“แต่ความรู้สึกขาดไม่ได้น่าจะเป็นรักไปแล้วมากกว่า”
วาฬอธิบายเพิ่มเติมสิ่งที่พูดออกมาจากปากทำให้หูทั้งสองข้างของฉันอื้อไปชั่วขณะ
“…” หูอื้อไม่พอตอนนี้ได้ยินแต่เสียงหัวใจเต้นแรงของตัวเองที่มันดังตึกตักไม่หยุด
หัวใจเต้นเร็วไม่พอฉันอาจจะหัวใจวายตายด้วยก็ได้ใครจะไปรู้!
“มันคงรู้สึกมาตลอด ที่ผ่านมาไม่เคยขาดโป๊ยเซียนเลยแบบนี้ไงก็เลยอยู่ด้วยตลอดเวลา… รักโป๊ยเซียนนะครับ” คำหลังวาฬตั้งใจพูดข้างหูให้ฉันได้ยินคำนั้นชัด ๆ ก่อนจะตามด้วยจมูกโด่งกดลงข้างแก้มหนัก ๆ เป็นการย้ำเตือนคำพูดของเขาอีกรอบ
ฟอด!
“วาฬ… ไม่เล่นนะ ไม่ตลก เรารีบไปกันเถอะ”
ฉันหันขวับไปสบตากับเจ้าของสัมผัสบนแก้มของตัวเองเมื่อสักครู่นี้ แค่เพียงสบตากับเขาก็ทำให้พูดอะไรไม่ออก เลยเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่องอย่างหน้าตาเฉย ดึงแขนให้เดินออกจากห้องตามหลังตัวเองไปพร้อมกัน
กรี๊ด!!
การโดนสารภาพรักครั้งแรก แต่ว่าฉันจะยังไม่ได้เชื่อหมดใจหรอกนะ!
