เธอเห็นเขาชวนไปดูพระจันทร์ เธอก็เลยตอบตกลงด้วยการเดินไปหยุดยืนอยู่ใกล้เขาด้วย หัวใจของเธอเต้นระทึก อยากรู้ว่าเขาจะพูดเรื่องของเธอกับเขาตอนไหน จนแล้วจนรอด เขาก็ไม่ยอมพูดมันออกมาสักที
“พี่วาคิมคะ พี่มาเป็นแขกของคุณพ่อได้ยังไงคะ” เธอโพล่งออกไปเมื่อยืนชมจันทร์อยู่นานเขาก็ไม่มีท่าทีว่าจะพูดอะไรออกมาให้เธอได้กระจ่างใจ
“พี่เป็นเพื่อนรุ่นน้องกับคุณพ่อน้องสิครับ คุยกันถูกคอก็เลยทำธุรกิจด้วยกัน”
“เหรอคะ”
“แล้วสิล่ะครับ จะรับผิดชอบพี่ยังไงดี”
“คะ! รับผิดชอบอะไรเหรอคะ” รสิกาใบหน้าเหลอหลาขึ้นมาในทันที่ฟังประโยคคำถามของวาคิม
“สิทำอะไรกับพี่เอาไว้ ไม่คิดจะรับผิดชอบพี่บ้างเหรอ”
“ถ้าพี่วาคิมรู้ว่าก่อนหน้าที่พี่วาคิมจะไปที่บ้านพักตากอากาศริมทะเล สิทำอะไรเอาไว้บ้าง พี่วาคิมจะไม่พูดแบบนี้เด็ดขาด”
“หมายความว่ายังไงครับ” เขาถามกลับไป รอให้เธอได้พูดมันออกมาทั้งหมด
“เอาตรงๆ เลยนะคะพี่วาคิม สิไม่อยากปิดบ
