ตอนที่ 6 สองคืบ
850 คำ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูทำให้คนที่นั่งทำงานส่งอาจารย์อยู่หันไปมอง
ชมจันทร์ลุกเดินไปแง้มประตูเปิดออก ก็เจอกับร่างสูงใหญ่มองมา
"นอนหรือยัง?"
ชมจันทร์ส่ายหัวมองหน้า
"ยังจ้ะ"
"ขอเข้าไปหน่อย"
หญิงสาวครุ่นคิดอยู่พักนึงจึงพยักหน้า อ้าประตูเปิดกว้างแล้วไปหลบทางด้านหลังประตู ให้ร่างสูงใหญ่เดินก้าวเข้ามา
ตาคมกวาดมองรอบๆ ว่าชมจันทร์ทำอะไรอยู่ จนไปสะดุดกับสมุดหนังสือที่วางอยู่บนโต๊ะ มุมทำงานที่เขาจัดเตรียมเพื่ออำนวยความสะดวกแก่หญิงสาว มีโคมไฟดวงหนึ่งเพื่อส่องสว่างมองเห็นได้ชัด
ชมจันทร์เห็นเขากำลังจะหยิบสมุดของตัวเองขึ้นดูรีบนำมากอดเอาไว้
"ดูไม่ได้?"
"ตัวหนังสือไม่สวยจ้ะ ชมอาย"
ร่างสูงใหญ่เดินไปทิ้งสะโพกนั่งลงบนโซฟา ยกขายาวขึ้นไขว่ห้าง
ชมจันทร์เดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามแล้วมองสบตากันกับเขา
"ผู้การมีเรื่องอะไรจะคุยกับชมหรือจ๊ะ"
"คิดว่าอยู่ได้หรือเปล่า"
ก็นึกว่าเรื่องอะไร เอาจริงมันก็คิดถึงบ้าน แต่เธอว่าเธออยู่ได้นะ
อย่างที่คุยกันไป หากเธอกลับบ้านมีหวังยายหาสามีให้เธออีกแน่
ดีที่มาเจอผู้การสันต์ อีกฝ่ายประสงค์แค่เลี้ยงดูส่งเสียให้เรียนหนังสือเท่านั้น แต่ไม่หวังอยากเอาทำเมีย เขาใจดีเหมือนที่คนอื่นๆ บอกไม่มีผิด
"อยู่ได้จ้ะ" ชมจันทร์บอกยิ้มๆ ให้เขาหายห่วง
"อืม" แบบนั้นก็ดี เขาจะได้วางเรื่องนี้ลงไปสักที
"ผู้การมีอะไรจะคุยกับชมอีกไหมจ๊ะ" เขามาที่นี่คงไม่ใช่มาเพื่อคุยเรื่องนี้อย่างเดียวหรอกใช่ไหม
"มีสิ"
"เรื่องอะไรจ๊ะ"
"ชุด" พยักพเยิดหน้าไปยังกายขาวเนียนตรงหน้า กะจะคุยตั้งแต่ในห้องอาหารแต่กลัวเสียบรรยากาศ จึงปล่อยให้ชมจันทร์นั่งกินข้าวให้อิ่มก่อน
ส่วนเขา จำต้องทนมองอยู่นานสองนาน
หนีบขาตัวเองก็หลายรอบ
ชมจันทร์ก้มลงมองเสื้อผ้าตัวเองเล็กน้อย กางเกงขาสั้นสีดำกับเสื้อสายเดี่ยวสีครีม เงยหน้าขึ้นสบตากันอย่างขอความเห็น
"ทำไมจ๊ะ"
ยังต้องถามอีกเหรอ ไม่ดูตัวเองในกระจกก่อนออกจากห้องเลยหรือไงว่ามีอะไรผิดปกติบ้าง ล้นออกมาซะขนาดนั้น
เนินบนก็ทะลัก เนินล่างก็รัดซะจนเห็นเป็นรูปร่างว่าอวบนูนขนาดไหน รอยแยกตรงกลางชัดเพียงไร เห็นแค่ภายนอกก็จินตนาการไปไกลถึงไหนต่อไหนได้แล้ว
ด้านในก็คงอวบๆ เนียนๆ เพราะกางเกงดูเรียบเหมือนคนไม่มีเส้นขน
"ลูกน้องของฉันทุกคนอาศัยอยู่ที่นี่ เดินเข้าออกในบ้านหลังนี้กันเป็นว่าเล่น หากเป็นไปได้เวลาลงจากห้องให้แต่งตัวมิดชิดกว่านี้ ไม่ว่าตอนกลางวันหรือกลางคืน"
ชมจันทร์คิดตาม จึงพยักหน้าออกมาว่าเข้าใจ
"จ้ะ"
"มีชุดที่ยาวกว่านี้ไหม"
"สองคืบจ้ะ"
"อะไรสองคืบ"
ชมจันทร์ลุกขึ้นยืนแล้วทำมือวัดจากเอวลงไปหาขาให้เขาดู
"ความยาวของกางเกงกับกระโปรงจ้ะสองคืบ" เธอเป็นคนตัวเล็กจึงมีเพียงเสื้อแขนสั้นกางเกงขาสั้นเป็นหลัก หากเป็นกระโปรงก็สั้นเหมือนกัน ยกเว้นยามไปวัดกับตายาย เธอจะนุ่งผ้าถุงกับเสื้อลูกไม้
หรือผู้การสันต์จะให้เธอนุ่งผ้าถุงนะ
"อืม เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้ไอ้หรั่งพาไปซื้อเสื้อผ้าที่ห้างแล้วกัน" เอ่ยแล้วลุกขึ้นยืนหันหลังให้คนตัวเล็ก สองแขนขัดหลังแล้วนิ่ง เลือดลมในกายสูบฉีด ใจเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมา
จะลุกยืนทำไมไม่รู้ ยิ่งนูนมากกว่าเดิมอีก
"ผู้การมีอะไรจะคุยอีกไหมจ๊ะ" เห็นเขาลุกยืนหันหลังให้แต่ไม่พูดอะไรต่อ ส่วนเธอจะไปทำงานต่อแล้ว
"ไม่มี" แต่เขายังเดินออกจากห้องชมจันทร์ตอนนี้ไม่ได้ อะไรบางอย่างมันตื่นตัว
นูนขึ้นอย่างกับภูเขาสูง หากเดินออกจากห้องในสภาพนี้อีกฝ่ายมีตกใจแน่
อยากเรียกไอ้หรั่งมาดูจริงๆ เลย แข็งจนฟาดหัวมันแตกได้อยากจะบอก!
"ขอใช้ห้องน้ำแป๊บ" ตัดสินใจเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการกับตัวเอง นานกว่าจะเสร็จ แขนก็ปวด เหงื่อโชกตัวจนคิดว่าต้องได้กลับไปอาบน้ำอีกรอบ
เดินออกมาก็เจอกับคนตัวเล็กนั่งอยู่บนเตียงนอนทำตาปริบๆ มองมา ไม่รู้เลยหรือไงว่าตากลมโตขนาดนั้น กะพริบมาแต่ละทีราวกับต้องมนต์สะกด
"ฉันกลับห้องเลยแล้วกัน" บอกจบรีบเดินออกจากห้องไป
- ผู้เขียน
