ตอนที่ 9 ดินเนอร์

2011 คำ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก มือหนาเคาะประตูห้องของคนตัวเล็ก เขาให้คนไปบอกเมื่อตอนเย็นว่าจะพาชมจันทร์ไปกินข้าวนอกบ้าน ให้แต่งตัวสวยๆ ส่วนเขาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย จึงเดินมาเคาะประตูเรียกอีกที แอรด... ตากลมสบกับตาคมเมื่อดึงประตูเปิดเข้ามา มองผู้การสันต์ตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอเพิ่งเคยเห็นอีกฝ่ายแต่งตัวด้วยลุคนี้เป็นครั้งแรก เพราะเวลาไปไหมมาไหนไม่แต่งตัวด้วยชุดข้าราชการตำรวจก็สวมเสื้อเชิ้ตสีดำ นั่นก็ว่าดูดีแล้วนะ แต่เขาใส่เสื้อโปโลแขนสั้นสีฟ้าน้ำทะเลที่เธอซื้อให้ดูดีและสดใสขึ้นมาเป็นกอง ความเข้มของสีเสื้อขับผิวขาวของเขาดูดี ทับในด้วยกางเกงยีนสีเข้มขายาวเข้ารูป คาดเข็มขัดหนังอย่างกับดาราฮอลลีวูด อีกฝ่ายไม่มีพุงอย่างคนวัยเดียวกันให้เห็น เซตผมเข้าทรงให้ความรู้สึกเท่ แขนขวาสวมนาฬิกาหรูเพียงเรือนเดียวก็พาออร่าคนรวยกระจาย "ไอ้หรั่งเอาชุดนี้มาให้เหรอ" คนตัวเล็กออกจากภวังค์เมื่อโดนทักมาว่าอย่างนั้น มองสำรวจตัวเองตั้งแต่ช่วงอกลงไป ก่อนจะเงยหน้าสบตากันแล้วพยักหน้าออกมา "ทำไมหรือจ๊ะ" ร่างสูงไม่ตอบ เดินลงจากบ้านด้วยสายตาเรียบนิ่ง ชมจันทร์ปิดประตูห้องลงตามหลังงงๆ แล้วเดินตามเขาลงไป แต่ด้วยความยาวของกระโปรงเธอจำต้องเดินอย่างระมัดระวัง จนมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้าน "ว้าว...สวยมากเลยครับคุณชม" หรั่งยกนิ้วโป้งทั้งสองข้างขึ้นให้ คุณชมจันทร์ในชุดราตรีสีฟ้าน้ำทะเลน่ารักมาก ขับผิวขาวสุดๆ ม้วนผมยาวเกล้าขึ้นอวดใบหน้าและช่วงไหล่สวยๆ "ขอบคุณจ้ะ" "ขึ้นรถเถอะ" ผู้การสันต์บอกกับชมจันทร์ หญิงสาวก็รีบเข้าไปนั่งเบาะหลังอย่างเก่า พ้นหลังชมจันทร์เข้าไปนั่งในรถที่ถูกติดเครื่องยนต์เอาไว้แล้ว ผู้การสันต์มองใบหน้าลูกน้องคนสนิทของตัวเองด้วยสายตาเรียบนิ่ง "อะ..อะไรครับผู้การ" เขาไม่ชอบเจ้านายตัวเองเวอร์ชันนี้เลย ไม่รู้ว่าผู้การสันต์คิดอะไรอยู่ เป็นคนที่เดาความคิดความอ่านได้ยากสุดๆ "มึงเป็นคนเลือกชุดให้ชมจันทร์หรือทางร้านเขาจัดมาเอง" "อะ..เอ่อ.." "อย่าโกหก!" "ผะ..