8 : ถึงเวลาบอกลา
1777 คำ
จิลลายังจำหน้าของจรัสทิวาตวัดสายตาขุ่นเคืองมาทางหญิงสาววัยรุ่นลูกกลับถอนหงอกคนแก่เสียแล้วนั้น เดินออกจากคอนโดมิเนียมหรูติดริมแม่น้ำเจ้าพระยาไปอย่างอารมณ์เสียที่ไม่สามารถต่อกรผู้หญิงของลูกชาย
ท่านคงอยากเห็นสีหน้าผิดหวัง นางบำเรอด้อยค่าต่ำต้อยราวกับพรมเช็ดเท้าที่เหยียบย่ำตอนไหนก็ย่อมได้ อีกฝ่ายร้องไห้น้ำตาไหลสักหยด ทว่าในทางกลับกัน จิลลาตอกกลับท่านจนหน้าหงายเงิบ
เหอะ...คิดแล้วก็ตลกชะมัด
“จิล ยัยจิล!”
“ห๊ะ!” เสียงเรียกของยาหยี เพื่อนสนิทดังข้างหูทำเอาคนอยู่ภวังค์หลุดลอยออกมา
“นี่แกเมาข้อสอบหรือเปล่าเนี่ย ฉันเรียกตั้งนานก็ไม่ได้ยิน เอ๊ะ หรือว่าคิดถึงคนที่อยู่ทางไกล”
“ทางกลทางไกลอะไร แค่คิดถึงชุดข้อสอบสุดท้ายที่เพิ่งทำไปเมื่อวาน ฉันไม่มั่นใจว่าตอบถูกหรือตอบผิดกัน กลัวติดเอฟวิชานี้ขึ้นมาแย่แน่เลย”
“แกน่ะเก่งอยู่แล้ว เรื่องแค่นี้เอง” ยาหยีตาลุกวาวเป็นประกาย สะกิดเพื่อนสาว “นั่นมันพี่จอม พี่ชายของแกไม่ใช่เหรอยัยจิล หรือจะมารับแกกลับบ้าน”
“อย่ากระดี้กระด้าหน่อยเลย คนเขาดูออกหมดว่าแกน่ะชอบพี่ชายฉัน” จิลลาเอ่ยกลั้นหัวเราะ ยาหยีสารภาพเธอเองว่าชอบจอมเหนือ กล้าบอกน้องสาว แต่กลับไม่กล้าบอกเจ้าของ
“ก็ฉันดีใจนี่น่า ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ชายมารับแก ฉันก็คงไม่ได้เจอกันหรอก”
ยาหยีตกหลุมรักความหล่อเหลามีเสน่ห์ของพี่ชายเพื่อนสนิทตั้งแต่เข้าปีหนึ่ง จอมเหนือเป็นผู้ชายในฝันตรงตามสเปกเธอเลยละ หากไม่ติดว่าหน้าดุเข้มไปหน่อย
จิลลาเดินนำหน้าก่อนยาหยีทำสีหน้าเคลิ้มคลั่งรักเขาฝ่ายเดียว มาหาพี่ชายมีรูปร่างหน้าผิวพรรณโดดเด่นไม่แพ้กันกับโจ้ ตั้งแต่เธอเป็นเด็กเลี้ยงเขา จอมเหนือก็ไม่เคยโผล่หน้าให้น้องเห็นสักที
“พี่จอม”
“น้องจิล สอบเสร็จวันสุดท้ายแล้วใช่ไหม ดีเลย พี่มารับเรากลับบ้าน”
“เดี๋ยวก่อนค่ะพี่จอม ยังไม่หมดสัญญานี่ค่ะ อีกอย่างพี่โจ้เขาจะมาวันพรุ่งนี้ จิลอยากรอให้เขากลับมาเซ็นเอกสารสัญญาของเราจบก่อน ได้ไหมคะ”
“พี่โจ้เพิ่งกลับมาถึงเมื่อกี้”
