ตกเย็นชมจันทร์เดินไปนั่งข้างคนที่อยู่ในห้องนั่งเล่น แขนเรียวกอดรัดเอวสอบ วางใบหน้าสวยลงกับอกแกร่ง เงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายอ้อนๆ
"อยากได้อะไร" เดาทางไม่ได้เลยมั้ง ตั้งแต่เช้าจนเย็นเพิ่งเห็นมาทำแบบนี้กับเขา
"ชมอยากไปกินข้าวนอกบ้านจังเลยจ้ะผู้การจ๋า"
"ไม่ต้องมาอ้อน" คิดว่าได้ผล?
"ผู้การจ๋า นะจ๊ะๆ"
"ดูสภาพตัวเองก่อน" มองคนตัวเล็กด้วยสายตาดุๆ ขายังกะเผลกอยู่เลย จะออกนอกบ้านซะแล้ว
"ชมไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อยจ้ะ เจ็บแค่นี้สบาย"
"เดี๋ยวให้ไอ้หรั่งจองโต๊ะแล้วกัน"
"ผู้การจะพาชมไปกินที่ไหนจ๊ะ" แบบนี้แสดงว่าเขาใจอ่อนแล้วสิ อิ๊อิ๊
"ที่เดิม" อาหารอร่อยบรรยากาศดี
ชมจันทร์ส่ายหัวทันที
"ไม่เอาจ้ะ เปลี่ยนร้านเถอะนะจ๊ะ"
"กลัวโดนเหมือนวันนั้น?"
"จ้ะ" ชมจันทร์พยักหน้าไม่ปฏิเสธ เธอกลัวโดนอย่างวันนั้นจริงๆ
แล้วก็ต้องให้อีกฝ่ายเป็นคนช่วย เธอไม่อยากให้เขามากล่าวหาว่าจงใจอีกแล้ว
"ถ้าโดนอีกยินดีช่วย"
