เขาถามและเดินเข้ามาหาเด็กชาย เดือนเป็นคนตอบว่า
“พ่อเลี้ยงไปไหนมาน่ะ รู้ไหมว่าวันนี้คุณครูที่โรงเรียนเป็นคนพาเม่นมาส่ง”
“ครูของเม่นเหรอ”
เขาหันไปมองหญิงสาวในชุดสีกากีที่ยกมือไหว้และพูดว่า
“สวัสดีค่ะ...ดิฉันมลุลีนะคะ เป็นครูที่ปรึกษาของเม่นเองค่ะ...เอ้อ...คุณคงเป็นพ่อของเม่นสินะคะ”
“อ้อ...ครับ...ผมชื่อเผด็จ เป็นพ่อของเม่น ขอบคุณมากนะครับที่มาส่งลูกชายของผม”
“แล้วทำไมพ่อเลี้ยงถึงได้มาช้าล่ะเนี่ย รู้หรือเปล่าว่าเม่นเกือบต้องนอนโรงเรียนแล้วอ่ะ”
เดือนตำหนิเผด็จเสียงกระด้าง ขณะนั้นมลุลีสังเกตว่าเด็กสาวคนนี้มีท่าทีแปลก ๆ เหมือนไม่พอใจพ่อของเม่น และเมื่อหันไปมองพ่อของเด็กชาย เขายังหนุ่มแน่นแม้ใบหน้าดุดันและบ่งบอกอายุว่าคงประมาณสี่สิบกว่า ๆ แล้วแต่ยังแข็งแรงและหล่อเหลา เขาสวมเสื้อยืดรัดรูปทำให้เห็นกล้ามเนื้อนูนแน่นอย่างชัดเจน เผด็จหันไปยิ้มกับมลุลีและบอกว่า
“ต้องขอโทษคุณครูด้วยนะครับ และขอบค
