“หนูมิเซียร์ลูกบุญธรรมของป้าโสภาไง” เห็นผมนิ่งไปแม่ก็พูดต่อ “อ๋อ เกียร์กับน้องยังไม่เคยเจอกันนี่นา น้องน่ารักมากเลย เรียนวิศวฯ ปีสองแล้วมั้ง...”
แม่คุยจ้อเกี่ยวกับน้อง ส่วนผมก็จ้องมองใบหน้าคนที่รู้สึกคิดถึงจับใจ ในรูปที่แต่งตัวจัดจ้านกว่าปกติ ดูโตเป็นสาวในชุดสวยราคาแพงทำให้ดูแปลกตาไปมาก แต่ก็ยังดูน่ารักสำหรับผมอยู่ดี
พอรู้แบบนี้ก็นึกขอโทษไอ้โจ้อยู่ในใจ ที่ผมแอบเคืองและไม่พอใจมันบ้างในบางครั้งที่น้องมักจะคิดถึงมันก่อนคนอื่น ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกไม่มั่นใจในทุกครั้งที่มิเซียร์แสดงออกว่าชอบผมมากเท่าไหร่ แต่ในด้านความรู้สึกที่สัมผัสได้คือไม่ว่ายังไงผมก็เป็นรองไอ้โจ้ทุกอย่าง
ตอนนั้นผมคิดไม่ตกว่าสาเหตุที่รู้สึกแบบนี้เพราะอะไร เพราะทั้งสองรู้จักกันก่อนผม เป็นสายรหัสกัน หรือ เพราะอะไรกันแน่
วันนี้ได้รู้สักทีว่า เพราะเป็นพี่น้องกันนี่เอง ไม่ใช่ว่ามิเซียร์ชอบคนอื่นมากกว่าผม
“แต่มิเซียร์ไม่ค่อยออก
