เธอถอนหายใจหนักหน่วง บอกตัวเองว่าคงถึงเวลาที่เธอต้องไปจากที่นี่แล้วล่ะ เพราะทำภารกิจสำเร็จแล้ว ไม่ว่าลูกที่เกิดมาจะเป็นเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิง เธอก็จะเลี้ยงทายาทอัศวเมฆินทร์อย่างดีที่สุด
“ก็ได้ค่ะ ฉันอยากจะกลับบ้านอยู่พอดี” เธอลงจากเตียง เดินผ่านหน้าเขาไปที่ตู้เสื้อผ้า เขามองตามเธอไปด้วยสายตาสับสน ทำไมจู่ๆก็รู้สึกเหมือนกำลังจะสูญเสียสิ่งมีค่าไปล่ะ ทำไมบางเสี้ยวในใจกระซิบบอกว่าไม่ให้เธอไปล่ะ
“เราแต่งงานกันแล้วจริงเหรอ”
“มันไม่สำคัญหรอกค่ะ แต่งแล้วก็หย่าได้ ถ้าคุณรู้เรื่องจากคุณปู่ของคุณแล้ว และอยากจะหย่ากับฉันเมื่อไหร่ คุณก็ติดต่อไปหาฉันแล้วกัน โทรศัพท์ของคุณมีเบอร์ฉันอยู่”
เธอหยิบเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า โดยมีเขายืนมองด้วยความงงงัน ทำไมเขารู้สึกไม่สบายใจแปลกๆนะ
“ฉันจำได้ว่า..ฉันเกิดอุบัติเหตุ หรือว่าฉันตายไปแล้ว และตอนนี้ฉันกำลังชดใช้กรรมที่ทำกับเธอไว้ เธอเป็นเจ้ากรรมนายเวรของฉันใ
