ตอนที่ 7 สามวันโอน เจ็ดวันโอน
1461 คำ
@เช้าวันต่อมา
หรั่งมีนัดกับคนของผู้การเวลาสิบโมงเช้าจึงมารอที่บ้านใหญ่ ช่วงเช้าผู้การสันต์โทรไปบอกให้เขาพาคุณชมจันทร์ไปซื้อเสื้อผ้าที่ห้าง ระหว่างรอคนตัวเล็กแต่งตัวจึงนั่งคุยกับนายไปพลางๆ
วันนี้เจ้านายเขาไม่ได้ไปทำงาน ปกติผู้การสันต์ชอบอยู่ติดบ้าน ตอนเย็นถึงจะมีเพื่อนโทรตามไปสังสรรค์ตามประสาคนมีหน้ามีตา
"คุณชมนี่น่ารักจริงๆ นะครับผู้การ คนหรือตุ๊กตาก็ไม่รู้"
ผู้การสันต์ที่นั่งจิบกาแฟอยู่หันไปมองตามเมื่อได้ยินลูกน้องว่าอย่างนั้น ชะงักไปเมื่อเห็นการแต่งตัวของชมจันทร์
อีกฝ่ายดูสวยสดใสกว่าเมื่อวาน เหมือนจะแต่งหน้าด้วย ปัดแก้มสีชมพูดูมีเลือดฝาด ปาดลิปมันสีชมพูอ่อน ทำผมหน้าม้าพองๆ รับกับดวงตากลมโต ดัดลอนเส้นผมอย่างกับสาวยี่สิบเอ็ดยี่สิบสองปี
แต่ที่สะดุดตาสุดๆ เห็นจะเป็นเรียวขาขาวที่โผล่ออกมาจากกระโปรงยีนสีเข้มสั้นสองคืบ สวมใส่คู่กันกับเสื้อปาดไหล่สีขาวอวดผิวเนียน สะพายกระเป๋าข้างสีดำใบเล็ก มีเครื่องประดับเป็นต่างหูชิ้นเดียว
"คุณหรั่งรอชมนานไหมจ๊ะ" ชมจันทร์เดินมาหยุดอยู่ระหว่างผู้การสันต์กับคุณหรั่งแล้วถามออกมา เธอเกรงว่าจะทำให้อีกฝ่ายเสียงาน
"ไม่นานครับ ผมเองก็เพิ่งมา คุยกับผู้การได้แป๊บเดียวเองครับ" หรั่งบอกยิ้มๆ ก่อนจะมองอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้าใหม่อีกที หุ่นแบบนี้ไม่ว่าจะใส่ชุดไหนก็สวย อกเอวสะโพกดูเป็นสัดส่วนชัดเจน แยกออกได้ว่าอะไรเป็นอะไร
"ไอ้หรั่ง"
"ครับผู้การ" หรั่งดึงสายตาหันหลับมามองเจ้านาย ทำไมฟ้าครึ้มแปลกๆ
"ไปเตรียมรถได้แล้ว"
"ครับ" หรั่งลุกจากโซฟาเมื่อได้รับคำสั่ง มองนิดเดียวก็ไม่ได้ แล้วบอกไม่ได้เป็นอะไรกัน
แบบนี้เรียกหวงก้างชัดๆ!
