"อ้าว อาจารย์!" ฉันกับพี่ยักษ์เดินลงมาพร้อมกัน "สวัสดีค่ะ"
"ชมพูพิ้งค์"
"ร้านปิดแล้วนิคะ"
"พนักงานเขาใจดีชงกาแฟให้น่ะ"
พูดจบยักคิ้วขมวดรีบเดินไปยังเคาน์เตอร์เพราะรู้ว่าพนักงานกลับไปหมดแล้วใครจะเป็นคนชงกาแฟให้ปรากฏว่าเป็นแชมป์กับอาร์มที่ตอนนี้ทำทุกอย่างกระวนกระวาย ส่วนชมพูพิ้งค์เดินไปนั่งตรงข้ามอาจารย์เพื่อถามไถ่
"แวะมาเเถวนี้เเหรอคะ"
"ตอนแรกจะแวะมาหาชมพูพิ้งค์แต่คิดว่ามืดค่ำแล้วเกรงใจ"
"แวะหาหนูทำไม..."
"จะมาถามถึงภาพวาดนั้นติดไปกับชมพูพิ้งค์หรือเปล่า"
รอยยิ้มของชายหนุ่มละมุนไม่เปลี่ยน ชมพูพิ้งค์แปลกใจในคำพูดของยักษ์ถึงเรื่องกลิ่นปีศาจร้าย
"ว่าแต่..อาจารย์ได้ต้นแบบมาจากไหนสวยดีนะคะ แต่หนูจำไม่ได้ว่าเอาไปวางไว้ไหนต้องขอเวลาหาก่อน" ที่จริงอยู่ที่พี่ยักษ์เขาต้องการไปสืบเบาะแสให้ รูปผู้หญิงชุดสีขาวโบราณผ้าพลิ้ว "เดี๋ยวหาเจอหนูจะนำไปคืนทันทีค่ะ"
"ไม่ต้องก็ได้พอดีรูปนั้นเคยอ่านตำราของ
