ผู้หญิงวัยกลางคนที่เดินมาทักเขาไม่เล่าอะไรต่อ เพียงแค่ให้สร้อยไม้กางเขนไว้ติดตัวและบอกว่าวันหนึ่งฉันจำเป็นต้องใช้มัน
ทั้งสงสัยงุนงงแต่เมื่อจดจ้องสร้อยที่ถืออยู่ ผู้หญิงคนนั้นก็หายไปต่อหน้าต่อตา ไม่รู้ว่าฉันเผลอไผลหรือว่าป้าคนนั้นจะไม่ใช่มนุษย์กันแน่
หอพัก สิริ
แฮ่ก แค่กๆ
รู้สึกภูมิคุ้มกันตกไม่ค่อยสบายกลับมาก็กินข้าวและกินยา ตอนนี้ตาลหายหน้าหายตาไม่มาเรียนพอเราไปพบแม่ก็บอกว่าตาลอยากอยู่คนเดียว
"มึงไหวไหมอีพิ้งค์ไปหาหมอเถอะ" คงเหลือเพียงอาร์มผู้ชายใจอ้อนแอ้นที่คอยดูแลเพื่อนในยามป่วยไข้
"กูไหว"
"เดี๋ยวกูต้องไปทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้าน ถ้าหากมึงรู้สึกไม่สบายแล้วเป็นหนักรีบโทรหากูเลยนะ"
"อืม ขอบใจนะ"
ฉันนอนซมด้วยพิษไข้และผล็อยหลับไปด้วยฤทธิ์ยาแต่ไม่ปกติตรงที่หัวใจของฉันเต้นแรงมากราวกับว่ามันจะแตกออกเป็นเสี่ยง
ทาวน์เฮาส์ เบเกอรี่ยักษ์
"ขอโทษด้วยครับ"
"แค่พูดว่าขอโทษเหรอ ฉันสั่งว่าเบอร์รี