ลูกน้องคนสนิทเดินออกไป เขาจึงยื่นอะไรบางอย่างให้ชมจันทร์
"อะไรจ๊ะ"
"บัตรเครดิต อยากได้อะไรก็เอาไปรูด จะได้ไม่ต้องใช้เงินสด"
"อ๋อ ขอบคุณจ้ะ" ชมจันทร์รีบยกมือไหว้ขอบคุณแล้วเก็บใส่ลงในกระเป๋าทันที นอกจากจะส่งเสียเลี้ยงดูเรียนหนังสือแล้วยังออกค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับเสื้อผ้าให้ด้วย
"ชมไปแล้วนะจ๊ะ" บอกกับเจ้าของบ้านยิ้มๆ เห็นเขาพยักหน้าให้มา
ผู้การสันต์เดินตามไปส่งลูกน้องกับคนของตัวเองขึ้นรถ
หรั่งเปิดประตูด้านหลังให้คนตัวเล็กเข้าไปนั่ง ก็นายบอกเองนี่ว่าให้เคารพคุณชมจันทร์เหมือนเจ้านาย ปฏิบัติต่อผู้การอย่างไรเขาก็ต้องทำกับคุณชมจันทร์แบบนั้น
เหมือนเมีย
แต่ไม่ใช่เมีย
@ห้างสรรพสินค้า
เป็นครั้งแรกที่ชมจันทร์ได้เข้ามาเหยียบในสถานที่แห่งนี้ในตัวจังหวัด ปกติใช้ชีวิตอยู่แต่ในหมู่บ้าน มีครั้งที่พาตากับยายไปโรงพยาบาลเท่านั้นถึงจะได้เข้าไปในตัวอำเภอ
หญิงสาวค่อนข้างตื่นตา มองซ้ายมองขวา แต่ไม่รู้ว่าจะไปทางไหนดี ที่นี่มีคนมาเดินเยอะมาก
"อยากซื้ออะไรบ้างครับเดี๋ยวผมแนะนำ" เขายินดีเป็นไกด์ให้คุณชมจันทร์
"เมื่อคืนผู้การบอกว่าชมใส่ชุดไม่เหมาะสมจ้ะ ชมเลยคิดว่าจะมาซื้อชุด"
หรั่งได้ยินแบบนั้นขมวดคิ้ว
"ไม่เหมาะสมยังไงครับ" เขาก็ไม่ได้เห็นด้วยสิว่าที่บอกไม่เหมาะสมคือยังไง ไม่เหมาะขนาดไหนถึงขนาดต้องให้มาเปลี่ยน
"เมื่อคืนชมใส่กางเกงขาสั้นกับเสื้อสายเดี่ยวจ้ะ ผู้การบอกที่บ้านมีแต่ผู้ชาย ไม่ให้ชมใส่แบบนั้นจ้ะ"
"ใส่นอน หรือใส่อะไรครับ" เขาคิดว่าหากเป็นชุดนอนก็ปกติของผู้หญิงนี่นา
"ใส่นอนจ้ะ แต่เมื่อวานชมใส่ลงไปกินข้าวด้วย พอดีขี้เกียจเปลี่ยนจ้ะ"
"อ๋อครับ ถ้าเป็นไปได้ลงจากบ้านใส่รัดกุมหน่อยก็ดีครับ เพราะที่บ้านมีแต่ผู้ชาย ไว้ใจใครไม่ได้ ยิ่งสวยๆ แบบนี้ด้วย" หรั่งอมยิ้มกรุ้มกริ่ม
"แล้วชมไว้ใจคุณหรั่งได้ไหมจ๊ะ" พูดแบบนี้เธอระแวงแล้วนะ เพราะต่อให้ใส่รัดกุม หากมีคนคิดไม่ดีก็ยังคงน่ากลัว
"คุณชมคิดว่าไงล่ะครับ" หรั่งส่งสายตาหวานเยิ้มไปให้
"คุณหรั่งน่ะ"
"หึหึ เข้าร้านนี้กันครับ เสื้อผ้าสวยเยอะ"
ชมจันทร์พยักหน้ารับก่อนจะเดินตามหลังคุณหรั่งเข้าไป เป็นร้านเสื้อผ้าวัยรุ่นออกแนวน่ารักๆ คุณหรั่งตาถึงจริงๆ แค่ดูด้วยตาเธอยังชอบ
"เดี๋ยวผมนั่งรอตรงนี้ครับ เชิญคุณชมเลือกตามสบาย"
"จ้ะ" ชมจันทร์พยักหน้าแล้วเดินกวาดสายตาดู เธอมองไปที่ชุดนอนก่อน เธอเลือกแบบมิดชิดและค่อนข้างสุภาพ กางเกงขายาวเสื้อแขนยาว
ปกติเธอไม่เคยพลาดที่จะถามราคาก่อน ทว่าสินค้าที่นี่มีป้ายราคาห้อยอยู่กับเสื้อผ้าจึงจับพลิกดู
"พันเก้า!"
ชมจันทร์ตาโต ชุดนอนอะไรตั้งพันเก้า รีบวางทันทีแล้วเดินไปดูราวอื่น
กางเกงขายาวกับเสื้อแขนสั้นน่าจะถูกลงมาหน่อยเพราะใช้ผ้าน้อยชิ้น
"พันห้า!"
ชมจันทร์วางแบบไม่คิด เดินไปดูชุดนอนชิ้นเดียว เป็นกระโปรงทรงเชิ้ตเสื้อแขนสั้น
"หนึ่งพันเก้าสิบเก้าบาท!"
