ข่าวร้าย
908 คำ
ตอนที่ 1
ไร่องุ่นภาคิน วัลเล่ย์ ไวเนอรี่ อำเภอสะเมิง จังหวัดเชียงใหม่
แสงอาทิตย์สีทองยามเช้าทอประกายอบอุ่นลงบนไร่องุ่นเขียวขจี ภาคินัยพ่อเลี้ยงหนุ่มเจ้าของไร่กำลังนั่งจิบกาแฟดำเข้มข้นบนระเบียงบ้านพัก สายตาคมกริบกวาดมองทิวทัศน์ไร่องุ่นที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา
ภาพของความอุดมสมบูรณ์และความสงบสุขทำให้จิตใจของเขาผ่อนคลาย แต่แล้วจู่ ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะก็ขึ้น เขาดึงสติที่ล่องลอยไปกับความอุดมสมบูรณ์ที่ตัวเองสร้างขึ้น ก่อนจะรีบหยิบมือถือขึ้นมารับสายอย่างอารมณ์ดี
“ฮัลโหล สวัสดีครับ..”
“คุณภาคินัย ใช่ไหมครับ” เสียงปลายสายดังขึ้น
“ครับ ผมภาคินัย”
“ผมร้อยตำรวจเอกประพนธ์ จากสถานีตำรวจภูธรปายนะครับ ขอแจ้งให้ทราบว่าคุณเนตรดาว ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อเช้านี้ครับ” เสียงของร้อยตำรวจเอกประพนธ์ราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางใจของภาคินัย มือที่ถือแก้วกาแฟสั่นเทิ้มจนกาแฟกระฉอกออกมา
“อุบัติเหตุเหรอครับ!!!” เขาถามเสียงสั่นเครือ
“ครับรถยนต์ของคุณเนตรดาวเสียหลักพลิกคว่ำบนถนนหลวงหมายเลข 1095 ครับ ตอนนี้เธอถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลปายแล้วครับ”
“แล้ว... แล้วเธอเป็นยังไงบ้างครับ” ภาคินัยถามเสียงสั่น
“อาการค่อนข้างสาหัสครับ คุณภาคินัยควรจะรีบมาที่โรงพยาบาลโดยด่วนครับ”
“ครับ... ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้” ภาคินัยรีบตอบ ก่อนจะวางสายโทรศัพท์ลง เขาเหม่อมองไปยังไร่องุ่นที่เคยสวยงามในสายตา บัดนี้กลับดูมืดมัวและว่างเปล่า ภาพของเนตรดาว ภรรยาสาวที่เขารัก ลอยเข้ามาในความคิด ใบหน้าสวยหวานที่เคยมีรอยยิ้มสดใส บัดนี้กลับเลือนรางไปพร้อมกับข่าวร้ายที่ได้รับ
ภาคินัยไม่รอช้า รีบขับรถไปยังโรงพยาบาลในตัวอำเภอปายทันที หัวใจของเขาเต้นแรงด้วยความกังวลในระหว่างที่ขับรถด้วยความเร็วสูง เส้นทางสะเมิงถึงปายก็มีแต่โค้งทั้งนั้น
โรงพยาบาลอำเภอปาย
เขาจอดรถได้ก็รีบเดินเข้ามาแจ้งเรื่องกับเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ของโรงพยาบาลอย่างเร่งรีบ
“คุณเป็นสามีของคุณเนตรดาวใช่ไหมคะ?”
