เมื่อคืนฉันโทรไปหาภัทร เพื่อบอกให้มันช่วยมาสอนพิเศษบีมแทนฉันหน่อย ถึงบีมจะโทรมาบอกว่าเคลียร์กับแฟนรู้เรื่องแล้วก็เถอะแต่ฉันไม่อยากมีปัญหาอีกภายหลัง
“คิดถึงจังงงงง” ทันทีที่ภัทรมาถึงก็ตะโกนด้วยคำพูดชวนขนลุกมาให้จนต้องกลอกตาเบื่อหน่าย คนในร้านหันไปมองอน่างงุนงง แถมฟรังก็มาด้วย
“เออ ๆ แต่อย่าเสียงดังได้ไหมหัดอายคนซะบ้างเหอะว่ะ” พอฉันพูดดูเหมือนคนเสียงดังเพิ่งจะรู้ตัวจึงหันไปก้มหัวแล้วส่งยิ้มไปขอโทษด้วยท่าทีเขินอาย
กระแดะ !
“ไงวะไอ้เซียร์ถ้าไม่มีเรื่องให้ต้องขอความช่วยเหลือมึงก็คงไม่คิดจะทักมาหาเลยสินะ” ภัทรยืนเท้าเอวอยู่ตรงหน้าเคาท์เตอร์รับออเดอร์ที่ฉันยืนทำงานอยู่ ถามด้วยใบหน้าคล้ายตึงโบท็อก
“จริง แล้วมึงกลับมาจากกาญตั้งแต่ตอนไหนทำไมไม่บอก ไม่คิดจะอยากเจอเพื่อนรักอย่างพวกกูบ้างเลยสิ” ฟรังพูดน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจ
“รีบสั่งรีบจ่ายตังแล้วก็รีบขึ้นไปรอบีมได้แล้ว เดี๋ยวซักพักก็คงมาแล้วเนี่ย เ