สรุปว่าชุดนอนของที่นี่มีแต่ราคาหลักพันขึ้นทั้งนั้น แล้วชุดอื่นๆ ล่ะ ใช้เนื้อผ้าหนากว่านี้จะแพงขนาดไหน
ยืนเอามือค้ำเอวว่าจะเอายังไงดี ชุดตามตลาดนัดแถวบ้านเธอราคาหลักสิบหลักร้อยเองนะ อย่างชุดเมื่อคืน กางเกงขาสั้นยี่สิบบาท เสื้อสายเดี่ยวก็ยี่สิบบาท
หรืออย่างชุดที่เธอใส่วันนี้ กระโปรงยีนส์มือสองตัวละห้าสิบ เสื้อปาดไหล่เก้าสิบเก้า รองเท้าคัทชูส้นเตี้ยคู่ละร้อยเอง
หรือเธอจะให้คุณหรั่งพากลับไปซื้อตลาดนัดแถวบ้านดีนะ เธอเสียดายเงิน ซื้อใส่ทั้งอาทิตย์แล้วเอาเงินไปทำอย่างอื่นยังได้
"มีอะไรหรือเปล่าครับ" หรั่งเดินเข้าไปถามคนตัวเล็กเมื่อเห็นคุณชมจันทร์ทำทรงยืนคิดอยู่นาน จนเขาแปลกใจว่ามันจะเกิดปัญหาอะไรหรือเปล่า
"มีจ้ะ" ชมจันทร์พยักหน้ารัวๆ มองซ้ายมองขวาแล้วโน้มใบหน้าเข้าไปหาคุณหรั่ง ฝ่ายนั้นรีบเอียงหูลงฟังคนตัวเล็ก
"เสื้อผ้าที่นี่แพงมากจ้ะ มีที่อื่นอีกไหมจ๊ะ"
หรั่งได้ยินอย่างนั้นแปลกใจ ผละมองหน้าคนของนายนิ่ง
"นี่ราคาปกตินะครับ"
"ราคาปกติหรือจ๊ะ!"
"ใช่ครับ หากเป็นเสื้อผ้าในช็อปจะราคาประมาณนี้"
"มีที่อื่นที่ถูกกว่านี้ไหมจ๊ะคุณหรั่ง ตามตลาดอะไรแบบนี้จ้ะ"
"กลัวนายหมดเยอะหรือครับ" หรั่งถามยิ้มๆ ออกมา เพราะสีหน้าคุณชมบ่งบอกว่าเสียดายเงินมาก
"จ้ะ" ชมจันทร์พยักหน้ารัวๆ เธอกลัวเขาหมดเยอะ ลำพังซื้อแค่ชุดนอน เจ็ดชุดก็เจ็ดพันเลยนะ นี่ยังไม่รวมชุดลำลอง เธอว่าหมดเป็นหมื่นชัวร์
"หึหึ"
"คุณหรั่งขำทำไมจ๊ะ" มองหน้าคนของผู้การงงๆ เธอทำอะไรน่าขำอย่างนั้นเหรอ
"ผมจะบอกอะไรให้นะครับ ปกติผู้การสันต์ชอบเปย์คนนั้นคนนี้ไปทั่วอยู่แล้ว แค่นี้ขนขาไม่ร่วงหรอกครับ โอนให้สาวทีเป็นแสนๆ"
".."
"คุณชมไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกที่ผู้การเลี้ยงดูอย่าลืมนะครับ ถึงไม่มีใครมาอยู่บ้านอย่างคุณชม แต่ผู้การก็ดูแลไม่ขาดครับ สามวันโอน เจ็ดวันโอน เป็นความสุขเล็กๆ ของคนวัยนี้ครับ"
"อะ..อ๋อ" ชมจันทร์หน้าเสีย แบบนี้นี่เองผู้การสันต์ถึงไม่อยากผูกมัดกับใคร
"ผู้การชอบคนใช้เงินเป็นครับ หมดได้หมด!"
"แบบนั้นเลยหรือจ๊ะ"
"ผมโกหกไม่เป็นอยู่แล้วครับ" สองนิ้วเกี่ยวกันที่ด้านหลัง ฟ้าดินอย่าลงโทษไอ้หรั่งเลย
"งั้นก็ได้จ้ะ ชมจะใช้ให้หมดเลยจ้ะ" เธอจะไม่ทำให้ผู้การสันต์ผิดหวังเลยคอยดู!
"ตามสบายครับ" หรั่งบอกยิ้มๆ มองตามหลังคนตัวเล็กเดินเลือกซื้อของช็อปกระจาย
- ผู้เขียน
