ้น หลังจากผ่าตัดมานานถึงสองปีทั้งที่ทุกอย่างนั้นไม่ได้มีความผิดพลาด และร่างกายของเธอก็เข้ากับหัวใจใหม่ได้ดี
“ไอ้เวย์ใบหม่อนปลอดภัยดีใช่ไหม”
“อืม น่าแปลกผลตรวจทุกอย่างดีหมด หัวใจหรืออาการแทรกซ้อนไม่มี”
“เธอทำงานหนักเกินไปหรือเปล่า พยาบาลน้องใหม่ควงเวรข้ามวันนี่”
“ไม่ได้การ ทิชาใบหม่อนมีเวรติดต่อกันทั้งวันทั้งคืนรึเปล่า”
“มีแค่หนึ่งครั้งต่อสัปดาห์ค่ะ วอร์ดเราไม่ได้ควงเวรเยอะ”
“เข้าใจแล้ว”
ทันทีที่ร่างบางตื่นขึ้นมาคนแรกที่เจอคือหมอเวย์ เธอดูอ่อนเพลียและไม่มีเรี่ยวแรงเพราะฤทธิ์ของยา ทว่าหมอเวย์นั้นก็ยังคงไม่วางใจอาการป่วยของเธอเขาเข้ามานั่งแล้วดูสายน้ำเกลือจัดแจงทุกอย่างให้เรียบร้อย พร้อมกับมานั่งข้างเตียงยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน
“ไม่เป็นไรแล้ว...”
“ฉันเป็นลมอีกแล้วเหรอคะ”
“อื้ม เธออ่อนเพลียน่ะ”
“หมอเวย์ฉันเห็น...”
“หืม เห็นอะไรอย่าบอกนะว่าเห็นผี” ใบหน้าหล่อแกล้งหยอกภรรยาสาว เพราะดูเธอนั้นเคร่งเครียดและมีอาการไม่ปกติ
“คุณเชื่อเรื่องสัญชาตญาณที่มาจากหัวใจที่เคยเป็นของคนอื่นไหม.....ว่าในนั้นมันยังมีความทรงจำของคน ๆ นั้นหลงเหลืออยู่”
“เธอหมายความว่ายังไง....”
“ฉันไม่ได้บ้านะคะหมอ ตั้งแต่ได้หัวใจนี้มาฉันชอบฝันแปลก ๆ มันเป็นหนักช่วงหลังมานี้โดยเฉพาะเวลาที่ฉันได้อยู่ใกล้กับเขา”
“ใคร เธอกำลังจะพูดอะไรใบหม่อน”
“ไม่มีอะไรค่ะ ฉันแค่มึน ๆ ขอโทษด้วยนะคะแล้วก็ขอบคุณที่ดูแลฉันอย่างดี”
“หึ! ยัยเด็กโง่ ฉันก็ต้องดูแลเธอสิ” ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มมือหนาก็ลูบไปที่หัวทุยของภรรยาสาวเบา ๆ อย่างเอ็นดู
หลังจากกลับมาถึงห้องพักหมอเวย์ที่ข้องใจเกี่ยวกับคำพูดของใบหม่อน เขาได้เปิดงานวิจัยต่าง ๆ เกี่ยวกับอาการของคนไข้หลังจากได้รับการผ่าตัดปลุกถ่ายอวัยวะ โดยเฉพาะหัวใจมันมีทฤษฎีหนึ่งเรียกว่าความทรงจำระดับเซลล์
“คุณเชื่อเรื่องสัญชาตญาณที่มาจากหัวใจที่เคยเป็นของคนอื่นไหม.....ว่าในนั้นมันยังมีความทรงจำของคน ๆ นั้นหลงเหลืออยู่”
