ตอนที่ 3 เป็นเมียไม่ได้
1248 คำ
@หมู่บ้านคุยแข่ง
รถหรูยี่ห้อยุโรปขับเข้ามาในคฤหาสน์บนเนื้อที่ประมาณ7ไร่ ซึ่งมีผู้การหนุ่มใหญ่เป็นเจ้าของ
พอรถหยุดเท่านั้น คนที่นั่งข้างคนขับก็รีบลงไปเปิดประตูให้เจ้านาย
ผู้การสันต์มองไปด้านข้างตัวเอง ชมจันทร์ยังคงเอาศีรษะพิงกระจกรถ จึงเอ่ยปากบอก
"ถึงบ้านแล้ว"
ชมจันทร์ค่อยๆ ผละใบหน้าขึ้นมอง ก็เจอกับประตูรถฝั่งผู้การสันต์ถูกเปิดออกด้วยฝีมือของลูกน้องเขา พยักหน้าแล้วตามผู้การสันต์ลงจากรถไป
พอออกมายืนนอกรถ ตากลมเบิกโพลงกับภาพบรรยากาศที่เห็น มองไปรอบๆ บริเวณพื้นที่คฤหาสน์เต็มไปด้วยสนามหญ้าและแปลงดอกไม้
ส่วนด้านหลังตัวเอง แหงนหน้าขึ้นตามความสูงของสิ่งปลูกสร้างสีขาว ก็พบว่ามันสวยและใหญ่มาก
ของจริงสวยมากกว่าที่เธอเคยเห็นในช่องทางโซเชียลเสียอีก
บ้านผู้การสันต์สวยและหลังใหญ่จนมีช่องข่าวท้องถิ่นนำไปลง ไม่คิดไม่ฝันว่าเธอจะได้มีโอกาสมาอยู่ที่นี่
"เข้าบ้านกัน" ร่างสูงใหญ่พยักหน้าแล้วเดินนำ ชมจันทร์รีบเดินตามไป
"เดี๋ยวพาขึ้นไปดูห้องด้านบน" บอกกับคนด้านข้างแล้วพาเดินขึ้นบ้าน ไม่แวะพักผ่อนที่ห้องนั่งเล่นอย่างเช่นทุกครั้ง
ชมจันทร์เดินตามหลังเงียบๆ จนเราทั้งคู่มาหยุดอยู่หน้าห้องๆ หนึ่ง ผู้การสันต์เปิดประตูแล้วเดินเข้าไป
ชมจันทร์สืบเท้าตามไปติดๆ ตาโตเมื่อได้เห็นภายในที่สวยหรูหราและใหญ่มาก แต่ละอย่างล้วนเป็นสีขาวเหลือบทอง
ผู้การสันต์เดินไปยังห้องๆ นึง ชมจันทร์ก็เดินตามไป พอเขาเปิดประตูเข้าไปพบว่ามันคือห้องนอน
มีโต๊ะ ตู้ เตียงนอน ลิ้นชัก โคมไฟตรงหัวเตียง เหมือนบ้านคนรวยในละครหลังข่าวที่เธอชอบดู แต่ของจริงสวยกว่าเยอะ
"ห้องน้ำอยู่ด้านใน" ผู้การสันต์เดินเข้าไปอีก ชมจันทร์ก็รีบเดินตาม จนเราทั้งคู่มาหยุดอยู่ในห้องน้ำ
หรูหราหมาเห่ามาก มีอ่างจากุชชี่ด้วย ห้องน้ำบ้านผู้การสันต์ ใหญ่เกือบเท่าบ้านของเธอ
"ถ้าจะอาบน้ำก็อาบ ฉันก็จะกลับไปอาบเหมือนกัน สักหกโมงลงไปกินข้าวด้วย" บอกจบกำลังจะเดินออกจากห้องน้ำ ทว่าชมจันทร์รีบคว้าแขนแกร่งเอาไว้
"อะ..อาบที่ไหนหรือจ๊ะ" เขาไม่อาบที่นี่อย่างนั้นเหรอ
"ห้องฉัน" พยักพเยิดหน้าไปทางด้านนอก
"ห้องไหนจ๊ะ"
"ห้องฉันอยู่ฝั่งตรงข้ามกับห้องเธอ"
"หมายความว่ายังไงจ๊ะ" ทำไมมีห้องเธอห้องเขา
ผู้การสันต์มองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง เขาคิดว่าควรทำความเข้าใจกับชมจันทร์ให้รู้เรื่องตั้งแต่ต้น จะได้ไม่เป็นปัญหาเหมือนคนที่ผ่านมา
ชมจันทร์ไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกที่เขาส่งเสียให้เรียนหนังสือ ไม่ใช่คนแรกที่เขาอุปการะเลี้ยงดู
แต่ชมจันทร์เป็นผู้หญิงคนแรกที่เขารับเข้ามาอยู่ในบ้านเพราะข้อสัญญาที่แตกต่างจากคนอื่นๆ
ใช่เพียงแค่ส่งเสียเรียนหนังสือ แต่เขาต้องเอาเธอทำเมียด้วย
แต่เขาจะมีเมียเด็กขนาดนี้ได้ยังไงกัน
ใครรู้เข้าว่าเขาเอาเด็กรุ่นลูกทำเมียส่งผลกระทบต่อหน้าที่การงานแน่นอน ไม่ใช่ภาพลักษณ์ที่ดีของตำรวจ
วัยของเขาควรเป็นผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกันสิถึงจะถูก มาดคุณหญิงคุณนาย