ผมเลือกเองครับ" ชุดราตรีสีฟ้าน้ำทะเลแบบแขนยาวกระโปรงยาวที่ผู้การสันต์ให้การบ้านมา เขาก็รีบไปเสาะหาก่อนที่พระอาทิตย์จะตกดิน เหนื่อยสายตัวแทบขาด สิ้นปีนี้ไอ้หรั่งต้องได้โบนัสอย่างงาม! ผู้การสันต์มองเขม่นลูกน้อง เรื่องมันสอนชมจันทร์ใช้เงินแบบผิดๆ ยังไม่ได้เคลียร์ มาเรื่องชุดอีกแล้ว ถ้าไม่เพราะต้องรีบพาชมจันทร์ไปกินข้าว เขาเอาเรื่องมันแน่! ร่างสูงก้าวเข้าไปนั่งในรถข้างชมจันทร์ ปฏิเสธไม่ได้ว่าส่วนขาวๆ ที่โผล่พ้นออกมาดึงดูดสายตามากกว่าชุดนอนของหญิงสาวเสียอีก กระโปรงยาวถูกแหวกขึ้นมาจนเห็นขาอ่อน อีกนิดจะเห็นอะไรต่อมิอะไรแล้ว ส่วนความยาวของแขนเสื้อก็ยาวได้ใจดีจริงๆ แต่ปาดไหล่คว้านลึกซะจนบางอย่างทะลักออกมา ยิ่งหน้าท้องแบนราบ ไม่มีอะไรปกปิดส่วนโค้งเว้าสักนิด นี่ชุดหรือผ้าขี้ริ้วอยากถามมันจริงๆ! @โรงแรมในตัวจังหวัด ชมจันทร์เดินบนรองเท้าส้นสูงที่ไม่ได้ถนัดนักเพราะอยู่ที่บ้านใส่แต่รองเท้าแตะ เดินเข้าโรงแรมไปหยุดรอลิฟต์ มีคุณหรั่งตามมาด้วยไม่ห่าง ภายในเวลาไม่ถึงนาทีลิฟต์มาหยุดบนชั้นสูงสุดของโรงแรม ชมจันทร์ดวงตาลุกวาวเมื่อได้มองสถานที่ที่โรแมนติกมากๆ ไม่คิดไม่ฝันว่าผู้การสันต์จะพาเธอมากินข้าวบนชั้นดาดฟ้า มองเห็นตึกรามบ้านช่องและแสงไฟจากถนนดูสวยงาม เดินตามหลังเขามาเรื่อยๆ จนมาหยุดที่โต๊ะอาหาร ตรงกลางโต๊ะถูกประดับตกแต่งด้วยแก้ว มีเปลเทียนอยู่ในนั้น มีดอกไม้สดวางอยู่ข้างกัน ทั้งสองฝั่งมีฝาครอบอาหารปิดเอาไว้เธอจึงไม่รู้ว่ามันคือเมนูอะไร ผู้การสันต์นั่งลงที่เก้าอี้เมื่อลูกน้องเลื่อนออกให้ อีกฝั่งชมจันทร์นั่งลงโดยมีหรั่งคอยดูแลไม่ห่าง "ขอบคุณจ้ะ ชมว่าถ้าใครได้คุณหรั่งไปเป็นแฟนคงเหมือนถูกลอตเตอรี่รางวัลที่หนึ่งแน่ๆ จ้ะ" หรั่งขยิบตาใส่ชมจันทร์ทีนึง ทำเอาหญิงสาวหลุดขำออกมา พอมองไปด้านหน้ากลับพบคนที่มาด้วยทำสีหน้าเรียบนิ่ง พนักงานเปิดฝาครอบอาหารออก และชมจันทร์ก็ได้เห็นว่ามันคือสเต๊กเนื้อน่าทาน ในจานถูกประดับตกแต่งสวยงามด้วยมะเขือเทศและแครอทแกะสลัก ก้มลงดมพิสูจน์กลิ่นพบว่ามันหอมมาก ผละตัวขึ้นนั่งตรงๆ หันไปมองด้านข้างกลับเห็นคุณหรั่งเดินไปโน่นแล้ว และลูกน้องกว่าสิบชีวิตก็ยืนอยู่ด้วยกัน "แล้วลูกน้องผู้การไม่กินกับเราหรือจ๊ะ" ผู้การสันต์ส่ายหัว "หากมัวแต่มานั่งกินข้าวแล้วเกิดอันตรายกับฉันจะทำยังไง" ชมจันทร์พยักหน้าอย่างเข้าใจ ใช่นี่เนอะ เธอมากินข้าวกับตำรวจยศสูงขนาดนี้ย่อมต้องมีคนมาอารักขาเป็นธรรมดา ชมจันทร์จิ้มส้อมลงในเนื้อ จับมีดขึ้นมาหั่น ออกแรงที่มือเมื่อรู้สึกว่าเนื้อที่นี่ทำไมเหนียวจัง ผู้การสันต์เห็นอย่างนั้นลุกจากเก้าอี้แล้วเดินมาจับสองมือเรียว ลงแรงที่ปลายมีดเล็กน้อย "แค่นี้ก็ได้กินแล้ว ไม่เห็นต้องออกแรงขนาดนั้นเลย" ชมจันทร์รู้สึกประหม่ากับความใกล้ชิดและไออุ่นจากตัวผู้การสันต์ อีกฝ่ายดูมีเสน่ห์เหลือร้ายเมื่อได้อยู่ใกล้ ชมจันทร์จิ้มสเต๊กที่ถูกตัดเอาเข้าปากคำแรก อร่อยจนดวงตาลุกวาว ยกนิ้วโป้งขึ้นให้อีกคนดู ผู้การสันต์กระตุกยิ้มมุมปาก หั่นสเต๊กในจานตัวเองขึ้นกินบ้าง ฟังดนตรีสดรับกับบรรยากาศเย็นๆ กินไปกินมาชมจันทร์เริ่มกระหายน้ำ หยิบน้ำผลไม้จากแก้วสวยหรูขึ้นมาดื่ม พอของเหลวในแก้วสัมผัสกับลิ้นเท่านั้นทำหน้าเหยเก "ถ้าดื่มไม่ได้ก็ไม่ต้องดื่ม" ผู้การสันต์เห็นคนตัวเล็กทำสีหน้าแบบนั้นจึงเอ่ยออกมา ก่อนจะยกแก้วของตัวเองขึ้นจิบบ้าง ชมจันทร์มองท่าทางของคนตรงข้ามไม่วาง ทำไมผู้การสันต์ไม่มีอาการอะไรเลย "อร่อยไหมจ๊ะ" ผู้การสันต์พยักหน้า "รสชาติของไวน์ก็แบบนี้ ฝาดๆ ขมๆ หวานหน่อยเดียว กินคู่กับสเต๊กรสชาติเข้มข้นเข้ากันดี" "นี่ไม่ใช่น้ำผลไม้หรือจ๊ะ" ชมจันทร์แปลกใจเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยแบบนั้น แสดงว่าเธอเข้าใจผิดล่ะสิ "เป็นผลไม้ที่เขานำมาหมักกับยีสต์จนได้เป็นไวน์" ชมจันทร์คิดตาม ยีสต์คืออะไรเธอไม่รู้จัก ไหนขอลองอีกรอบ ค่อยๆ ปล่อยไวน์องุ่นเข้ามาในลำคอ สมองประมวลผลทันทีว่ามันมีรสชาติยังไง ใช่! ขมๆ ฝาดๆ หวานนิดหน่อยอย่างที่ผู้การสันต์บอก และมีกลิ่นแอลกอฮอล์ด้วย ไม่ได้อร่อยมากสำหรับเธอ แต่รสชาติก็ไม่ได้แย่ขนาดกินไม่ได้ จึงกระดกรวดเดียวจนหมด "ใครบอกให้ดื่มแบบนั้น" ตำหนิทันทีเมื่อเห็นชมจันทร์กระดกลงคอทีเดียวจนหมด ไหนบอกไม่อร่อย ชมจันทร์ใช้หลังมือเช็ดขอบปากเล็กน้อย มองหน้าอีกฝ่ายงงๆ "ทำไมจ๊ะ" "เขาให้จิบทีละนิดพร้อมมื้ออาหาร กินแบบนั้นเดี๋ยวก็เมา" "แฮ่" หญิงสาวรู้ตัวว่าพลาดวางแก้วเปล่าลงแล้วนั่งกินสเต๊กต่อ ทว่ากลับมีใครบางคนเดินเซมาชนเธอ "อุ๊ย" ชมจันทร์สะดุ้งตกใจเงยหน้าขึ้นมอง "ขอโทษครับที่ผมไม่ทันระวัง" วันนี้เขาดื่มเยอะไปหน่อย ขาอ่อนไม่พอยังตาลายอีก "ไม่เป็นไรจ้ะ" ชมจันทร์เอ่ยยิ้มๆ อย่างเป็นมิตร ก่อนจะทานสเต๊กต่อ ตัดคำไหนก็อร่อย ที่นี่นอกจากบรรยากาศจะดีแล้ว อาหารยังอร่อยอีก อาหารมื้อนี้คงจะแพงน่าดู "ขออนุญาตครับคุณผู้หญิง" "จ๊ะ?" ชมจันทร์เงยหน้าขึ้นมอง ก็พบว่าเป็นพนักงานของที่นี่ "คุณผู้ชายโต๊ะนั้นสั่งไวน์มาให้ครับ" ชมจันทร์มองตามมือพนักงานผู้ชาย ก็พบว่าเป็นคนที่ชนเธอเมื่อกี้ เขาชูแก้วไวน์ขึ้นหา เขามากับเพื่อนที่มีแต่ผู้ชาย หญิงสาวไม่รู้ว่าต้องทำตัวแบบไหน จึงดึงสายตากลับมามองหน้าพนักงาน "เขาซื้อให้ชมหรือจ๊ะ" ชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง "ใช่ครับ คุณผู้ชายบอกว่าขอโทษ" "อะ..