จอมเหนือถอนหายใจเฮือกใหญ่ รู้ทั้งรู้ว่าสถานะน้องสาวคือของเล่นชิ้นหนึ่งบนเตียงของอดีตรุ่นพี่รหัสตั้งสี่ปี ใจคนพี่ชายไม่อยากให้น้องสาวเจ็บปวด ข่าวลือเรื่องงานแต่งงานโจ้กับคู่หมั้นหมายคนปัจจุบันลอยกระทบเข้าโสตประสาทหูเขา
“พี่โจ้กลับมาแล้วเหรอคะ” สายตาคู่สวยฉายแววประกายดีใจ ใจที่เคยห่อเหี่ยวราวกับพองโตขยายคับอก
ไม่ทันจอมเหนือจะกล่าวอะไรเพิ่มเติม รถของโจ้ชะลอจอดเลียบข้างทางกับคนตัวเล็กยืนอยู่ เขาไม่ได้ขับคนเดียว รถบอดี้การ์ดตามติดด้านหลังเป็นพรวน มาเฟียหนุ่มเปิดกระจกรถลงมา
“กลับกับพี่”
“น้องจิล กลับบ้านของเรา ตอนนี้พี่ซื้อบ้านเดิมครอบครัวของเรากลับคืนแล้วนะ”
ซึ่งตอนนี้ไม่ใช่จอมเหนือ เจ้าของบ้านสวนทุเรียนให้ใครดูถูก ชายหนุ่มคือจอมเหนือ นักธุรกิจด้านการขายอุปกรณ์ทางด้านไอที สานต่อบริษัทพ่อแม่จนมีเงินใช้หนี้อดีตพี่รหัสหมด กำลังทวงน้องสาวคืน และไถ่ถอนซื้อบ้านหลังเดิม
พวกเราสองพี่น้องครอบครัวนิรากูลไม่จำเป็นต้องขอความช่วยเหลือ ติดหนี้บุญคุณกับครอบครัวฝ่ายนั้นอีก จอมเหนือเองก็เสียใจที่ส่งน้องสาวทุกข์ทรมาน ไปเป็นของตายให้กับโจ้หลายปี
“พี่จอม ยาหยีบอกว่ารถเสีย ยางแบน ต้องเอาไปซ่อมหลายวัน นี่ก็เย็นแล้ว รถเมล์น่าจะหมดรอบ พี่ช่วยไปส่งเพื่อนของจิลได้ไหม จิลมีเรื่องที่จะคุยกับพี่โจ้ต่อ”
คนกลางอย่างยาหยีหันขวับตาโตมาทางเพื่อนรัก จิลลาทอดสะพานมาขนาดนี้ มีหรือหญิงสาวจะปล่อยโอกาสดี ๆ หลุดปล่อยมือ ถ้ารักแล้วอยากได้ก็ต้องรุก
“จะให้พี่ไปส่งยาหยีนี่น่ะ”
จอมเหนือทำหน้าราวกลืนยาขม ชายหนุ่มไม่ชอบกิริยาจริตจะก้านของเพื่อนน้องสาว ตอนนั้นยาหยีคุกคามใกล้เขาจนหนีเตลิด ที่เขาไม่มาเพราะไม่อยากเจอเพื่อนน้องสาวต่างหาก
สเปกของจอมเหนือชอบอะไรยาก ๆ ท้าทายดี เพื่อนน้องสาวคนนี้ใจง่าย ชอบเข้าหาผู้ชายก่อน หน้าตาก็ไม่สวยโดดเด่นอะไรด้วยซ้ำ
“รังเกียจยาหยีมากขนาดนั้นหรือคะ”
“พี่จอมเขารังเกียจอะไรกัน เขาดีใจมากต่างหาก ขึ้นรถไปเลย ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะคะพี่จอม”
จิลลาดันร่างเพื่อนรักขึ้นรถเก๋งของพี่ชาย จอมเหนือไม่มีทางปฏิเสธนอกเสียจากขับรถไปส่งยาหยีให้ถึงที่หมาย(อย่างไม่)ปลอดภัย
