หรั่งรีบเข้าไปดูคนตัวเล็กด้วยความตกใจ เห็นคุณชมจันทร์หน้าซีด
"คุณชมเป็นอะไรมากไหมครับ!"
"จุกจ้ะ"
"ผมช่วยครับ" หรั่งรีบอุ้มชมจันทร์กลับบ้าน วางอีกคนลงบนโซฟา ก่อนได้ทำอะไรโทรไปรายงานเจ้านายเสียก่อน
(ว่า)
"ผู้การครับ! คุณชมตกต้นไม้"
ผู้การสันต์ชะงักเมื่อลูกน้องว่าอย่างนั้น (เดี๋ยวกูรีบไป!)
วางสายจากนายเสร็จหันมาดูคนตัวเล็ก เห็นคุณชมจันทร์ค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นนั่ง เขารีบเข้าไปช่วย
"คุณหรั่งไม่น่าโทรบอกผู้การเลยจ้ะ" เธอก็นึกว่าคุณหรั่งจะโทรหาพรรคพวก หากผู้การสันต์รู้เข้าแบบนี้เธอโดนดุแน่เลย
"บอกแหละครับดีแล้ว เกิดผู้การมารู้ทีหลังมีบ้านพังครับ"
"ขนาดนั้นเลยหรือจ๊ะ!" ชมจันทร์รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ตามกาย แล้วแบบนี้บ้านไม่พังกว่าเดิมเหรอ
"ชะ..ชมไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยจ้ะ! ยังแข็งแรงดี" ชมจันทร์ฉีกยิ้มสดใส ยกแขนทั้งสองข้างขึ้นแล้วเบ่งกล้ามให้คุณหรั่งดู ถึงแม้จะยังจุกอยู่แต่ไม่มาก เพราะต้
