"ก็รู้สึกดี"
เธอตอบเขา
"ไม่จริงให้ตอบใหม่"
ภูมินทร์พูดอย่างไม่เชื่อ
"ชอบก็ได้ค่ะ"
เธอตอบอีกครั้ง
"จะพูดความจริงไหม"
เขาเริ่มกดเสียงต่ำ พร้อมทำหน้าบึ้ง
"ชอบมาก"
คราวนี้เขาจ้องหน้าพร้อมทำหน้าดุเมื่อได้ฟังคำตอบ
"เอ๋าแบบนี้จะเรียกถามเหรอคะ แบบนี้เรียกบังคับนะคะ"
เมื่อแกล้งเขาได้ เธอก็พูดอย่างอารมณ์ดี
"แบบนี้เขาเรียกว่าขี้โกง หนูหลอกให้พี่พูดแต่หนูไม่ยอมพูดอะ งั้นพี่ขอถอนคำพูดนะ"
คนตัวโตเริ่มงอน
"ไม่ได้ พี่บอกว่ารักหนูมากแล้วไงคะ"
เธอยังแกล้งไม่หยุด
"ไม่เอาหนูยังไม่รักพี่เลย"
เขาปล่อยมือออกจากเอวคนตัวเล็ก
"โอ๋ๆ ใครแกล้งคะ ใครแกล้งพี่ภูมินทร์ของหนู"
มือเล็กจับที่แก้มสาก ลูบเบาๆเหมือนปลอบใจ
"หนูรักพี่ไหม...พี่รักหนูนะ"
ฟ้อด!!!
ไม่รู้มันเริ่มตั้งแต่ตอนไหนรู้ตัวอีกทีก็รักเธอมากๆ และก็ขาดเธอไม่ได้แล้ว
"รักตั้งนานแล้วค่ะ อายุขนาดนี้แล้วดูไม่ออกรึไง"
เธอว่าให้เขาอย่างไม่จริงจัง
