ตอนที่ 8 เอ็นดูชมด้วยนะจ๊ะ
1262 คำ
ผู้การสันต์นั่งมองข้อความเข้าในมือถือรัวๆ สักพักเริ่มเงียบ เดาว่าชมจันทร์คงเลิกซื้อของแล้ว อีกไม่นานคงกลับมา
นั่งบวกลบคูณหารด้วยสายตาคร่าวๆ เริ่มจากยอดหลักหมื่นจนหยุดอยู่ที่หลักแสนบาท แล้วก็ไม่ใช่แค่แสนต้นๆ
แต่มันคือแสนปลายๆ!
วันเดียวชมจันทร์รูดซื้อของไปถึงเจ็ดแสนบาท อีกเพียงสามแสนเท่านั้นจะครบวงเงินที่เขากำหนดไว้
เขาไม่ได้งกเรื่องเงิน แต่คิดไม่ถึงว่าชมจันทร์จะช็อปเก่งขนาดนี้ ใช้อย่างกับคนไม่เคยพบเคยเจอ
ก็จริง ครอบครัวชมจันทร์ไม่ได้ร่ำรวย แต่ควรเห็นคุณค่าของเงินหน่อยไหม เห็นทีต้องได้คุยกันเรื่องนี้!
ประมาณบ่ายสองโมงชมจันทร์และหรั่งกลับมาถึงบ้าน มีของมาด้วยเต็มรถ
ชมจันทร์รีบลงไปขนของช่วยคุณหรั่งเอามาวางนอกรถเสียก่อน
"ไม่เป็นไรครับผมขนเองได้ คุณชมเข้าไปบอกผู้การเถอะครับว่าเรากลับมาแล้ว"
"จ้ะ" ชมจันทร์พยักหน้ารับยิ้มๆ กำลังจะเดินเข้าบ้าน ทว่าร่างสูงใหญ่ของผู้การสันต์เดินออกมาจากในบ้านเสียก่อน
"กลับมาแล้วจ้ะ"
ผู้การสันต์พยักหน้า เอามือขัดหลัง มองหรั่งขนของลงมาจากรถ มีคนอื่นๆ เข้าไปช่วย
มองถุงกระดาษวางเรียงรายบนพื้นนับห้าสิบถุงได้
ไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมชมจันทร์ถึงใช้เงินหมดไปถึงเจ็ดแสนบาท ได้มาเยอะขนาดนี้นี่เอง
"เอาขึ้นไปเก็บด้านบน" ผู้การสันต์พยักพเยิดหน้าบอกแม่บ้านและลูกน้องของตัวเอง ทว่าชมจันทร์รีบห้าม
"ดะ..เดี๋ยวจ้ะ เดี๋ยวก่อนจ้ะ!"
"ครับ?"
"คะ?"
ชมจันทร์เดินไปหยิบถุงกระดาษทีละถุง เธอแยกมาแล้วว่าอันไหนสำหรับผู้หญิง อันไหนสำหรับผู้ชาย
ใช่ วันนี้เธอรูดสิ่งของมากว่าหลายอย่างเพราะประสงค์เอามาฝากคนที่บ้าน ถุงกระดาษกว่าห้าใบถูกยื่นให้แต่ละคนเท่าๆ กันจะได้ไม่มีใครน้อยหน้าใคร
"ชมซื้อของมาฝากทุกคนเลยจ้ะ มีของกินแล้วก็เสื้อผ้าของใช้"
ทุกคนในนี้ต่างพากันนิ่ง มองหน้าคุณชมจันทร์ด้วยความไม่เข้าใจ
"ชมไม่รู้ว่าตัวเองจะได้อยู่ในบ้านหลังนี้ไปอีกนานแค่ไหน แต่ระหว่างที่อยู่ที่นี่ ฝากทุกคนเอ็นดูชมด้วยนะจ๊ะ หากชมทำอะไรไม่ถูกไม่ควรตักเตือนชมได้เลยจ้ะ"
"ได้ครับคุณชม"/"ได้ค่ะคุณชม"
ทุกคนต่างอมยิ้มออกมาอย่างเบาใจเมื่อคุณชมจันทร์ว่าอย่างนั้น การกระทำของคนตัวเล็กทำให้พวกเขาไม่เกร็งแล้ว เพราะดูเป็นกันเองสุดๆ
ถึงสารจากคนสนิทของผู้การสันต์จะบอกว่าคุณชมจันทร์ไม่ใช่เมีย แต่พวกเขายังต้องเคารพอีกฝ่ายประหนึ่งเมียเหมือนเดิม
สรุปก็คือ..
เหมือนเมีย แต่ไม่ใช่เมีย!
