Chapter 4
1059 คำ
Chapter 4
ถอย
@ บ้านพลอยใส
เมื่อขับรถมาถึงบ้าน ฉันก็รีบลงจากรถและวิ่งเข้าไปกอดคุณยายของฉันที่นั่งทำขนมอยู่บนเก้าอี้ภายในห้องโถงของบ้าน
“งื้อ หนูคิดถึงคุณยายมากๆ เลยค่ะ ฟอด! ฟอด!” ฉันกอดท่านไว้แน่น ก่อนจะพูดออดอ้อนและหอมแก้มท่านหนักๆ หลายๆ ฟอดด้วยความคิดถึง
ส่วนพาขวัญถือกระเป๋าสัมภาระของพลอยใสเดินตามมาทีหลัง เพราะพลอยใสเธอไม่แม้แต่จะสนใจหยิบสัมภาระของตัวเองลงมาจากรถ
เมื่อพาขวัญเห็นพลอยใสออดอ้อนคุณยายไม่หยุด เธอก็ส่ายหน้ายิ้มๆ ด้วยความเอ็นดูน้องสาว ก่อนจะถือกระเป๋าไปวางไว้บนโต๊ะ และเดินไปนั่งข้างๆ คุณตาบนโซฟา ที่ตอนนี้นั่งดูสารคดีอย่างสบายใจ
“คิดถึงยายยังไงกันจ๊ะสาวน้อย นี่ถ้าพี่ไม่ไปตามให้กลับบ้าน ยายคงลืมหน้าหลานสาวคนเล็กไปแล้วแน่ๆ” คุณยายเพ็ญจันทร์เอ่ยพูดกระเซ้าเย้าแหย่หลานสาวคนเล็ก ก่อนจะลูบหัวพลอยใสด้วยความเอ็นดู
“โธ่...ยายจ๋า อย่าน้อยใจหนูสิคะยาย ก็หนูงานยุ่งนี่นา นี่ไงค่ะ หนูกลับมาหายายแล้ว ฟอด! ฟอด!” ฉันหอมแก้มของท่านไม่หยุด ก่อนจะนั่งบีบนวดแขนของท่านด้วยความเอาใจ
“หลานสาวคนนี้ มันช่างเอาใจเก่งจริงจริ๊ง”
ครืดดดด ครืดดดด
“ยัยพลอย โทรศัพท์” พาขวัญเอ่ยบอกพลอยใส เมื่อเธอได้ยินเสียงสั่นของมือถือพลอยใสในกระเป๋า
“หยิบโทรศัพท์มาให้น้องหน่อยสิคะคุณพี่ขา” ฉันเอ่ยบอกพาขวัญเสียงหวาน ก่อนจะมองพาขวัญด้วยสายตาเชิงออดอ้อน
"ได้เลยค่ะ คุณน้องขา" พาขวัญล้วงหยิบมือถือในกระเป๋า ก่อนที่พาขวัญจะเหลือบมองที่หน้าจอ
“พี่วาโยโทรมา” พาขวัญเอ่ยบอกฉัน เมื่อเธออ่านชื่อของคนที่โทรเข้ามา ก่อนจะยื่นโทรศัพท์มาให้ฉัน
“...” ฉันรับโทรศัพท์มาจากพาขวัญ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์คว่ำลง
“อ้าว...ทำไมไม่รับสาย?” พาขวัญเอ่ยถามฉัน ก่อนจะมองฉันด้วยแววตาสงสัย
“ไม่อยากรับอะ เพราะมันคงไม่ได้สำคัญอีกต่อไปแล้ว”
@ห้องนอน
21.00 น.
