ครืด ๆ
“วันนี้ไม่ต้องรอฉันกลับไปแล้วนะ ฉันติดธุระ อย่าลืมทานข้าวล่ะ”
พิมดาวเปิดดูข้อความและก็ต้องหุบยิ้มทันที เพราะชายหนุ่มสัญญาว่าจะกลับมาแต่ก็ไม่มา
เธอล้มตัวลงนอนด้วยความเศร้าและคิดไปต่างๆ นานา เมื่อคืนเธอไม่รู้ว่าฝันหรือความจริง ที่ได้ยินชายหนุ่มบอกว่ารักเธอ เธอจะถามก็ไม่กล้าถาม เพราะกลัวเขาจะรำคาญจึงได้แต่อึดอัดคับใจอยู่คนเดียว
“คุณฟาร์ พิมรักคุณฟาร์เหลือเกิน” เธอดูรูปถ่ายในโทรศัพท์อีกครั้งและกอดไว้แนบอกแน่น
2 วันถัดมา
พิมดาวเดินเข้ามาเรียนด้วยอาการกล้า ๆ กลัว ๆ ที่ไม่กล้าเผชิญหน้ากับการ์ตูนและเรย์ เพราะเธอรู้สองคนนั้นต้องรู้ความจริงแล้ว จึงไม่กล้าสู้หน้า ได้แต่เดินก้มหน้าเพื่อเข้าเรียน
พรึ่บ! พิมดาวหันกลับมาที่มีคนรั้งแขนเธอเอาไว้ เมื่อหันมาดูก็เป็นการ์ตูนที่ยืนยิ้มให้เธอเหมือนเคย
“ไม่คิดจะทักกันเลยรึไง หรือมองไม่เห็นฉันห๊ะ” การ์ตูนและยิ้มไปด้วย
“อื้อ....การ์ตูน” ทันทีที่เธอ
