ตอนที่ 2 อย่าให้ผู้การรอนาน

1293 คำ

ร่างสูงใหญ่ลงมาจากรถ ตาคมกริบมองคนที่นั่งอยู่ใต้ถุนบ้าน คนแรกคือยายแก่ๆ ที่ลงทุนเหมารถไปหาเขาถึงคุยแข่งในวันนั้น ส่วนอีกคน สองแขนกอดเอวยายใบหน้าเปื้อนน้ำตามองมา ส่วนคนเป็นตานั่งอยู่บนเปลไม่ไกล ชมจันทร์แปลกใจ เพราะคนที่ยายบอกว่าเขามารับแล้วคือ ผู้การสันต์ แสนร้าย เป็นคนหมู่บ้าน 'คุยแข่ง' หมู่บ้านแห่งหนึ่งในอำเภอคันคายนี่เอง อีกฝ่ายเป็นหม้ายเมียตายไปหลายปี จากนั้นก็ไม่เห็นว่าจะมีเมียใหม่สักที อยู่เป็นพ่อหม้ายเนื้อหอมให้ชาวบ้านชื่นชมจนถึงทุกวันนี้ "ไอ้ชม ยกมือไหว้ผู้การหน่อยลูก" คนเป็นยายรีบดึงสติหลานสาวทันทีเมื่อเห็นชมจันทร์เอาแต่มองหน้าฝ่ายนั้นไม่วาง ชมจันทร์ยกมือไหว้ตามที่ยายบอก ผู้การสันต์ก็รับไหว้ ตาคมกริบกวาดมองใบหน้าหวานนิ่ง ก็นึกว่าจะเด็กเหมือนในรูป เพราะในรูปถ่ายจากสองตายาย ชมจันทร์ดูเด็กมากจนเขากังวล ไม่กังวลได้ไง เพราะมันเป็นรูปชมจันทร์ใส่ชุดนักเรียนม.ต้น ตัดผมสั้นเท่าติ่งหู ไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าปัจจุบันเป็นอย่างไร แต่พอได้เห็นตัวจริง ถึงได้เข้าใจว่าไม่เด็กแล้ว ผิวขาว ตากลมโต ผมยาว ดูเป็นสาวสะพรั่งไปทั้งตัว วัยรุ่นสมัยนี้โตเต็มมือดีนะ "สวัสดีจ้ะผู้การ มารับชมจันทร์หรือจ๊ะ" เจ้าของบ้านรีบเอ่ยทักทาย ยอมรับว่าไม่สบายใจที่ทำให้ผู้การสันต์ต้องมาเจอภาพแบบนี้ วันนั้นอีกฝ่ายถามว่าคุยกับหลานสาวมาแล้วหรือยัง เธอโกหกบอกว่าคุยแล้ว ชมจันทร์อยากไปมาก แต่วันนี้ ผู้การสันต์กลับต้องมาเห็นภาพของหลานสาวเธอร้องห่มร้องไห้ไม่อยากไปเป็นเมียผู้การ เธอไม่อาจโกหกได้อีกต่อไป "ครับ ไปเลยไหม" เบนสายตาไปมองยายของชมจันทร์ "ไปจ้ะ แต่รอแป๊บนึงได้ไหมจ๊ะ ชมจันทร์มันขึ้นไปเก็บเสื้อผ้าประเดี๋ยวเดียวค่ะ" "ยาย! จะให้ชมไปจริงๆ หรือจ๊ะ" ชมจันทร์หันกลับมากระซิบกระซาบถาม อยากให้ยายคิดใหม่อีกที ถึงผู้การสันต์จะดูดีไม่เหมือนคนวัยห้าสิบ แต่เธอยังไม่อยากมีสามีตอนนี้หรอกนะ "ขอเวลาสักครู่นะจ๊ะผู้การ" เจ้าของบ้านบอกกับร่างสูง ก่อนจะรีบลากแขนหลานสาวไปคุยด้านหลังบ้าน "ยายรับปากเขามาแล้วไอ้ชม แล้ววันนี้ผู้การเขาอุตส่าห์มารับเองถึงที่ เพราะฉะนั้นแกอย่าทำเหมือนว่าไม่อยากไปต่อหน้าผู้การได้ไหม" "ก็ชมไม่อยากไปจริงๆ นี่จ๊ะ" "ไม่ได้! เอ็งต้องไป ยายรับปากเขามาแล้ว" ชมจันทร์ถอนหายใจออกมาเซ็งๆ จนคนเป็นยายรีบเขยิบเข้าหา "ชมจันทร์เอ๊ย ยายจะบอกอะไรให้นะลูก ไม่ง่ายที่ผู้การสันต์จะรับใครสักคนเข้าไปอยู่ในบ้าน ยายก็ไม่คิดว่าเขาจะตกลงรับเอ็งไปเลี้ยงดูเหมือนกัน" "ยังไงจ๊ะยาย" ชมจันทร์มองยายด้วยความแปลกใจ "ทีแรกยายแค่ไปขอให้เขาส่งเสียเอ็งเรียนหนังสืออย่างที่คนอื่นๆ ทำกัน แต่พอเขาเห็นรูปเอ็ง เขากลับบอกจะเอาเอ็งทำเมียซะงั้น!" "ยายกำลังจะบอกว่าผู้การสันต์ชอบชมหรือจ๊ะ?" ชมจันทร์เลิกคิ้วถามอย่างไม่แน่ใจ "ก็ใช่น่ะสิ เขาดูแค่รูปถ่าย เขาก็บอกว่าจะเอาเอ็งทำเมีย เอ็งคิดดูนะ ผู้การสันต์เป็นโสดมาตั้งหลายปี แล้วทำไมจู่ๆ เขาถึงอยากได้เอ็งไปเป็นเมีย