“ทำไมคุณถึงปล่อยฉันไปคะ” วรรณรวีเดินมานั่งข้างเขา
ทัศนัยหันมามองหน้า “วันนี้ฉันมีนัดคุยกับจิดาภา เลยคิดว่าจะพาเธอไปส่งเสียที” เขาพูดเหมือนเธอเป็นภาระ ทั้งที่เขาพาเธอมาเองแท้ๆ
“ออ... ขอบคุณที่อุตส่าห์พามาด้วย”
เธอสะบัดเสียงใส่ บางทีเขาอาจตกลงกับภรรยาได้เลยปล่อยเธอไป รู้สึกน้อยใจขึ้นมาวูบหนึ่ง
“ก็เธอไม่เต็มใจอยู่กับฉันนี่ จะรั้งไว้คงได้แค่ตัว หึ คนอย่างฉันไม่มีผู้หญิงที่ไหนอยากอยู่ด้วยหรอก” น้ำเสียงเขาดูพาลๆ ดวงตาวาววับตวัดมองเธอแล้วหันไปมองทะเล
“ถ้าไม่ดุ ไม่หื่นกาม ไม่เผด็จการคงมีคนทนคุณไหว คุณน่ะมีแค่เงินอย่างเดียวที่น่าสนใจ” เธอจงใจตอกย้ำปมด้อยของเขา
“ถ้าฉันใจดี ไม่เผด็จการ ไม่มีเงินเยอะๆ เธอจะอยู่กับฉันงั้นเหรอ”
เขาเว้นไม่หื่นกามไว้เพราะคงทำไม่ได้ เห็นหน้าเธอทีไรก็อยากจะฟัดจนน้ำลายสอ
“ถ้าฉันรักคุณ ต่อให้คุณไม่มีเงินสักบาทฉันก็พร้อมจะเลี้ยงคุณ”
“แล้วเริ่มรักหรือยัง” เขา
