05 กลืนกิน
978 คำ
"แล้วพี่แอบเข้ามาทำไม!!"
"เธอถูกลบความทรงจำไปแล้วแต่กลับไม่ลืมใช่ไหม..ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอยังคงจำเรื่องซอกตึกนั้นได้อย่ามาตอแหล!!"
ผมตวาดลั่นเกิดมาร้อยปีไม่เคยเจอเหตุการณ์นี้มาก่อนแต่ตอนนี้กำลังอ่อนแรงจึงไม่สามารถใช้ร่างยักษ์ได้อีก
"หนูสัญญาว่าจะไม่บอกใคร จะ จริงๆ" แม้หน้าตาจะหล่อแต่แฝงไปด้วยความน่ากลัว
"ก็คงต้องเป็นแบบนั้นและที่ฉันมาวันนี้ก็เพื่ออยากให้รับรู้ข้อบังคับ"
"ข้อบังคับอะไรคะ"
"เธอต้องไปทำงานที่ร้านทุกเย็นเพื่อจะได้อยู่ใกล้หูใกล้ตาฉันและถ้าเธอพูดเรื่องนี้กับใครฉันจะกำจัดเธอซะ"
ถึงแม้ผมจะสามารถกลายร่างลบความทรงจำได้แต่ใช่ว่าจะทำได้บ่อยเนื่องจากเสียพลังภายในไปเยอะ วิธีแก้ก็คือต้องดื่มเลือดบริสุทธิ์เพื่อเพิ่มกำยานแสงในร่างของตัวเอง
"แค่นี้ใช่ไหมคะ" หน้าตาดุดันยังจ้องฉันเขม็ง "ก็แค่ไม่บอกใครสบายมาก"
"ผู้หญิงแบบเธอมันพวกเศษสวะ"
"แรงไปเปล่าพี่! แล้วที่พี่อะเป็นสัตว์ประหลาดหนูยังไม่บูลลี่เลย"
"สัตว์ประหลาดบ้านเธอสิ ฉันคือสายเลือดกษัตริย์ของยักษ์คนสุดท้าย"
ตัวเล็กชิดอยู่ตรงโต๊ะคอมพิวเตอร์เขียนหนังสือของตัวเอง ในมือยังคงถือมีดปอกผลไม้ไว้แน่น ผมพูดจบก็หันหลังกลับแต่ลืมบางอย่างจึงตรงดิ่งไปหา
ฉิ่ง!
"โอ๊ยยย เธอแทงฉันทำไมเนี่ย!!"
"ก็พี่เดินมาใกล้หนูก็ตกใจนะ!!"
"อีมนุษย์บ้าเอ๊ยอยากมีเรื่องเหรอ"
มีดปลายแหลมเหวี่ยงแกว่งกรีดเข้าข้อแขนพอดี เลือดไหลซิบออกมาทันที ยักษ์จ้องดุเขม็งพร้อมสบถด่า
"เธอนี่มันเด็กกะโหลกกะลา ตั้งแต่วันแรกที่เจอมีแต่ปัญหาคงไม่มีใครอบรมสั่งสอนสินะ"
"โหพี่..อยากมีเรื่องมากใช่ไหม"
"ใช่!!"
"แต่หนูไม่อยากมี"
"เอ้า แล้วจะถามทำไม!!"
คิ้วผมผูกปมจนเป็นเลขแปดแล้วตอนนี้ อารมณ์เดือดดาลร่างกายร้อนอยากจะตบเข้าหูสักทีแต่ต้องข่มอารมณ์ไว้
"จำใส่สมองเธอไว้นะ เรื่องที่ฉันไม่ใช่มนุษย์ห้ามให้ใครรู้เด็ดขาดไม่ว่าจะคนสนิทหรือไม่สนิทก็ตาม" ผมเดินไปใกล้จนได้กลิ่นแชมพูและครีมอาบน้ำหอมอ่อน "ไม่แปลกใจ"
"ไม่แปลกใจอะไรคะ"
"ผู้หญิงอย่างเธอยังคงบริสุทธิ์ นั่นแปลว่าไม่มีใครเอา คนอยู่ใกล้ๆ คงฉิบหายไม่ว่างเว้น"
เคว้ยง!
พูดจบคนตัวสูงใหญ่ก็กระโดดลงหน้าต่างออกไปจนกระถางประดับหล่นแตกชมพูพิ้งค์กัดเม้มริมฝีปากไว้แน่น หายใจหลายเฮือกจนหน้าอกกระเด้ง
"เจ็บสุดตรงไม่มีใครเอานี่แหละ!! ไอ้..ไอ้..ไอ้ไม่ใช่มนุษย์!!"