“อ่า....ไม่อยากจะเชื่อมันเกิดขึ้นจริง ๆ เหรอเนี่ย ผู้บริจาคอวัยวะถ่ายทอดลักษณะเฉพาะและประสบการณ์ของเจ้าของเดิม ไปยังผู้รับคนใหม่ได้โดยผ่านกระบวนการที่เรียกว่าความจำระดับเซลล์” คุณหมอหนุ่มจึงศึกษาและค้นคว้าเกี่ยวกับผลงานวิจัยทฤษฎีต่าง ๆ เขาแทบไม่อยากจะเชื่อว่ามันเกิดขึ้นได้จริง เพราะหลังจากแต่งงานเขาไม่ได้ใกล้ชิดกับภรรยาสาวและสนใจเธอมากนัก ภายในจิตใจเกิดคำถามมากมายเขาเสียเวลามาตั้งสองปีโดยเปล่าประโยชน์ แทนที่จะให้ความรักและสนใจใบหม่อนให้มากกว่านี้ทั้งที่อาสาเป็นคนดูแลหัวใจดวงนั้นเอง
คอนโดหรูของหมอเวธัส
“ใบหม่อนฉันมีคำถาม” ทันทีที่พาร่างของภรรยาสาวมานั่งพักที่โซฟาหรูกลางห้องเขา จึงอยากจะทดสอบว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นเป็นความจริง
“ที่เธอบอกฉันเมื่อสองวันก่อน ว่ามีความทรงจำของเจ้าของหัวใจเดิมนั้นเรื่องจริงใช่ไหม”
“หมอสนใจด้วยเหรอคะ”
“อืม ฉันกำลังอ่านงานวิจัยน่ะบังเอิญว่าเคสของเอมันน่าสนใจ”
“ยังไงคะ เจ้าของหัวใจนี้เป็นใครกันแน่”
“มันเป็นกฎน่ะบอกไม่ได้หรอก เพื่อรักษาความลับของผู้บริจาค”
“อ้อจริงด้วยค่ะ ฉันฝันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเธอเป็นหมอแล้วก็ฝันเห็นหมอเวย์ด้วยในฝันหมอเป็นแฟนกันรึเปล่า”
“ไม่หรอกเราเป็นเพื่อนกัน”
“ใช่ค่ะหมอผู้หญิงคนนั้นสวยมาก เธอจิตใจดีน่าเสียดายที่ต้องมาตายจากความผิดหวัง”
“ยังไงเธอเห็นอะไรอีก”
“เธอตกจากที่สูงค่ะ เธอทั้งรู้สึกกลัวเสียใจผิดหวังและแค้นมาก เธอแค้นคนรักของเธอหน้าเขาดูคุ้นมากเลยฉันเหมือนจะเคยเจอเขา” ใบหม่อนพยายามคิดแต่เธอเห็นหน้าของชายคนนั้นไกล ๆ และมันดูเลือนรางมาก เพราะภาพที่เห็นเธอนั้นกำลังผลัดตกลงพื้น
“แล้วก็....อื้อ ปวดหัว คิดไม่ออก”
“ไม่เป็นไร ขอบใจนะเธอคือกุญแจสำคัญที่จะไขเรื่องนี้ทั้งหมด ถ้าวันไหนเธอเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นชัด ๆ ช่วยบอกฉันทีนะ ผู้หญิงที่เธอเห็นหน้าตาแบบนี้หรือเปล่า” มือหนาหยิบรูปถ่ายในโทรศัพท์มือถือให้ใบหม่อนดู เป็นรูปของหมอสายรุ้งหมอเวธัสและหมอนุชาถ่ายร่วมกัน
“อื้ม ใช่เธอคือหมอคนนั้น” เมื่อได้ยินดังนั้นหัวใจของหมอหนุ่มก็พองโตรู้สึกมีความหวัง เขาสวมกอดร่างของภรรยาสาวด้วยความดีใจ ทางด้านคนที่ถูกกอดนั้นกลับงุนงงว่าเขาดีใจเรื่องอะไรกันแน่
- ผู้เขียน
