ร่างสูงใหญ่ในชุดลำลองเรียบง่ายทว่ากลับทำให้ผู้สวมใส่ดูดีทีเดียว เดินตรงไปยังประตูที่มีรถจอดอยู่ ข้างกายมีหญิงสาวเดินตามไม่ห่าง หรือจะพูดตามความจริงคือไม่สามารถห่างไปไหนได้ต่างหาก สายตาหลายคู่ที่พบเห็นต่างลงความเห็นว่าทั้งคู่ เป็นคู่รักที่หน้าตาดีด้วยกันทีเดียว หากแต่ความจริงไม่ใช่
ด้านหลังมีลูกน้องสองคนที่แต่งตัวธรรมดาไม่ได้ใส่สูทผูกเนกไทดั่งอยู่ที่กรุงเทพฯ เดินเข็นกระเป๋าเดินทางตามหลังมา ดรัณทำหน้าที่เดินนำด้านหน้าเพื่อไปยังรถที่เช่าไว้ในระหว่างที่มาทำงานที่นี่
“เชิญครับ” ดรัณเปิดประตูรถให้เจ้านาย ร่างสูงหันมองคนที่ยืนเงียบด้านหลัง พร้อมกันนั้นก็เบี่ยงตัวหลบให้เกณิกาเข้าไปนั่งก่อน สร้างความประหลาดใจแก่เกณิกาและดรัณไม่น้อย โดยปกติภากรจะต้องขึ้นไปนั่งก่อนเสมอ
“จะยืนอีกนานไหม” เสียงเข้มติดรำคาญพร้อมกับสายตาไม่ใคร่พอใจมองมายังหญิงสาว เกณิกาจึงรีบขึ้นรถขยับเข้าไปนั่งด้านใน โดยมีชายหนุ่มตามข
