☕ เป่าเป้ยพูดขึ้นเบาๆว่า..
>“พี่ชุน หนูเคยคิดว่าพี่อาจจะรักหนูเพราะหนูคล้ายพี่คิน เพราะพี่อยากชดใช้หรืออยากปกป้องสิ่งสุดท้ายที่เกี่ยวข้องกับพี่คิน”
ชุนไม่ได้พูดเขาแค่จับมือเธอแน่นขึ้น
แล้วกระซิบเบาๆข้างหู
>“เป่าเป้ยพี่รักเธอเพราะเธอคือเธอ ไม่ใช่เพราะใคร ไม่ใช่เพราะอะไรในอดีต เธอหัวเราะไม่เหมือนใคร เธองอแงไม่เหมือนใคร เธอดื้อแต่ก็กล้าร้องไห้ให้พี่ดูแบบไม่อาย และที่สำคัญเธอคือคนเดียวที่ทำให้พี่รู้สึกอยากเริ่มใหม่อีกครั้ง”
เป่าเป้ยหลับตาลงมือจับแขนเขาแน่นขึ้นอีก
น้ำตาคลออีกครั้งแต่ครั้งนี้อบอุ่นและโล่งใจ
🌧️ จากนั้นคือจังหวะเงียบก่อนที่พี่ชุนจะหอมแก้มเธอเบาๆ
>“พี่ขอบคุณนะ ที่ยังอยู่ตรงนี้”
เป่าเป้ยหันกลับมาเงยหน้ามองเขา
แล้วจู่ๆก็เอื้อมมือไปจับท้ายทอยเขาไว้ แล้วรั้งลงมาจูบแบบที่ชุนไม่ทันตั้งตัว
พอรู้ตัวว่าเป็นคนเริ่มจูบชุนก่อนเธอก็หน้าแดง…แต่ไม่พูดอะไร ชุนขำเบาๆก่อนจะพูดเสี
