รักเมื่อสาย

ผู้ช่วยท่านรอง

“ฉันหวังว่าครั้งนี้แกจะไม่ทำเสียแผนนะ” แก้วกัลยาจิกตามองบุตรสาวที่กำลังลากกระเป๋าเดินทางออกจากบ้านตั้งแต่เช้าตรู่

กีรติผ่อนลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ใครจะรู้ว่าภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยที่มีเครื่องสำอางแต่งแต้มอย่างประณีตต้องแบกอะไรไว้บ้าง ตั้งแต่คุณลุงประวิทย์สามีใหม่ของมารดาจากไป มารดาก็เอาความหวังและแรงกดดันมากมายมาวางไว้บนบ่าของเธอทั้งสองข้าง

“หนูไปทำงานนะแม่” ผู้เป็นมารดาแสยะยิ้ม ลุกเดินจากโซฟาในห้องรับแขกออกมาหาบุตรสาว

“แกไม่ได้ทำทั้งวันทั้งคืนสักหน่อย กลางวันทำ กลางคืนแกก็ว่างมีเวลาไปอ่อยตาตะวันทั้งคืน” และนี่ก็เป็นเรื่องใหญ่ที่กีรติต้องพบพาน

มารดาอยากให้เธอจับภากรทำสามีจนตัวสั่น ทั้งที่ความจริงเธอไม่ได้รู้สึกกับภากรมากไปกว่าพี่ชายด้วยซ้ำ แล้วจะให้เธอรวบหัวรวบหางภากรได้เช่นไร

“แม่จะต้องให้หนูพูดอีกกี่ครั้งว่าหนูไม่ได้ชอบพี่ตะวันแบบนั้น และพี่ตะวันก็ไม่ได้มีท่าทีชอบหนูเหมือนกัน เราสองคนเป็นได้แค่พี่น้องกัน"

“พี่น้องบ้าอะไร ไม่ใช่สายเลือดเดียวกันสักหน่อย แกรู้ไหมว่าตอนนี้หนี้สินมันจะท่วมหัวแกกับฉันตายอยู่แล้ว ลำพังเงินปันผลของคุณประวิทย์ที่ได้มาแต่ละเดือนมันจะไปพออะไร”

“แม่ก็เพลาๆ ลงบ้างได้ไหมงานสังคมฉาบฉวยอะไรของแม่อะ เข้าบ่อนก็เหมือนกัน เข้าไปแล้วหนูไม่เห็นแม่จะได้ออกมาเลย มีแต่เสียกลับเสีย อ๋อ! แล้วอีกเรื่องนะ อย่าคิดว่าหนูไม่รู้นะ ว่าแม่เลี้ยงเด็กไว้ ผู้ชายที่แม่หิ้วมาจากร้านเหล้าจากบ่อนเขาไม่ได้รักแม่หรอกนะ เขาแค่ต้องการเงินจากแม่เท่านั้น”

“มันเรื่องของฉัน” ตวาดลั่นใส่บุตรสาว ใบหน้าของหญิงวัยสี่สิบห้าบึ้งตึงไม่คงความสวยงามสักนิด เมื่อถูกบุตรสาวยอกย้อนสั่งสอน นางอายุอานามป่านนี้แล้ว ผ่านอะไรมาตั้งมากมายไม่จำเป็นต้องให้บุตรสาวมาสอนสั่ง

“แกมีหน้าที่ทำตามที่ฉันบอกก็พอ พยายามเข้าใกล้ตาตะวันให้ได้ อ่อยผู้ชายน่ะทำเป็นไหม หัดใส่บ้างเสื้อผ้าที่มันโป๊ๆ เห็นนมเป็นขาอ่อน ไม่ใช่ใส่สูทเรียบร้อยปิดแขนปิดขาแบบนี้ ผู้ชายที่ไหนจะชายตาแล ฉันจะบอกอะไรให้นะ ว่าผู้ชายร้อยทั้งร้อยที่ว่าใจแข็งนักหนา พอมันได้เห็นเนื้อเห็นนมก็อยากได้เราจนตัวสั่น ลืมสิ้นหมดทุกอย่าง เหมือนที่ตาตะวันคว้าอีเด็กคนใช้นั่นมาทำเมียไง” พูดแล้วยังเจ็บใจไม่หาย มีอย่างที่ไหนทำตัวอีโก้สูงส่ง แต่ดันกินเด็กรับใช้ในบ้าน

“หนูไปนะแม่ สายมากแล้ว หนูไม่อยู่ก็อย่าพาใครเข้าบ้านล่ะ ถ้าจะกินกันก็ออกไปกินข้างนอก อย่างน้อยก็เกรงใจลุงวิทย์ที่ตายไปแล้วบ้าง เพราะนี่คือบ้านของเขา” แซะมารดาเสร็จก็รีบสาวเท้าออกจากบ้านไป ไม่ได้สนใจเสียงแหลมๆ ของมารดาที่ร้องตะโกนตามหลังมาสักนิด

“อีกรี อี อีลูกบ้า แกนี่มันจริงๆ เลยนะ ได้เลือดใครมาก็ไม่รู้ ไม่ได้ดั่งใจฉันเลยสักอย่าง”