แต่เขาไม่เคยอยากได้ใครมาแทนที่ 'ภาวนา' ภรรยาวัยสี่สิบปีที่ตายไปสักนิด ไม่เคยมีใครได้เข้ามาอยู่ในหัวใจของเขานอกจาก 'ภา' คนเดียว
"รู้ไหมว่าทำไมเธอถึงได้มาอยู่ที่นี่"
"รู้จ้ะ" ชมจันทร์พยักหน้าออกมา ยายเธอบอกแล้ว
"รู้ว่า.." เขาอยากฟังชมจันทร์เล่าก่อนว่าตรงกับสิ่งที่เขาคิดไว้ไหม
"ทีแรกยายมาขอให้ผู้การส่งชมเรียนต่อใช่ไหมจ๊ะ แต่พอผู้การเห็นรูปชมก็เลย...เอ่อ..อยากได้ชมมาเป็นเมียจ้ะ"
เขินนิดนึงเมื่อเอ่ยคำๆ นี้ออกมา เขาจะคิดว่าเธอเข้าข้างตัวเองหรือเปล่า แต่เขาเป็นคนบอกกับยายเธอแบบนี้นี่นา
"ยายเธอบอกแบบนั้น?" ผู้การสันต์แปลกใจเมื่อได้ยิน
"ทะ..ทำไมหรือจ๊ะ" ชมจันทร์หน้าเสีย ทำไมเขาดูไม่เชื่อล่ะ หรือว่ายายเธอโกหก
"ฉันจะส่งเธอเรียนจนจบ หรือจนกว่าเธอจะพอใจ แต่เธอไม่ต้องมาเป็นเมียฉัน ไม่ต้องตอบแทนอะไรทั้งนั้น"
"ผู้การหมายความว่ายังไงจ๊ะ"
"หมายความตามที่พูด"
"แล้วไหนยายบอกว่าผู้การอยากได้ชมมาเป็นเมียไงจ๊ะ" หรือยายเธอพูดเองเออเอง
"ฉันคิดว่ายายเธอคงเข้าใจอะไรผิด"
"..."
"วันนั้นตากับยายเธอมาขอพบฉัน ฉันก็ให้เข้ามาพบ ประเด็นแรกที่ยายเธอบอก อยากให้ฉันส่งเธอเรียนต่อ ฉันดูเกรดการเรียนของเธอแล้วมันดี ฉันก็อยากสนับสนุน"
"ประเด็นที่สอง ตากับยายเธอจะยกเธอให้เป็นเมียฉันเพื่อเป็นการตอบแทน ซึ่งฉันบอกปฏิเสธไปแล้วว่าไม่เป็นไร เพราะทุกคนฉันเพียงแค่ส่งเรียนแต่ไม่ได้เอาทำเมีย"
"แต่วันนั้นยายเธอไม่ยอมกลับบ้าน ฉันจึงต้องรับปากว่าจะเอาเธอทำเมีย ยายเธอถึงยอมกลับไป"
ชมจันทร์ได้ยินแบบนั้นตกใจมาก ทำไมยายเธอถึงทำแบบนี้นะ ทำให้เธอเข้าใจผิดว่าเขาชอบเธอ
น่าอายจริงๆ
"ยังไงเรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้วเธออย่าคิดมากเลย เพื่อความสบายใจของตากับยายเธอ เธอจะได้อยู่ที่นี่จนกว่าจะเรียนจบ เธออยากเรียนถึงระดับไหนฉันจะส่ง เรียนจบหางานให้ทำด้วย"
"ไม่เป็นไรดีกว่าจ้ะผู้การ งั้นชมขอกลับบ้านดีกว่าจ้ะ" หากเขาเพียงส่งเสียก็ทำเหมือนคนอื่นๆ เถอะ เธอไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่
"ไม่ได้!" ในเมื่อเขารับปากตากับยายของชมจันทร์มาแล้วว่าจะเอาเธอทำเมีย หากเขาปล่อยชมจันทร์กลับไปนั่นก็เท่ากับว่าเขาผิดคำพูด
"อยู่ที่นี่ให้ตากับยายเธอหายห่วง ตั้งใจเรียนให้จบ"
"แล้วหลังจากชมเรียนจบล่ะจ๊ะ"
"เธอก็ไปตามทางของเธอ หากอยากให้ช่วยเหลือก็บอกได้เสมอ ฉันยินดีช่วย"
ชมจันทร์คิดตาม ยอมรับว่ารู้สึกผิดหวังนิดหน่อยเพราะไม่ใช่จุดประสงค์ที่เธอมา
แต่อย่างที่ผู้การสันต์บอก เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว ถอยหลังกลับก็ไม่ได้เพราะกลัวสองตายายผิดหวัง ไม่งั้นยายเธอก็ต้องไปเสนอเธอให้เป็นเมียใครอีกแน่
"ตกลงตามนี้ไหม" ถามอีกครั้งเมื่อเห็นคนตัวเล็กมีท่าทางลังเล หากชมจันทร์ไม่โอเคเขาจะทำยังไงดี
"ตกลงก็ได้จ้ะ"
"อืม" ชมจันทร์ว่าง่ายกว่าที่เขาคิดไว้เยอะ
"หกโมงเย็นเจอกันที่ห้องอาหาร" บอกจบเดินออกจากห้องน้ำ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ลูกน้องเขาเอาเสื้อผ้าขึ้นมาส่งชมจันทร์
เขายืนดูความเรียบร้อยอยู่พักนึงจึงเดินตามหลังลูกน้องออกไป
- ผู้เขียน
