หลายวันผ่านไป
"เฮ้อออ"
ชมพูพิ้งค์ถอนหายใจ เมื่อผ่านพ้นงานรับน้องถึงเวลาเรียนงานศิลปะที่ชอบจริงจัง หลายคนอาจคิดว่าควรเรียนสาขาหรือคณะที่สามารถต่อยอดทำงานเลี้ยงตัวเองได้ง่าย แต่ใจมันรักงานศิลป์ส่วนเรื่องหาเงินก็คงทำรับจ้างทั่วไปก่อน
แต่ร่างกายที่อ่อนล้าไม่เท่าจิตใจที่สับสน จากผู้หญิงธรรมดาใช้ชีวิตปกติตอนนี้กลับกลายเป็นล่วงรู้ว่าโลกใบนี้ไม่ได้มีเพียงมนุษย์เราที่อาศัยอยู่ นี่มันนิยายชัดๆ!
"หวัดดีค่ะอีพิ้งค์" อาร์มเดินมาพร้อมตาล พักเที่ยงซึ่งเป็นประจำที่ต้องไปกินข้าวร่วมกัน
"อืม"
"มึงเป็นอะไรอีกเนี่ยช่วงนี้ดูเหนื่อยๆ"
"กูมีปัญหาหลายเรื่อง"
สภาพเหมือนคนไร้วิญญาณเดินตามเพื่อนไปยังร้านก๋วยเตี๋ยวในมอ จากนั้นตาลก็เป็นคนไปซื้อน้ำส่วนอาร์มไปซื้อขนม
"เอาล่ะอีชมพูพิ้งค์มึงบอกกูมาเถอะว่ามึงมีปัญหาอะไรอีก เพราะจู่ๆ ก็ไปทำงานพาร์ทไทม์ที่เดียวกับกู" คำถามอาร์มพุ่งเข้าประเด็น "ทั้งที่ร้านปิดรับสมัคร
