>“พี่ชุน…ช่วงนี้พี่เหนื่อยมากมั้ยคะ?”
> “ก็พอสมควร”
เขาตอบเป่าเป้ยไม่หลบสายตาเธอ
>“ช่วงขยายงานบริษัทใหม่ พี่ต้องไปดูแลด้วยตัวเอง”
>“แล้วพี่ต้องไปประจำที่เซี่ยงไฮ้จริงๆเหรอคะ?”
เป่าเป้ยถามด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ ชุนเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะพยักหน้ารับ
>“อีก 2 เดือน”
>“ค่ะ”
>“ทำไมทำหน้าแบบนั้น คิดอะไรอยู่ หืมม~”
💔 สองเดือน กับคำถามที่ยังไม่กล้าถาม
เป่าเป้ยส่ายหน้าเบาๆ
เธอไม่ได้ถามเหยียนชุนต่อว่า “แล้วเราจะทำยังไง”
เพราะเธอไม่กล้าฟังคำตอบ แต่พูดคำนึงออกมา
>“หนูอาจจะยังเด็กไปหน่อยเนอะ เด็กกว่าพี่ตั้งหลายปี แถมยังไม่มีอะไรมั่นคงเลย”
เธอพูดพลางก้มหน้าลงจ้องมือของตัวเอง เหยียนชุนหยุดพิมพ์งานแล้วเงยหน้ามองเธอทันที
>“อย่าพูดแบบนั้นอีกนะเป่าเป้ย”
เขาวางมือบนหลังมือของเธอ
>“พี่ไม่ได้คบเธอเพราะอนาคตของเธอพร้อมแล้ว แต่เพราะพี่อยากมีเธอทุกขั้นของการเติบโต เธ