ส่วนตัวหญิงสาวเองก็ขยับเข้ามานั่งบนรถของคนที่เลี้ยงดูเธอมาตลอดสี่ปี มองเห็นเขาหน้าตาซูบผอม อาหารต่างประเทศไม่ถูกปากหรือไง จนกระทั่งรถจอดลงบนลานจอดรถ โจ้เอ่ยถามหลังจากเงียบมานาน
“วันนี้สอบวันสุดท้ายแล้วใช่ไหม”
“ค่ะ สอบเสร็จแล้วสมองจิลโล่งเลยค่ะ”
นักศึกษาสาวแจกรอยยิ้มหวานสดใส เธอไม่บอกเขาเรื่องแม่ของตัวเองมาหาเมื่อหลายวันที่แล้ว กลัวอีกฝ่ายไม่สบายใจ
“ถ้าอย่างนั้นเรายังพอมีเวลาอยู่ด้วยกันอีกหลายชั่วโมงกว่าจะถึงเช้าวันใหม่สินะ”
“ไหนพี่โจ้บอกว่าจะกลับไฟล์ตอนพรุ่งนี้เช้าไงคะ”
“ก็พี่คิดถึงน้องน้อยของพี่นี่น่า พอเสร็จงานก็รีบกลับ”
ระหว่างลิฟต์เปิดออก โจ้โอบเอวร่างเพรียวบางที่หัวใจเต้นแรงโครมครามกับคำพูด เขายังเธอเป็นน้องน้อยของพี่อยู่ หญิงสาวตาลุกวาวกับถุงช็อปแบรนด์เนมจากต่างประเทศขนมาวางไว้เต็มโซฟา
“ของฝากทั้งหมดของน้องจิลเอง ลองเลือกดูก็ได้ว่าถูกใจหรือชอบไหม”
“ทะ ทั้งหมดนี้เลยเหรอคะ”
“ทำไม มันน้อยไปเหรอ?”
ตาคมหรี่ตามองเด็กเลี้ยงด้วยความแปลกใจ ปกติมาเฟียหนุ่มก็สายเปย์ซื้อของให้คู่ควงหรือคนที่เลี้ยงดูรายเดือน เว้นจิลลาที่เหมาเลี้ยงรายปีก็ต้องเยอะกว่าคนอื่น
“เปล่า มันมากเกินไปต่างหาก จิลไม่กล้ารับของมากมายพวกนี้กลับบ้านของน้องจิลหรอกนะคะ” คนตัวเล็กตอบเกรงอกเกรงใจ แค่เธอยอมตกเป็นคนของเขาก็มีแม่เขามาดูถูกเหยียบหยามไม่พอใจแล้ว
“มากที่ไหนกัน ถือซะว่าเป็นของขวัญลาส่งตามสัญญาที่เธอเป็นเด็กเลี้ยง ให้ความสุขแก่พี่แล้วกัน”
จิลลาถอนหายใจ ยอมตามใจอีกฝ่ายครั้งสุดท้าย และต่อไปเขากับเธอก็คงกลายเป็นคนแปลกหน้าต่อกันหลังสัญญาผูกขาดสิ้นสุดลง
“อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม”
“พี่โจ้ทำอาหารเป็นด้วยเหรอ”
“ทำอะไรง่าย ๆ ก็ไม่เป็นอยู่ แต่ไม่ค่อยมีเวลาทำ ส่วนมากก็สั่งกิน”
“งั้นจิลอยากลองชิมฝีมืออาหารของพี่โจ้ทำสักมื้อหนึ่ง ถือว่าเป็นอาหารทำเพื่อส่งลาจิลกลับบ้านพรุ่งนี้”
“อืม รับรองน้องน้อยของพี่จะต้องลืมอาหารรสชาติของพี่ไม่ลง”
จิลลาก็อยากรู้ว่ามาเฟียหนุ่มถนัดแต่อวดเบ่งอำนาจใส่คนอื่น ถนัดชอบจับปืน พอจับกระทะ ตะหลิวเข้าครัวทำอาหารเองจะเป็นอย่างไรกัน หญิงสาวเปลี่ยนชุดนักศึกษา ก่อนสวมชุดลำลองธรรมดา เดินมาหยุดข้าง ๆ โต๊ะ
