หลังเป่าเป้ยเข้าห้องลองเสื้อไปอีกครั้ง
ชุนเดินไปเคาะประตูเบาๆ แล้วพูดเสียงเข้มแกล้งเธอเบาๆ
>“หนูติดซิปเหรอ? จะให้พี่ช่วยใส่ให้ไหม?”
>“ไม่ต้องค่ะ！ หนูใส่เองได้”
เป่าเป้ยรีบตอบทันที
>“แน่ใจเหรอ เพราะครั้งที่แล้วตอนถอดหนูก็ขอให้พี่ช่วยนะ”
เป่าเป้ยแทบจะล้มทั้งยืนอยู่ในห้อง
หน้าแดงจนรู้สึกว่ากระจกในห้องลองกำลังจะแตก เพราะทนความร้อนของใจเธอไม่ไหว
>“พี่ชุน！หยุดเลย นี่ร้านเสื้อผ้า！！”
💣 ไม้ตายสุดท้ายคำพูดทำลายลมหายใจ
เธอใส่ชุดเดรสสีขาวเรียบๆออกมา
ชุนมองนิ่งๆ แววตาอ่อนลงแล้วพูดเบาๆ
>“หนูรู้ไหม ถ้าเราแต่งงานกันจริงๆ พี่อยากให้หนูใส่ชุดแบบนี้ในวันนั้น”
ชุนถึงกับหลุดยิ้มออกมา เป่าเป้ยถึงกับสะอึกในคำพูดเหมือนของเขา แต่มันกลับทำให้หัวใจของเธออบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก แต่เธอก็ยังไม่มั่นใจเต็มร้อย...
>“ล้อหนูเล่นหรอ？”
เป่าเป้ยถามอีกครั้ง
>“พี่ไม่ได้ล้อเล่นนะ ชุดที่เรียบที่ส