เมื่อฉันอาบน้ำเสร็จและแต่งตัวเสร็จสรรพ ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกครั้ง แต่โทรศัพท์ดันแบตหมดไปซะแล้ว และฉันก็ไม่ได้สนใจจะหยิบสายชาร์จขึ้นมาชาร์จแบตโทรศัพท์หรอกนะ ฉันปล่อยให้โทรศัพท์ของฉันแบตหมดไปแบบนั้นแหละดีแล้ว เพราะฉันก็ไม่อยากจะรับรู้อะไรเช่นกัน ฉันขึ้นเตียงและเอนกายลงนอน ก่อนจะยกแขนเรียวกอดร่างบางของพาขวัญไว้แน่น
“วันพรุ่งนี้แกก็กลับอังกฤษแล้วสินะขวัญ ฉันคิดถึงแกแย่เลย” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า ก่อนจะกอดพาขวัญแน่นกว่าเดิม
“ฮ่าๆ โอ๊ย กอดแน่นเกินไปแล้ว หายใจไม่ออก ถ้าแกคิดถึงก็บินไปหาฉันสิ เดี๋ยวฉันซื้อตั๋วเครื่องบินให้” พาขวัญกลั้วหัวเราะ เมื่อฉันกอดมันไว้แน่น
“เอาไว้ฉันว่างๆ ก่อนนะ ฉันจะไปพักผ่อนอยู่ที่นู่นสักอาทิตย์สองอาทิตย์”
"แกจะไปอยู่นานเป็นเดือน หรือย้ายไปอยู่ที่นู่นเลยก็ได้นะพลอย แค่น้องคนเดียวฉันเลี้ยงแกได้"
จากนั้นพาขวัญก็เงียบไปสักพัก ก่อนที่พาขวัญจะเอ่ยถามขึ้น “พี่วาโย ใช่คนที่ทำให้แกเสียใจอยู่ตอนนี้หรือเปล่าพลอย แกบอกฉันได้ไหม?” พาขวัญเอ่ยถามฉัน ก่อนที่จะมองฉันด้วยแววตาห่วงใย
“อืม พี่วาโยคือคนที่ฉันรัก แต่เขาไม่ได้รักฉันหรอกนะ ฉันไม่แม้แต่จะได้ไปนั่งอยู่ในใจของเขาเลยด้วยซ้ำ สถานะที่เขาให้กับฉันได้ ก็คือเด็กของเขาก็แค่นั้น” ฉันเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ริมฝีปากสั่นระริก เหมือนน้ำตามันพานจะไหลให้ได้
“ โธ่...พลอย” พาขวัญโผกอดฉันไว้แน่น ก่อนที่พาขวัญจะร้องไห้ออกมา “ทำไมแกถึงต้องทำร้ายใจตัวเองขนาดนี้นะ ฮึก...ฉันไม่อยากให้แกเป็นแบบนี้เลย”
“แกผิดหวังในตัวฉันมากเลยสินะขวัญ” ฉันเอ่ยถามพาขวัญด้วยน้ำเสียงเศร้า
“ไม่เลยพลอย ฉันไม่ได้รู้สึกผิดหวังในตัวแกเลยสักนิด แต่ฉันจะคอยอยู่ข้างๆ แกเสมอนะ และหากวันใดถ้าแกเจ็บมากพอแล้ว ขอให้แกเดินออกมานะ อย่าทำร้ายใจตัวเองให้มากกว่านี้เลย” พาขวัญเอ่ยบอกฉันด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ และกอดฉันแน่นกว่าเดิม
“ฉันขอเวลาอีกหน่อยนะ แล้วฉันจะถอยออกมา”
“ฉันหวังว่าสักวันแกจะถอยออกมาจากตรงนั้นได้เร็วๆ นะพลอย”
"อย่าร้องไห้สิ ฉันรู้สึกผิดยังไงไม่รู้ที่ทำตัวแบบนี้" ฉันเอ่ยบอกพาขวัญด้วยความรู้สึกผิด
"ก็ฉันสงสารแกหนิ ฮึก!"
"ไม่เอาๆ ไม่ร้องๆ ฉันไม่ได้เป็นไรสักหน่อย แกไม่ต้องเป็นห่วงนะ นอนได้แล้ว วันพรุ่งนี้ต้องเดินทางกลับไฟลต์เช้า” ฉันแสร้งพูดจาเข้มแข็งก่อนจะเอ่ยพูดไปเรื่องอื่น
“อึก! ไม่ร้องแล้ว ฝันดีนะน้องสาวพี่ ฟอด!”
“ฝันดีเช่นกันจ้า พี่สาวของฉัน ฟอด!” จากนั้นฉันก็นอนกอดพาขวัญไว้แน่น
รุ่งเช้าฉันไปส่งพาขวัญที่สนามบิน ก่อนที่ฉันจะกลับมาบ้านตากับยาย เพราะฉันจะกลับคอนโดดึกๆ หน่อย เมื่อตะวันลับขอบฟ้าฉันก็บอกลาคุณตาคุณยายกลับคอนโด และเมื่อมาถึงคอนโดฉันก็เดินตรงดิ่งไปยังห้องนอน และทิ้งตัวลงบนที่นอนนุ่มด้วยความเหนื่อยล้า
ฉันเหนื่อยกับสิ่งที่เป็นอยู่ ฉันเห็นน้ำตาพาขวัญแล้วฉันรู้สึกผิดที่ไม่รักตัวเองแบบนี้ ฉันคิดว่าฉันควรถอยออกมาจากจุดนี้สักที ในเมื่อฉันไม่สามารถที่จะทำให้เขาหันมารักฉันได้ แต่สิ่งที่ฉันทำได้ก็คือ ฉันควรหันมารักตัวเอง...
"ว้ายยย..." ฉันดีดดิ้นสุดแรง เมื่ออยู่ๆ ก็มีใครมาขึ้นคร่อมและกกกอดฉันไว้แน่น
"ไปไหนมา?"
- ผู้เขียน
