>“หิวไหม? เดี๋ยวฉันเลี้ยงขนม”
หลินเบิกตานิดๆ ปกตินายคนนี้ไม่เคยชวนเองเลยสักครั้ง แต่วันนี้มาแปลกๆ
>“แน่ใจนะ ว่าไม่ได้มีแผนล่อให้ฉันช่วยติดบอร์ดต่อ?”
>“ก็ไม่ได้ปฏิเสธว่าไม่เกี่ยว…”
หานยักคิ้วกวนๆ แต่ในสายตาเขามีแววบางอย่างที่เปลี่ยนไปจากเดิม
บรรยากาศที่มันเริ่มไม่ใช่ “เพื่อนธรรมดา”
ในร้านกาแฟพวกเขานั่งฝั่งตรงข้ามกัน ไม่นั่งข้างกันเหมือนเวลาไปงานชมรม
🧋หลินจ้องชานมไข่มุกในแก้วไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่าย เธอใช้หลอดคนมันจนน้ำแข็งจะละลายหมดแล้ว
>“พี่ชวนฉันมานั่งแบบนี้เพราะอะไร ตอบแบบไม่ต้องกวนนะ”
หานเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนตอบเรียบ ๆ
>“เพราะฉันอยากอยู่กับเธอโดยที่ไม่ต้องมีคนอื่น”
คำตอบของหานทำให้หลินนิ่งไป
เธอเงยหน้ามองเขาช้าๆเลยเจอกับสายตานิ่งๆ แต่แน่วแน่จากฝั่งตรงข้าม
💬 คำพูดเรียบๆ แต่คนฟังคิดไปไกล
>“ฉันไม่ได้รีบให้เธอตอบอะไรนะ แค่อยากให้รู้ไว้ว่า…ฉันไม่ได้เห็นเธอเป็นแค่
