แม่เป่าเป้ยมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า
น้ำเสียงไม่แข็งแล้วก็ไม่อ่อนด้วย
>“อายุ25แล้วใช่ไหม？ทำงานหรือยัง？”
>“ครับ ผมเรียนจบและทำงานแล้ว เป็นCEOที่บริษัทเหยียนกรุ๊ปครับ”
>“นั่นมันบริษัทของตระกูลเหยียนผู้ทรงอิทธิพลเลยนะ นายเป็นCEOได้ไง ไม่ใช่ว่ามาหลอกลูกสาวฉันนะ คนระดับนั้นจะมาคบกับลูกสาวฉันได้ไง？”
>“ผมเป็นลูกชายของคุณเหยียนอี้จริงๆครับ”
แม่ของเป่าเป้ยขมวดคิ้วเข้ม มองมายังลูกสาวตัวเอง
“จริงค่ะแม่”
>“คบลูกสาวฉันมากี่เดือน เคยทำให้เธอร้องไห้ไหม?”
ชุนชะงักไปนิด แต่ตอบอย่างไม่หลบตา
>“ผมเคยทำให้เป่าเป้ยร้องไห้ครับ แต่ผมอยู่ข้างๆจนเธอหยุดร้อง และผมสัญญาว่าจะไม่ปล่อยให้ต้องร้องเพราะผมอีก”
แม่ของเป่าเป้ยนิ่งไป
ก่อนจะวางกระเป๋าลงบนเก้าอี้แล้วนั่งลง
>“ตอบดีนะไม่ได้พูดจาเพราะแต่คำพูดจริงจัง ถ้ารักแล้วอย่าทำให้เสียใจ อย่าพูดคำว่าดูแลถ้ายังทำให้ลูกฉันต้องร้องไห้คนเดียวตอนกลาง