อ๋อ" ชมจันทร์เข้าใจ แต่เธอไม่ได้โกรธเขาหรอก ส่วนไวน์ อีกฝ่ายอุตส่าห์สั่งมาให้ดื่ม เธอคงต้องรับตามมารยาท หยิบแก้วไวน์บนถาดมาดื่ม ควบคู่กับนั่งทานสเต๊กไปด้วย สักพักรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ตามกาย นานเข้าเริ่มสายตาพร่ามัวไปหมด ช่องคลอดขมิบด้วยความรู้สึกแปลกๆ มือเรียวค้ำศีรษะตัวเองเอาไว้ พยายามสลัดใบหน้าหลายๆ ทีเรียกสติตัวเอง แต่อาการหนาวๆ ร้อนๆ กลับหนักขึ้นเรื่อยๆ "ผะ..ผู้การจ๊ะ" เอ่ยเรียกคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม ฝ่ายนั้นมองมา "ผู้การ.." ชมจันทร์พยุงตัวเองลุกขึ้นแล้วเดินไปหา ทิ้งสะโพกลงบนตักแกร่งในท่าหันข้าง ใช้สองแขนโอบรอบคอ ใบหน้าสวยซุกลงกับซอกคอแกร่ง เธอเป็นอะไรไม่รู้ หัวใจเต้นเร็วคล้ายคนกำลังจะตาย! "ผู้การช่วยชมด้วย!" "เป็นอะไร" ผู้การหนุ่มสังเกตคนตัวเล็กนิ่งๆ อยู่ดีๆ ชมจันทร์ก็เปลี่ยนไป "ชมก็ไม่รู้จ้ะ แต่ชม..อื้อ..ชม" จมูกเรียวซุกกับซอกคอแกร่งอย่างหื่นกระหาย เรียวปากเล็กเทียวสัมผัสกับผิวเปลือย ลิ้นร้อนแลบเลียทำเจ้าของร่างกายขนลุกซู่ไปทั้งตัว "ตั้งสติหน่อยชมจันทร์" ผู้การสันต์ดันคนตัวเล็กออกห่าง มองสำรวจใบหน้าสดใสเมื่อกี้ เวลานี้กลับแดงซ่านขึ้นมา ปากเรียวสั่นระริก ดวงตาปริ่มน้ำ สายตาอ้อนวอนมาก "ผู้การจ๋า.." มือเรียวลูบไล้ตามแผงอกล่ำ ถึงอยู่ภายใต้เสื้อโปโลแต่สำผัสได้ถึงความแข็งแรงของร่ายกาย "ตั้งสติหน่อยชมจันทร์" "ฮึกไม่ไหว ชมไม่ไหว ชมอยาก.." ผู้การหนุ่มชะงักไป และหรั่งที่มองอยู่ตลอดรีบสาวเท้าเดินไปหา "มีอะไรหรือเปล่าครับผู้การ" เป็นลูกน้องตำรวจยศสูงหูตาต้องไว "คุณหรั่งช่วยชมด้วย!" ชมจันทร์หันไปส่งสายตาอ้อนวอนคนที่ตัวเองนับถือเป็นพี่ชายแทนด้วยความทรมาน "เกิดอะไรขึ้นครับคุณชม" "ชะ..ชมไม่รู้ ชมฮึก..ช่วยชมด้วย" ใจเต้นแรงจนทนไม่ไหวสะอื้นไห้ออกมา "ชมจันทร์โดนยา" ผู้การสันต์วิเคราะห์อาการ ก่อนจะพยักพเยิดหน้าไปยังแก้วไวน์ตรงหน้า "ครับ?" หรั่งมองตาม พบแก้วไวน์ที่ดูเหมือนไม่มีอะไร "ของโต๊ะนั้นหรือครับ" เขาไม่คิดว่ามันจะกล้าทำทั้งที่มีคนอยู่เยอะขนาดนี้ "อืม ขอยืมเสื้อมึงหน่อย กูจะพาชมจันทร์กลับแล้ว" "ครับผู้การ" หรั่งรีบถอดออกให้ทันที ผู้การสันต์นำเสื้อแขนยาวของหรั่งมามัดช่วงเอวให้หญิงสาว ก่อนจะอุ้มชมจันทร์ขึ้นในท่าเจ้าสาวแล้วหันไปบอกลูกน้อง "จัดการด้วย เอาให้มันหลาบจำอย่าได้ไปทำแบบนี้กับใครอีก!" "ครับผู้การ" หรั่งรีบตอบรับแล้วส่งข่าวให้พรรคพวกจัดการธุระ ก่อนจะเดินตามหลังเจ้านายลงไป

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more