เสียงกุกกัก ๆ ข้างหูทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นมาพบว่าโต๊ะข้าง ๆ อย่างพวกพี่พิมลุกกันแล้ว หลายโต๊ะก็เริ่มทยอยกลับ เมื่อฟังจากเสียงเงียบของแอร์ที่ตั้งปิดอัตโนมัติในเวลา 23.55 น. ก็พอรับรู้เวลาได้
มีก็แต่คนขี้เซ้าที่เอามือฉันไปจับแล้วหลับลึกจนเผลอทำฉันหลับไปด้วยที่ยังไม่ยอมตื่นเสียที บางทีถ้าไฟไหม้เขาอาจจะไม่ตื่นด้วยซ้ำ
“พี่เกียร์...ตื่นได้แล้วค่ะ” ฉันแตะเขาเบาๆ แต่เขาก็ไม่ยอมขยับฉันจึงส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากพี่พิมที่ยืนมองและรอเพื่อนเก็บของอยู่
“เกียร์ตื่นได้แล้ว เขาจะกลับกันหมดแล้วเนี่ย” กลายเป็นว่าพี่พิมต้องตบไหล่เขาแรง ๆ สองถึงสามครั้งกว่าเขาจะงัวเงียตื่น “ขับรถไหวมั้ยเนี่ย”
ร่างสูงที่ยังตื่นไม่เต็มตาแต่พอมีสติอยู่บ้างก็เริ่มเก็บของเงียบ ๆ
“พี่พิมกลับกับพี่เกียร์รึเปล่าคะ” ฉันถามเพราะเห็นว่าเธอยืนรอพี่เกียร์หลังจากที่คนอื่นเริ่มเดินออกกันไปแล้ว
“ใช่ค่ะ พอดีว่าเพื่อนคนอื่นกลัวว่าเกียร์จะ
