ตอนที่ 39
ช่วงบ่ายประตูห้องพักผู้ป่วยเปิดออก ภาคินัยและอัญชลิดาก้าวเข้ามาในห้อง แสงไฟสีขาวนวลจากหลอดไฟในห้องส่องสว่างใบหน้าซีดเซียวของสิริกัญญาที่นอนอยู่บนเตียง สิริกัญญาหันมามองทั้งสองด้วยแววตาที่อ่อนล้า แต่ก็ฉายแววขอบคุณอย่างสุดซึ้ง
“ภีม!!!...คุณอัญ” เธอเอ่ยเสียงแผ่วเบา
“แบม!!..คุณเป็นยังไงบ้าง” ภาคินัยเดินเข้าไปใกล้เตียง เอื้อมมือไปจับมือของสิริกัญญาเอาไว้
“แบม..ดีขึ้นแล้วค่ะ” สิริกัญญาตอบเสียงสั่นเครือ
“ขอบคุณมากนะคะ ที่มาช่วยแบม”
“ไม่เป็นไรเลยแบม..อย่างน้อยเราก็เป็นเพื่อนกัน” อัญชลิดาเดินเข้ามาใกล้เตียงอีกฝั่งหนึ่ง
“เมื่อเราสองคนเป็นห่วงคุณมากค่ะ”
“ฉัน...ฉันไม่รู้จะขอบคุณสองคนยังไงดี” สิริกัญญาเอ่ย
“ถ้าไม่ได้พวกคุณ...ฉันคง...” เธอพูดไม่ออก น้ำตาไหลอาบแก้ม
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วแบม..ผมเข้าใจคุณ” ภาคินัยบีบมือเธอเบาๆ
“ทุกอย่างมันจบแล้ว”
“ใช่ค่ะ..คุณแบมอย่าคิดมากเลยนะคะ” อัญชลิด