งงไหม พวกเขาก็งง
"แยกย้ายได้เลยจ้ะ เหลือแค่นี้เดี๋ยวชมเอาขึ้นห้องเองจ้ะ" ของเธอมีประมาณห้าถุงเท่านั้นไม่ได้ซื้ออะไรเยอะ เธอซักผ้าบ่อยอยู่แล้ว
ทุกคนต่างแยกย้าย ยกเว้นเจ้าของบ้านที่ยังคงยืนเอามือกอดอกตัวเองอยู่
หรั่งเอารถไปเก็บ จึงทำให้พื้นที่ตรงนี้เหลือเพียงชมจันทร์กับเจ้าของบ้านสองคน
หญิงสาวหยิบถุงกระดาษใบหนึ่งขึ้นมาแล้วเดินไปหยุดตรงหน้าผู้การสันต์ ยื่นให้พร้อมรอยยิ้มบางๆ
"ชมซื้อของมาฝากผู้การด้วยจ้ะ" เขาเป็นเจ้าของเงินนี่นา เธอควรมีอะไรติดไม้ติดมือมาฝากเขาบ้างถูกแล้ว
ผู้การสันต์รับมา ล้วงสิ่งของที่อยู่ในถุงกระดาษออกมาดู ปรากฏว่าเป็นเสื้อโปโลสีฟ้าน้ำทะเล กะขนาดด้วยสายตาน่าจะใส่พอดี
มองลงในถุงกระดาษอีกทีว่ามีอีกไหม สรุป ไม่เจออะไรแล้ว
ของเขามีถุงเดียว และเป็นเสื้อโปโลเพียงตัวเดียว
"ชมไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรมาฝากผู้การดี ก็เลยซื้อเสื้อโปโลจ้ะ ผู้การชอบไหมจ๊ะ"
ผู้การสันต์พยักหน้า ชอบไม่ชอบเขาต้องบอกชอบอยู่แล้ว เพราะเป็นมารยาทที่ดี
"บัตรจ้ะ" มือขาวเนียนยื่นบัตรเครดิตกลับคืนให้เขาไป
ผู้การสันต์ไม่รับ แต่กลับเดินเข้าไปในบ้าน
ชมจันทร์รีบเดินตามไปติดๆ คว้าแขนแกร่งเอาไว้แล้วรีบไปหยุดอยู่ตรงหน้า
ทว่าอีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว ชนกับคนตัวเล็กเข้าอย่างจัง
"ว้าย!" ชมจันทร์เกือบล้มหงายหลัง ถ้าไม่มีมือหนารีบคว้าเอวบางเอาไว้ จนร่างกายของเราทั้งคู่แนบชิดสนิทกัน
"เป็นไรไหม" ผู้การสันต์ถามด้วยความเป็นห่วง
"มะ..ไม่จ้ะ!" ชมจันทร์หัวใจจะวาย ค่อยๆ ผละออก จัดแจงเสื้อผ้าให้เข้าที่
"มีอะไร" เดินตามเขาขนาดนี้คงมีเรื่องอยากคุย
"ผู้การโกรธชมหรือจ๊ะ"
"โกรธเรื่อง?"
"ไม่รู้จ้ะ ก็ผู้การเดินหนีชม"
"ฉันแค่จะเดินเข้ามานั่งในบ้าน ทำไมถึงคิดว่าฉันโกรธ" หน้าตาเขามันเป็นยังไง หรือเหมือนยักษ์มารขนาดนั้น จนทำให้ชมจันทร์คิดว่าเขาโกรธเธอ
"ชะ..ชมก็นึกว่าผู้การโกรธชมซะอีกจ้ะ"
"คนอะไรจะโกรธโดยไม่มีเหตุผล"
"แล้วทำไมผู้การถึงไม่รับบัตรจากชมล่ะจ๊ะ" เดินหนีไปเฉยๆ เป็นใครก็ต้องคิดเหมือนอย่างเธอ
"ฉันให้ อยากได้อะไรก็เก็บเอาไว้ซื้อ" ให้แล้วไม่รับคืน นี่เป็นวิถีของเขา แต่เขายังไม่เคยให้บัตรเครดิตกับใครสักที ชมจันทร์เป็นคนแรกที่เขาคิดว่าต้องมีไว้ให้เผื่อต้องจับจ่ายใช้สอย
"อะ..อ๋อ ขอบคุณจ้ะ แต่ชมต้องขอโทษด้วยนะจ๊ะที่ครั้งนี้ชมใช้ไม่หมด สัญญาว่าคราวหน้าจะใช้ให้หมดวงเงินเลยจ้ะ"
"เจ็ดแสนยังไม่พอ?"
ชมจันทร์ส่ายหัว
"วงเงินมีหนึ่งล้านนี่จ๊ะ"
"แล้วทำไมต้องใช้ให้หมด?" ผู้การหนุ่มถามอย่างไม่เข้าใจ เขาบังคับชมจันทร์เหรอ ก็ไม่ เขายังจะคุยกับอีกฝ่ายเรื่องใช้เงินเยอะอยู่เลย
"ก็คุณหรั่งบอกว่าผู้การชอบคนที่ใช้เงินเป็น หมดได้หมดจ้ะ!"
ผู้การหนุ่มร้องอ๋อในใจ ทราบที่มาที่ไปของการใช้เงินครั้งนี้แล้วว่าทำไม
สาเหตุมันมาจากไอ้หรั่งนี่เอง เดี๋ยวมันจะโดนดี!
บอกชมจันทร์แบบนั้นได้ยังไง เขาไม่ได้มีรายได้วันละเป็นล้านนะ
คิดว่ารายได้จากการรับราชการมันรวยนักเหรอ หากที่บ้านไม่มีธุรกิจเขาไม่มีทางมีเงินเยอะขนาดนี้แน่นอน
"คราวหน้าชมสัญญาว่าจะเต็มที่กว่านี้จ้ะ จะไม่ทำให้ผู้การผิดหวังเลย" ชมจันทร์บอกยิ้มๆ ให้อีกฝ่ายสบายใจ
"ได้ เดี๋ยวจะหาเงินมาไว้ให้ถลุงเยอะๆ นะ"
"ขอบคุณจ้ะ"
ผู้การสันต์มองอีกคนนิ่งๆ ยัง ยัง ไม่รู้ตัวอีกว่าเขาประชด
ใครกันจะได้ใส่เสื้อผ้าราคาตัวละเกือบล้านได้ขนาดนี้
ก็เขานี่ไง!
เดินไปหลังบ้าน ยื่นถุงเสื้อผ้าให้แม่บ้าน
"ค่ะผู้การ"
"ซักให้หน่อย ใส่คืนนี้นะ" เขาจะพาชมจันทร์ไปดินเนอร์
- ผู้เขียน