เอิ่ม...อาหารที่เขาบอกว่าทำได้แค่อย่างเดียวคือการต้มมาม่าใส่เครื่องปรุงนี่หรือ
“ไม่ใช่ต้มมาม่า แต่มันคือราเม็งต่างหาก” เขามีสีหน้าตอบภาคภูมิใจกับฝีมือการทำอาหาร ทำเอาคนตัวเล็กกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่
“จะลองเชื่อก็ได้ว่าเป็นราเม็ง”
โจ้มองเธอใช้ตะเกียบคีบกินราเม็งหรือถ้วยต้มมาม่ารสเด็ดบ้านเรานี่แหละ จิลลากินจนหมดเพราะหิวไม่ใช่อร่อย รสชาติก็เหมือนเครื่องปรุงรสทั่ว ๆ ไป เธอต้มกินเองกับพี่ชายประจำตอนที่พ่อแม่ตายใหม่ ๆ เพราะไม่มีเงินเหลือสักบาท
“ป้อนพี่ให้หน่อย”
โจ้ขยับเข้ามาใกล้ใบหน้าหวาน อ้าปากรออีกฝ่ายยัดเอาเส้นมาม่าเหนียวหนุบป้อนถึงที่
ถ้าไม่ใช่คนสนิทก็คงไม่เชื่อ มาเฟียหนุ่มสุดโหดที่วัน ๆ เอาแต่จับปืน เจ้าพ่อเงินกู้ยืมเงินคิดดอกเบี้ยร้อยละเจ็ด พอกลับมาอยู่กับเธอดันขี้ออดอ้อนเสียงั้น จับตะหลิวขนาดใหญ่โชว์ฝีมือการทำอาหารเอง
“อร่อย แต่คนข้างหน้าพี่อร่อยกว่า”
เขาอย่าชมเยอะ คนตัวเล็กเขินแก้มแดงร้อนผ่าวหมด ทั้งคู่กินราเม็งหมด หน้าที่ล้างจานคือจิลลา บ้านนี้ไม่ชอบเอาจานไปแช่น้ำค้างคืน พอกินเสร็จแล้วก็ล้างเลย โจ้เป็นคนรักความสะอาดมาก ๆ
“พี่โจ้ จิลอยากพูดเรื่องสัญญาเด็กเลี้ยงของเรา มันถึงเวลาที่จิลต้องย้ายออกไปจากที่นี่ ตลอดสี่ปีที่ผ่านมา จิลขอบคุณพี่โจ้ที่ดูแลจิลกับพี่จอมมาเสมอ จิลจะจดจำช่วงเวลาดี ๆ ที่เราอยู่ด้วยกันนะคะ”
จิลลาสูดลมหายใจเข้าโพรงจมูก รวบรวมความกล้าเผชิญหน้าชายหนุ่ม แม้หัวใจจะเจ็บปวดทรมานมากแค่ไหน แต่เธอต้องเดินหน้าต่อไป คนตัวเล็กเข้ามาหาเขายังห้องทำงานส่วนตัว
ใบหน้าคมสันเรียบนิ่ง ปกติโจ้ชอบเก็บอารมณ์ทุกครั้งจนเธอเดาใจเขาไม่ออกว่าอีกฝ่ายคิดอะไรกัน
ทว่าคำพูดไร้อารมณ์ขยับออกจากปากเขาทำเอาจิลลาอ้าปากค้างตกใจ ถึงแม้โจ้เป็นคนเซ็กซ์จัด ความต้องการทางเพศสูง แต่เขาเหมือนไม่อยากให้เวลาปล่อยผ่านไป
เหลือเวลาอีกหลายชั่วโมงกว่าจะครบสัญญาของเขากับเธอ กะจะเอาทุกวินาทีสุดท้ายเลยหรือ
“ถอดเสื้อผ้าของจิลออกให้หมดทุกตัว แล้วก้าวขามาหาพี่ ก่อนที่พี่จะเปลี่ยนใจ ถอดเสื้อผ้าของพี่ เดินไปหาน้องน้อยเอง จิลลา”
- ผู้เขียน