เช้าวันต่อมา
กรี๊ดดดด
"พี่ยักษ์ขาาา"
"พี่เหลือมของหนู"
"พี่แชมป์คนหล่อ"
เสียงหวีดร้องเมื่อสามหนุ่มเดินผ่าน ทุกคนไม่สามารถละสายตาจากชายใบหน้าหล่อเหลาตัวสูงล่ำไร้ที่ติใดนี้ได้
ความลับที่ไม่อาจมีใครล่วงรู้ ถึงแม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนพวกเขายังคงรูปลักษณ์นี้ไม่เปลี่ยนแปลง
เลิกเรียน
ผับบาร์
อิ๊ด อิ๊ด อ๊าาา
เสียงรถหรูสีดำโยกขยับ ภายในมีบทร้อนเร่าบรรเลง เจ้าของรถคือ ยักษ์ ชายรูปงามที่หญิงสาวหลายคนปรารถนา เขาปรับเบาะเอนตัวหลับตาเพื่อให้สาวสวยที่ลากมาจากผับขย่มท่อนเนื้อแท่งยาวมโหฬาร
ถุงยางชิ้นที่สามถูกถอดทิ้ง ร่างกายของหญิงสาวอ่อนแรงหนัก เขาใช้เงินเพื่อแลกเปลี่ยนความสุขสำราญ เซ็กซ์ เป็นกิจกรรมยามว่างที่เพลิดเพลิน
ฟู่
ควันโขมงพ่นไปทั่วแม้จะเป็นอสุรกายแต่เมื่ออยู่ในร่างมนุษย์กระบวนการทำงานของร่างกายก็ปกติเหมือนคนทั่วไป มีเหนื่อยล้าและมีทุกความรู้สึก เขาเดินสูดอากาศไปจนถึงถนนเปลี่ยว
ชายชราจรจัดถือไม้เท้า ทว่า..กลิ่นกายของเขากลับคละคลุ้งด้วยความตาย ดวงตาของยักษ์เปล่งประกายนั่นคืออาหารมื้อสำคัญ
อ๊ากกก!!
เขากลืนกินเนื้อสดด้วยร่างที่แปลงกายทำให้มีกำลังฉีกเนื้อมนุษย์ได้เป็นชิ้น แต่เนื่องจากในรุ่งสางชายชราคนนี้จะตายด้วยโรคประจำตัว ยักษ์ไม่ได้กินใครพร่ำเพรื่อเขาจะจัดการเฉพาะผู้ที่ใกล้หมดอายุภายในยี่สิบสี่ชั่วโมงเท่านั้น
ทาวน์เฮาส์ เบเกอรียักษ์
ซ่าาา
น้ำล้างเลือดที่เลอะเทอะตัวเปื้อนเสื้อสีดำ ใบหน้าของเขาแม้จะเป็นคราบคาวแต่ยังคงความหล่อเหลาดุดัน โชคชะตานี้ไม่อาจหลุดพ้นไปได้ทำได้เพียงดำรงชีวิตต่อไปเฉกเช่นมนุษย์ธรรมดา
ฟุบ
"เหนื่อยฉิบหาย" ไปเที่ยวผับก็เพื่อไปหาความสำราญไม่ได้ตั้งใจฆ่าใคร ผมหยิบไวน์ราคาแพงรินใส่แก้วนั่งลงบนโซฟา "เชี่ย.."
แต่สิ่งที่ทำให้ตกใจก็คือรอยบาดแผลที่ถูกเด็กบ้าคนนั้นใช้มีดปอกผลไม้ฟาดฟัน เป็นครั้งแรกที่ผมไม่สามารถรักษาความเจ็บนี้ด้วยตัวเองได้ มันทั้งแปลกและสับสนเพราะตัวผม..หรือเพราะผู้หญิงคนนั้น..มีบางอย่างที่พิเศษกว่ามนุษย์ธรรมดาทั่วไป
"แบบนี้โคตรจะเร้าใจเลย หึ!!"
ใบหน้าจิ้มลิ้มสายตาไม่หวั่นเกรงความตายเป็นเหมือนแรงกระตุ้นความรู้สึกของหัวใจที่ด้านชา ยักษ์ไม่เคยมีแฟน เขาเพียงชอบเสพสมกาย กลิ่นเลือดสาวบริสุทธิ์คือสิ่งที่เขาโปรดปรานที่สุด
มือแกว่งไวน์หลังพิงโซฟาดวงตาของเขาพับปิดลงแต่กลับเห็นใบหน้าของสาวน้อยที่ทำให้เขาบาดเจ็บได้ รอยยิ้มร้ายแสยะอย่างน่าขนลุกพลางสบถออกมา "ฉันจะกลืนกินเธอไม่ให้เหลือซากเลยคอยดู"
- ผู้เขียน