กีรติผ่อนลมหายใจอย่างเหนื่อยล้า เธอกับมารดาพูดจากันดีๆ ได้ไม่ถึงสามนาที ก็จ้องแต่จะสาดอารมณ์ใส่กัน ตั้งแต่ลุงประวิทย์เสียแม่เธอก็ทำตัวสำเริงสำราญเที่ยวเล่นตามอำเภอใจ ใช้เงินมือเปิบจนเธอหาแทบไม่ทัน

“เสียงน้าแก้วด่าใครอะ” ร่างบางชะงักกึก หันมองไปยังด้านข้าง ก็เห็นว่าท่านรองประธานที่เธอต้องไปประชุมด้วยที่ต่างจังหวัดยืนอยู่ตรงนั้น ไม่รู้ว่ามานานหรือยัง หากฟ้าครามมาทันบทสนทนาของเธอกับมารดาเมื่อสักครู่ เธอไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

“ท่านรองมานานแล้วเหรอคะ”

“เพิ่งมาถึง ว่าจะเดินเข้าไปทักทายน้าแก้วแต่เธอเดินออกมาก่อน”

“งั้นไปกันเลยนะคะ ชักช้าเดี๋ยวเสียเวลา ไปค่ะ” ไม่อยากให้เห็นสภาพมารดาเสียเท่าไหร่ จากที่เป็นคุณแก้วกัลยาภรรยานักธุรกิจใหญ่ ตอนนี้มารดาเธอเหมือนมนุษย์ป้าก็ว่าได้ หน้าตาก็ไม่สดใสเพราะเพิ่งกลับจากบ่อนพร้อมกับพระบิณฑบาตเมื่อช่วงเช้า

“เหรอ เอางั้นก็ได้ กระเป๋าหนักไหม”

“ท่านรองจะช่วย” หยั่งเชิงถาม เพราะเธอกับฟ้าครามไม่ใช่เลขากับลูกน้องที่สามัคคีกันก็ว่าได้ เผลอเป็นไม่ได้จ้องแต่จะหาเรื่องกลั่นแกล้งเธอ

“ถามเป็นมารยาท” นั่นไง คำว่าสุภาพบุรุษไม่สามารถใช้กับผู้ชายที่ชื่อฟ้าครามแต่อย่างใด กีรติจึงค้อนขวับใส่แผ่นหลังกว้างที่เดินนำเธอไปยังรถของเขาที่จอดไว้ เร่งฝีเท้าตามไปให้ทัน มิเช่นนั้นเธอคงได้วิ่งตามรถยนต์สปอร์ตของฟ้าครามแน่ คนอย่างเขาไว้ใจที่ไหนกัน

“เธอรู้ใช่ไหม ว่าต้องทำอะไรบ้างตลอดเวลาสามวันที่อยู่ที่นั่น” ฟ้าครามหันมาถามเลขาคนเก่งของตัวเอง เพื่อทบทวนกันอีกครั้งว่ากีรติจะไม่ลืมสิ่งที่ตกลงกันไว้

“ตั้งใจประชุมเก็บข้อมูลให้ได้มากที่สุด คิดวิเคราะห์และสรุปทุกอย่างโดยย่อมารายงานท่านรองให้ทราบ จากนั้นก็ปิดปากเงียบ หากท่านประธานถามว่าท่านรองหายไปไหน ให้บอกว่าท่านรองไม่สบายจึงขอนอนพักที่ห้องค่ะ” เรียวปากหยักยิ้มกริ่มถูกใจ

“ดีมาก แล้วฉันจะเที่ยวเผื่อแล้วกัน เธออยู่ที่นั่นก็ตั้งใจทำงานรู้ไหม” ยื่นมือมาลูบศีรษะกีรติอย่างกวนประสาท จึงถูกมือบางยกขึ้นปัดมือนั้นออก

“น่าสงสารท่านประธานนะคะ ที่มีน้องชายไม่ได้เรื่องแบบท่านรอง รักแต่สนุก หาแต่เรื่องปวดหัวมาให้แก้ไม่เว้นแต่ละวัน”

“จะเอาไหมเงินพิเศษ” หันมาถามเสียงเข้ม กีรติที่ตั้งใจจิกกัดไปคราแรกรีบยิ้มหวานกลบเกลื่อน เมื่อคิดถึงจำนวนเม็ดเงินที่ฟ้าครามจ้างเธอให้จัดการงานทุกอย่างแทนตัวเอง เพราะชายหนุ่มนัดสาวออกไปเที่ยวตามประสาผู้ชายสาธารณะ

“แหมท่ารอง กรีก็แค่เย้าเล่นนิดเดียว ท่านรองไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ เชิญเที่ยวกับสาวได้ตามสบาย ทางนี้กรีจัดการให้” ฟ้าครามหัวเราะในลำคอ ไม่รู้ตนจะไว้ใจเลขาแสนแสบนี้ได้ไหม แต่ในเมื่อจ้างไปแล้วก็คงต้องตามนั้น