“ภัทรฟรัง มึงจะไปอ่านด้วยกันมั้ย ?” ฉันหันไปถามเพื่อนทั้งสองคนที่กำลังเก็บของท่าทางล่อแล่ เพื่อออกจากห้องเรียนเนื่องจากผ่านมรสุมพรีเซนต์โปรเจคสุดโหด
“กูไม่ไหว น่าจะกลับไปนอนตาย มึงอ่ะฟรัง” ฟรังสะพายกระเป๋าเดินตามมาท่าทางล่องลอยไม่แพ้กันส่ายหัวเนือย ๆ ปฏิเสธอีกคน
“มีแก้เล่มว่ะ เพื่อนนัดทำวันนี้” พอพูดจบทั้งสองก็เลยโบกมือให้ฉันกับต้นหญ้าขอแยกไปตามทางใครทางมัน
“เราไปหาที่นั่งที่ไหนดี” ต้นหญ้าเกาหัวแกรก ๆ เพราะเหลือเราแค่สองคนเหงาหงอย “ห้องสมุดเต็มหมดแล้วนะทักไปถามรุ่นน้องมา”
“ไม่มีใครรับจองโต๊ะเลยเหรอ”
ฉันถามเพราะพอถึงช่วงสอบทีไรคนจะแห่กันออกมาอ่านหนังสือกันเต็มทุกพื้นที่จนไม่มีที่ว่าง ลามไปถึงร้านซักอบอัตโนมัติรอบ ๆ มหาลัยก็ไม่เว้น แต่ก็จะมีพวกหัวหมอที่ชอบไปนั่งจองโต๊ะไว้แล้วเอามาปล่อยต่อโต๊ะละ 2 3 ร้อย เป็นปกติของช่วงนี้
“ไม่มีเลย อาจจะต้องหาใต้ตึก หรือไม่ก็ร้านกาแฟ แต่ว่าร้านกาแฟอาจจ
