“คุณเคิร์ก คุณเอมิลี่”
เขมรดาส่งยิ้มบางๆ ให้ทั้งคู่ แต่สีหน้าเคร่งเครียดของเคิร์กทำให้รอยยิ้มของเขมรดาค่อยๆ เจื่อนลง
“ระวังหน่อยสิ” เคิร์กบอกเสียงเครียด
“ขอโทษค่ะ”
ระหว่างนั้นนายแพทย์คนเดิมก็เดินเข้ามาพร้อมใบสั่งยาและเอกสารการรักษาตัวของเขมรดา เขายื่นมันออกมาและเคิร์กเป็นคนรับเอาไว้
“นี่คือใบสั่งยากับเอกสารการรักษานะครับ ผมเขียนให้เรียบร้อยแล้ว รับยาเสร็จก็กลับได้เลย”
“ขอบคุณมากครับ”
“ไม่เป็นไร หายเร็วๆ นะครับ ผมขอตัวก่อน”
นายแพทย์คนดังกล่าวเดินจากไปแล้ว เคิร์ก เขมรดาและเอมิลี่จึงพากันไปรับยา ก่อนจะพากันนั่งรถกลับมาที่โรงแรม
“เวรเอ๊ย”
แลนซ์สบถอย่างหัวเสียเมื่อได้รับรายงานจากลูกน้อง เพราะนอกจากจะจัดการเคิร์กไม่ได้แล้ว ยังทำให้เขมรดาได้รับบาดเจ็บ
“เอายังไงดีต่อครับนาย”
“จะแข่งพรุ่งนี้อยู่แล้วจะทำอะไรได้ล่ะ”
แลนซ์บอกเสียงเกรี้ยวกราด ใบหน้าของเขาบ่งบอกได้ว่ากำลังหงุดหงิดจนถึงขีดส
