“พี่กานดาก็เห็นใช่ไหมจ๊ะ” รสิกาเอ่ยถามสาวใช้คนสนิท เรื่องมารยาสาไถเสแสร้งแกล้งทำ ปรุงแต่งจนออกนอกหน้า สองแม่ลูกถนัดนักเธอรู้ดี
“เห็นค่ะ คนอื่นๆ ไม่เห็นก็คงเพราะหน้ามืดตามัวเชื่อมารยายายสองแม่ลูกนั่น”
“เดี๋ยวสิจะกระชากหน้ากากมันสองแม่ลูกเอง”
“กานดาจะช่วยคุณสิทุกอย่างค่ะ หมั่นไส้เหลือเกิน จิกใช้พวกเราเหมือนทาส แต่พอต่อหน้าคุณรวิชญ์แกล้งทำเป็นพูดดี เมตตากรุณาต่อคนใช้ในบ้าน ต่อหน้าอย่างลับหลังอย่าง นังมัดไหมก็ไม่เหมาะที่จะเป็นคุณผู้หญิงของบ้านหลังนี้ค่ะ คุณผู้หญิงของบ้านหลังนี้มีเพียงคุณแม่ของคุณคนเดียวเท่านั้น ถึงแม้ว่าท่านจะไม่อยู่แล้ว แต่พวกเราก็ไม่เอานายคนใหม่ค่ะ นอกจากจะดีพอและรักคุณสิด้วยใจจริง ไม่ใช่แม่เลี้ยงใจยักษ์เหมือนในนิยายแบบนี้”
“พี่กานดาจ๊ะ”
“ว่ายังไงคะคุณสิ”
“พวกมันตีสองหน้า เราก็ต้องทำแบบนั้นบ้าง”
“คุณสิหมายความว่ายังไงคะ”
“ก็หมายความว่าหนามยอกก็ต้องเอาหนามบ่งยังไงล่ะ
