เมียเด็กผู้การแสนร้าย (ผู้การสันต์:ชมจันทร์)

ตอนที่ 4 น่าเกรงขาม

ร่างสูงใหญ่เดินไปหยุดอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทีละเม็ด ตามองตัวเองในกระจก

รั้งเสื้อออกไปทางด้านหลัง กายกำยำจึงปรากฏตรงหน้า ตั้งแต่เดินทางสายอาชีพตำรวจ เขาไม่เคยละเลยการดูแลตัวเอง

ไม่เคยปล่อยให้ตัวเองอ้วน ถึงได้มีแผงอกล่ำ กล้ามแขนเป็นมัดๆ ส่วนหน้าท้องยังคงมีลอนสวยงาม

ดึงเข็มขัดแบรนด์ดังออกจากขอบกางเกง ม้วนเก็บเป็นระเบียบในลิ้นชัก กางเกงนอกกางเกงในแยกลงใส่ในตะกร้าผ้า

เหลือบมองนาฬิกาพบว่ายังพอมีเวลา จึงหยิบกางเกงว่ายน้ำออกมาสวม

หยิบเสื้อคลุมสีขาวมาสวมทับแล้วผูกมัดที่เอวเอาไว้ เดินลงจากบ้านไปยังสระว่ายน้ำด้านข้าง

การออกกำลังกายอีกหนึ่งอย่างที่เขาชื่นชอบก็คือการว่ายน้ำ คลายปมเสื้อคลุมออกแล้วรั้งเสื้อออกไปทางด้านหลัง ลวดลายสวยงามบนแผ่นหลังกว้างก็ปรากฏแก่ทุกสายตา

ผู้การสันต์สักลายมังกรจนเต็มแผ่นหลังไม่มีที่ว่าง แถมยังลามมายังต้นแขนด้านขวา หากไม่ใช่คนสนิทหรือคนใกล้ชิดแล้วไม่มีทางรู้เลยว่าบนเนื้อตัวผู้การสันต์มีลวดลาย

ตู้ม!

เสียงกระโดดน้ำทำให้คนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำเดินไปส่องทางหน้าต่าง ก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งว่ายน้ำกลับไปกลับมา

เธอไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่ชายชุดดำที่ยืนอยู่ไม่ไกลสองชีวิต เธอจำได้ว่าคนหนึ่งในนั้นเป็นคนขับรถให้เธอกับผู้การนั่ง

อย่าบอกนะว่า..ร่างสูงใหญ่ที่กำลังว่ายน้ำกับท่าทางดุดันคือ...

ผู้การสันต์ดีดตัวขึ้นจากน้ำแล้วมาเกาะที่ขอบสระ เขาว่ายน้ำกลับไปกลับมาจนเริ่มรู้สึกเหนื่อยจึงมาหยุดเติมพลัง รับแก้วไวน์มาถือแล้วกระดกเข้าปาก ดวงตาสะดุดกับใครบางคนที่มองลงมา

สองคนมองตามขวับเมื่อเห็นผู้การสันต์นิ่งนาน ทว่าไม่เจอกับใครจึงดึงสายตากลับมา

"มีอะไรหรือเปล่าครับผู้การ!" ความปลอดภัยของเจ้านายคือสิ่งที่พวกเขาต้องดูแลให้ดีอย่างถึงที่สุด ไม่เว้นแม้กระทั่งในบ้าน

"เปล่า" ผู้การสันต์ส่ายหัว กระดกไวน์รวดเดียวลงคอจนหมดแล้วกลับไปว่ายน้ำต่อ

คนบนห้องเอามือทาบอกตัวเองด้วยความตื่นเต้นและตกใจ ทั้งที่ไม่รู้ว่าทำไมเธอต้องตกใจด้วย

หรืออาจเป็นเพราะลวดลายบนตัวผู้การสันต์

เธอไม่คิดว่าผู้ชายใบหน้าเรียบนิ่งคนนี้บนแผ่นหลังจะเต็มไปด้วยรอยสัก

จากใบหน้าเรียบเฉยและท่าทางสุขุมดูดี กลายเป็นคนที่น่าเกรงขามและน่าหวาดกลัวได้ขนาดนี้

@ห้องทานอาหาร

ผู้การสันต์ในชุดนอนเสื้อแขนยาวกางเกงขายาวสีกรมขับผิวขาวสุขภาพดีเดินมาถึงก่อน แม่บ้านตักข้าวเสร็จเขาถึงเห็นชมจันทร์เดินเข้ามาในห้องทานอาหาร นั่งลงที่เก้าอี้ด้านซ้ายซึ่งมีเขานั่งตำแหน่งหัวโต๊ะ

รอจนแม่บ้านตักข้าวให้เสร็จเดินออกจากห้อง เขาถึงเริ่มคุยกับชมจันทร์

"หากชอบเมนูไหนบอกแม่ครัวได้เลย แม่ครัวที่นี่ทำอาหารอร่อย และก็ทำได้หลากหลายเมนู"

"ขอบคุณจ้ะ" พยักหน้ารับก่อนจะลงมือทานข้าว พยายามสลัดภาพของเขาที่สระว่ายน้ำออกว่าเธอไม่ได้พบเจอผู้ชายคนนั้น