ถ้าไม่ใช่เพราะเขาพึงพอใจเอ็ง" "ไม่มีเมียแต่ไม่ได้หมายความว่าไม่มีอีหนูนี่จ๊ะยาย" ก็ยายบอกเองว่าผู้การสันต์ส่งเสียคนอื่นๆ เรียนหนังสือเหมือนกัน มันก็ต้องมีบ้างแหละ รักสนุกแต่ไม่ผูกพัน "ไม่ๆ ถึงผู้การสันต์จะส่งเสียเลี้ยงดูเด็กเยอะ แต่ไม่เคยมีใครได้เข้าไปอยู่ในคฤหาสน์นั่น ส่งเสียคือส่งเสีย ผู้การสันต์แค่ชอบทำบุญ ยายยืนยันว่าผู้การสันต์ไม่มีใครแน่นอน เพราะฉะนั้นเอ็งอย่าปล่อยให้โอกาสครั้งนี้หลุดลอยไปนะลูก" ".." "เชื่อยาย ไปเก็บเสื้อผ้า อย่าให้ผู้การรอนาน" ชมจันทร์ไม่มีอะไรจะแย้งแล้ว ในเมื่อสายตาของยายเธอมุ่งมั่นมาก อีกอย่าง นี่คงเป็นหนทางที่จะทำให้สองตายายหมดห่วง จำต้องเดินกลับหลังขึ้นบ้านไปเก็บเสื้อผ้าตามที่ยายบอก "บ้านเราหลังเล็กหน่อยนะจ๊ะผู้การ" เดินกลับมาส่งยิ้มให้ผู้การสันต์ที่นั่งอยู่บนแคร่ไม้ ส่วนลูกน้องที่ติดตามมาด้วยกว่าสิบชีวิตยืนอยู่ไม่ไกล "ครับ ไม่เป็นไร" เอ่ยแล้วมองสำรวจตัวบ้าน ถึงจะหลังเล็กแต่ค่อนข้างสะอาดอยู่ ดูก็รู้ว่าคนที่บ้านปัดกวาดเช็ดถูทำความสะอาดเป็นประจำ เหลือบมองขึ้นไปด้านบนเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงกุกกักดังอยู่บนบ้าน บ้านไม้ก็แบบนี้ เดินไปเดินมาได้ยิน ไม่เหมาะกับการทำกิจกรรมบางอย่าง หมายถึงออกกำลังกาย "ตาทอง" เรียกสามีพร้อมมือรูดซิปกระเป๋าเสื้อคอกระเช้าออก ตาทองค่อยๆ ลุกจากเปลเดินหลังค่อมไปหาเมีย "ซื้อน้ำดื่มกับขนมมาให้ผู้การกับลูกน้องนะ" ยื่นแบงก์ร้อยสองใบให้สามี วานให้อีกฝ่ายไปหาซื้อน้ำกับขนมนมเนยมาต้อนรับ หากรู้ก่อนหน้าว่าผู้การสันต์จะมารับชมจันทร์วันนี้เธอคงเตรียมต้อนรับไว้แต่เนิ่นๆ คนที่กำลังเงี่ยหูฟังคนบนบ้านเก็บข้าวเก็บของหันขวับ รีบปฏิเสธทันที "ไม่เป็นไรครับ ในรถเรามี อย่าลำบากเลย" ผู้การสันต์นั่งถามสารทุกข์สุกดิบของยายสุขกับตาทอง พักหนึ่งถึงเห็นชมจันทร์เดินถือกระเป๋าลงมาจากบนบ้าน เขาพยักหน้าให้ลูกน้องเข้าไปช่วย ร่างสูงใหญ่รีบสืบเท้าทำตาม "ไปอยู่กับผู้การเอ็งทำตัวดีๆ นะชมจันทร์ อย่าสร้างเรื่องเข้าใจไหมลูก" "เข้าใจจ้ะยาย" ชมจันทร์พยักหน้ารับ เขยิบเข้าไปกอดคนเป็นยาย รู้สึกใจหายมาก แต่เธอต้องไป อะไรที่ยายคาดหวังไว้เธอจะทำให้ดีที่สุด ผละออกแล้วเดินไปกอดตาบ้าง ฝ่ายนั้นน้ำตาซึม แต่ในเมื่อเลือกทางเดินให้หลานแล้วต้องตัดใจ "ดูแลตัวเองด้วยนะลูก โทรกลับมาหาตากับยายเอ็งบ้างนะ มาเยี่ยมตากับยายเอ็งบ่อยๆ ด้วยล่ะ" "จ้ะตา ชมรักตากับยายนะจ๊ะ" คนเป็นยายเห็นอย่างนั้นเขยิบเข้าไปหาสองตาหลาน สามคนกอดกันราวกับไม่อยากแยกจากกัน กอดคอกันร้องไห้ ส่วนคนที่มารับ เริ่มรู้สึกใจไม่ดี ไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังจะพรากแก้วตาดวงใจไปจากสองตายายหรือเปล่า แต่เขาก็มาตามที่ยายของชมจันทร์ขอร้องนะ มั่นใจว่าไม่ได้พรากใครไปแน่ๆ "ไปเถอะลูก อย่าให้ผู้การรอนาน" ชมจันทร์พยักหน้าทั้งน้ำตา ก่อนจะเดินไปขึ้นรถของผู้การสันต์ ฝ่ายนั้นก็ขึ้นมานั่งข้างเธอ คนตัวเล็กเมินหน้าไปทางอื่น ไม่อยากมองภาพสองตายายทำหน้าเศร้ายืนส่งทาง

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more