“ครับ” เมื่อพยาบาลสาวฝ่ายประชาสัมพันธ์คีย์ข้อมูลเสร็จเรียบร้อย เธอก็เงยหน้าแจ้งพ่อเลี้ยงหนุ่ม และบอกว่าตอนนี้เนตรดาวภรรยาของเขากำลังอยู่ในห้องไอซียู
พ่อเลี้ยงหนุ่มถึงกับเข่าทรุดเมื่อเห็นร่างของภรรยาที่นอนอยู่ในห้องไอซียู ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยเครื่องมือช่วยชีวิต ไม่ว่าจะเป็นเครื่องช่วยหายใจเครื่องวัดชีพจร รวมไปถึงสายน้ำเกลือและถุงเลือดห้อยระโยงระยางเต็มไปหมด ใบหน้าของเธอขาวซีด ดวงตาปิดสนิทสนิทราวกับหลับใหล
ภาคินัยเดินเข้าไปใกล้เตียงอย่างช้าๆ มือหนาสั่นเทาเอื้อมไปสัมผัสใบหน้าของเธอด้วยความสงสาร ความเย็นเยียบของผิวหนังทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวดรวดร้าวจนแทบจะแตกออกมาเป็นเสี่ยง ๆ
“ดาว!! คุณต้องไม่เป็นอะไรนะ” เขาเรียกชื่อภรรยาด้วยเสียงแผ่วเบา หวังว่าเธอจะได้ยินเสียงของเขา แต่ร่างที่นอนอยู่ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ เลย น้ำตาของภาคินัยไหลซึมออกมาจากหางตา เขาไม่เคยรู้สึกสิ้นหวังและเจ็บปวดเท่านี้มาก่อน ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันย้อนกลับมาในความคิด เขาโทษตัวเองที่เห็นงานสำคัญกว่าภรรยาและปล่อยให้เธอขับรถมาที่นี่เพียงคนเดียว
“ผมขอโทษนะดาว...ผมขอโทษ!!! ผมไม่น่าปล่อยให้คุณขับรถมาคนเดียวเลย” เขาพร่ำเพ้อ มือของเขาสัมผัสมือของเธออย่างแผ่วเบา เพื่อหวังจะส่งผ่านความรู้สึกถึงความรักทั้งหมดที่เขามีให้เธอ
ภาคินัยจ้องมองใบหน้าของเธออย่างไม่ละสายตา และภาวนาให้เธอฟื้นคืนสติกลับมาอีกครั้ง แต่ความเงียบงันในห้องไอซียูกลับตอกย้ำความจริงที่ว่าเธออาจจะไม่มีวันกลับมา ตามที่หมอได้บอกให้เขาทำใจ
ภาคินัยเดินออกจากห้องไอซียูด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง เขาเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์พยาบาลหน้าห้องด้วยความหวังที่จะได้รับข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับอาการของภรรยาในทางที่ดีกว่านี้
“คุณพยาบาลครับ ภรรยาของผมจะมีโอกาสรอดมั้ยครับ” เขาพูดเสียงสั่นเครือ พยาบาลเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสีหน้าเห็นใจ
“คุณหมอได้แจ้งอาการเบื้องต้นให้คุณทราบแล้วใช่ไหมคะ?”
“ครับ แต่ผมอยากทราบว่า พอจะมีทางรักษาอย่างอื่นมั้ยครับ” พยาบาลถอนหายใจเบา ๆ
“ตอนนี้คุณเนตรดาวอยู่ในภาวะโคม่าค่ะ สมองได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงจากอุบัติเหตุ ทำให้เกิดอาการบวมในสมอง เราได้ให้ยาเพื่อลดอาการบวมและเฝ้าดูอาการอย่างใกล้ชิดค่ะ”
“แล้ว...โอกาสที่ภรรยาของผมจะฟื้นมีมากแค่ไหนครับ?” ภาคินัยถามเสียงแผ่วเบา พยาบาลเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความเห็นใจ
“ตอนนี้ทางเราก็ยังบอกไม่ได้ค่ะ ต้องรอดูอาการวันต่อวัน”
“ขอบคุณมากครับ” พ่อเลี้ยงหนุ่มถอนหายใจก่อนจะเดินออกมาจากเคาน์เตอร์พยาบาลด้วยความรู้สึกสิ้นหวัง แต่ก็ยังมีความหวังเล็กๆ ในใจ และเขาจะพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้ภรรยาของเขากลับมา
- ผู้เขียน