"คิดไว้หรือยังว่าจะเรียนต่อที่ไหน" อีกไม่กี่สัปดาห์ชมจันทร์จะเรียนจบปวช.แล้ว เขาคิดว่าอีกฝ่ายควรมองหาสถานที่เรียนต่อจะได้ไม่กระชั้นชิดจนเกินไป

เอกชนหรือรัฐบาลเขาพร้อมจ่ายค่าเทอม หรืออยากให้เขาจัดการก็บอก เขามีคนรู้จักเยอะสามารถเป็นธุระจัดการให้ได้

"วิทยาลัยคันคายจ้ะ"

"ที่เดิม?" ผู้การสันต์เลิกคิ้ว

"จ้ะ"

"เรียนในตัวจังหวัดได้นะ ฉันส่งเธอเรียนได้" วิทยาลัยคันคายมีสอนแค่ระดับปวช.-ปวส.เท่านั้น เผื่อชมจันทร์คิดว่าเขาหวงเงิน

เขาไม่ต้องส่งเสียพ่อแม่เพราะที่บ้านทำธุรกิจ อีกอย่างเขาไม่มีลูกที่ต้องเลี้ยงดู

ก็มีแค่คนที่เขาอุปการะส่งเสียพอให้เงินมีทางออก หยิบยื่นโอกาสให้กับคนอื่น และช่วยเหลือสังคมอยู่เสมอเป็นสิ่งที่เขาชอบทำ

"ชมอยากอยู่ใกล้ตากับยายจ้ะ"

"อืม ตามใจ"

ทั้งคู่นั่งทานข้าวต่อเงียบๆ โดยไม่มีใครพูดอะไรกัน กระทั่งคนตัวเล็กอิ่มก่อน ไม่รู้ว่าต้องรอเขาไหม จึงนั่งรอเงียบๆ

"อิ่มแล้วก็ไปเถอะ"

ชมจันทร์พยักหน้าแล้วลุกจากเก้าอี้ มือเรียวหยิบจานข้าวตัวเองเตรียมเอาไปเก็บด้วย

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวแม่บ้านมาเก็บ"

ชมจันทร์พยักหน้าช้าๆ วางลงที่เก่า ก่อนจะเดินออกจากห้องไปเงียบๆ พอถึงเตียงนอนทิ้งตัวอย่างปล่อยตัวปล่อยใจ

ที่นี่ดูสุขสบายก็จริง แต่เธอคิดถึงบ้านมาก คิดถึงสองตายาย ว่าแล้วโทรหาสักหน่อยนอนหรือยัง

(โหลๆ)

"ตา ยาย!" ชมจันทร์โบกมือผ่านกล้อง ดี๊ด๊าดีใจเมื่อพบว่าตากับยายยังไม่นอน

(เป็นไงบ้างลูก เอ็งกินข้าวยังไอ้ชม)

"กินเสร็จแล้วจ้ะยาย เมื่อกี้นี้เลยจ้ะ แล้วตากับยายล่ะจ๊ะกินหรือยัง"

(กินแล้ว)

ชมจันทร์พยักหน้ายิ้มๆ เธอรู้ว่าสองตายายไม่กินมื้อค่ำดึกกัน เธอก็ถามไปอย่างนั้นเอง

"คิดถึงตากับยายจังเลยจ้ะ" ชมจันทร์น้ำตาซึม คิดถึงไออุ่นจากคนที่บ้าน อยากกอดอยากหอมตากับยาย ตั้งแต่เล็กจนโตเธอทำบ่อยจนชิน ให้อายใครไม่อายหรอก เธอชอบ

(เออ..คิดถึงก็อดทนลูก เพื่ออนาคตของตัวเอง เอ็งต้องมีชีวิตอยู่ต่ออีกหลายปี ไม่เหมือนตากับยายมันแก่แล้ว จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้)

"ยายอย่าพูดอย่างนั้นสิจ๊ะ ไม่งั้นชมกลับบ้านนะ" ยายเธอชอบพูดแต่เรื่องความตายทุกที คิดไม่ออกหากถึงวันนั้นจริงๆ เธอจะทำใจได้ไหม

(เอ้..ไอ้นี่ แค่เล่าให้ฟังว่าไม่ต้องห่วง ดูแลตัวเองให้ดี ดูแลเอาใจใส่ผู้การด้วยนะลูก นี่ถ้ามีเวลาหน่อยยายจะสอนวิธีดูแลเอาใจใส่ผัวให้เอ็ง ผู้การสันต์จะได้รักได้หลงเอ็ง) เอ่ยแล้วขำออกมา

ชมจันทร์หน้าเจื่อนลงไปนิด กระนั้นแสร้งทำเป็นยิ้มต่อ

"สมัยนี้ดูในโซเชียลได้จ้ะยาย เดี๋ยวชมค้นหาดูว่าวิธีเอาใจผัวเขาทำแบบไหน"

(วะ! ไอ้ชมนี่มันได้ใจยายมันจริงๆ เลยฮ่าๆ)

ชมจันทร์อมยิ้ม คุยกับตายายอยู่นานสองนาน ทำความคิดถึงพอทุเลาลงไปบ้าง

พอยายเธอบอกว่าจะไปดูละครหลังข่าว เธอจึงวางสายและไปนั่งทำงานที่ต้องส่งอาจารย์อาทิตย์หน้า