นายหัวสองดวงใจ

คนเจ้าเล่ห์อยู่ประตูถัดไป

“อื้อ นิดหน่อยค่ะ”

“ครั้งแรกของเรา ค่อย ๆ ทำแล้วกันนะ”

ค่ำคืนนั้นเป็นการเปิดซิงของทั้งคู่ ตัวเขาได้ใช้ลำแท่งทั้งสองลำกับหญิงสาวอย่างสุขสม วาดลวดลายลีลาร้อนจนเธอร้องครวญครางกระสันซ่านแทบทั้งคืน บ่งบอกความสุขอันล้นเหลือ ไร้วี่แววความหวาดหวั่นเกรงกลัวต่อความประหลาดของสองลำเอ็น

กระทั่งรุ่งเช้าของวันใหม่ หญิงสาวหายไปจากอ้อมกอดของเขา ตัดขาดทุกช่องทางการติดต่อ ไม่ยอมโผล่หน้ามาให้เขาเห็นอีกเลยนับแต่นั้น...

กระทั่งวันนี้ วันที่เธอกลับมาในชื่อของมุกสลิล มาพร้อมกับอาการความจำเสื่อม และตาบอดชั่วคราว

“ฮึ!” เขากระดกแก้ววิสกี้เข้าปาก “มุกสลิล เราสองคนได้เห็นดีกันแน่ ผมนี่แหละที่จะเป็นคนฟื้นความจำให้คุณ จะทำให้คุณจำได้ว่าลีลาของผมมันเป็นยังไง!!”

“อือ...อย่านะ อย่า...”

หลายคืนมาแล้วที่ฝันร้ายแบบเดิมทำให้เธอผวาตื่นขึ้นกลางดึก ในฝันนั้นมองเห็นตัวเองโดนงูใหญ่สองตัวเกลียวรัดมัดตัวร่างเปลือยไว้แน่นจนหายใจไม่ออก

“โอวว...” ภาพในยามหลับฝันนั้นชัดเจนราวกับดวงตาของเธอยังใช้การได้ แต่พอตื่นขึ้นมาสู่โลกแห่งความจริง เธอกลับมองอะไรไม่เห็นเหมือนเดิม

“อือ น่ากลัวจัง...อืออ” ความฝันนั้นน่ากลัวจนทำให้กายสั่นพร่า ใบหน้าสวยชื้นเหงื่อ หัวใจเต้นรัว หายใจติดขัดขาดห้วง หอบเหนื่อยเหมือนเพิ่งใช้แรงงานหนัก ทั้งที่นอนอยู่บนเตียงตลอด

ความมืดมัวรอบกายทำให้ใจเธอเกิดความหดหู่สิ้นหวัง ความวิตกหวาดหวั่นทำให้น้ำตาไหลพราก ความเศร้าเสียใจส่งเสียงสะอื้นระงม

“ฮือ...ฮือออ ทำไมเราจำอะไรไม่ได้เลย ทำไมนะ ทำไมถึงเป็นแบบนี้” มุกสลิลร้องไห้ฟูมฟายเหมือนเด็กน้อย ปลดปล่อยความอัดอั้นและความทรมานที่หาทางออกไม่ได้อย่างสาสมในความตรอมตรม สะอื้นฮึกฮักหนักหน่วงเหมือนจะขาดใจตาย

ก๊อก ๆ เสียงเคาะประตูดังแทรกขึ้นในห้วงอารมณ์ดำดิ่ง ก่อนจะเป็นเสียงตะโกนเรียกเร่งเร้าราวกับห่วงใยเหลือล้นจากหน้าประตูห้อง

“น้องมุก เป็นอะไรรึเปล่า ร้องไห้ใช่มั้ย” เพชรทวีปที่ยืนแอบมองอยู่หน้าประตูนานสองนาน แสยะยิ้มร้ายราวกับซาตานหรือปีศาจ ก้าวเข้ามาในห้องนอนของเธออย่างเงียบงันราวกับแมวขโมย หากเธอรู้ว่าเขาเข้ามายืนเฝ้ามองเธอจากปลายเตียงมาหลายคืนแล้ว เธอจะหวาดกลัวแค่ไหนนะ

หญิงสาวรีบกวาดเช็ดน้ำตาด้วยหลังมือ พยายามกลั้นเสียงสะอื้นแม้ยากเย็น “เปล่าค่ะพี่เพชร มุกก็แค่ฝันร้ายน่ะค่ะ ขอโทษที่รบกวนนะคะ”

“พี่เป็นห่วงมากนะ”

มุกสลิลตกใจนิดหน่อยที่ได้ยินเสียงเขาชัดกว่าเดิมมาก ราวกับว่าเขาอยู่ใกล้ “เอ่อ...”

“พี่ขอโทษที่ถือวิสาสะ” เขาหย่อนก้นนั่งลงใกล้ คว้าจับมือสั่นเทาไว้แล้วบีบเบาๆ “ได้ยินเสียงน้องมุกนอนร้องไห้ทุกคืนแล้วใจไม่ดี น้องมุกเป็นอะไรครับ เล่าให้พี่ฟังได้นะ พี่ยินดีรับฟังทุกเรื่อง”