วันเดียวกัน เวลา 15.30 น.
“หมั่นไส้มาก มีการมารอรับ”
ทิศเหนือพูดขึ้นเมื่อเห็นร่างสูงที่เดินเข้ามานั่งลงข้างตัวเอง ที่นั่งอยู่บนแสตนกอดไม้แบดมินตัน เหยียดขายาวขาอ่อนอย่างไม่ตั้งใจ โดยมีฉันยืนอยู่ตรงหน้าของพวกเขาทั้งสองพลางยื่นมือไปรับแก้วน้ำหวานที่วาฬซื้อมาให้อย่างรู้ใจ
“จะมาเสียดายตอนนี้ไม่ทันแล้วแหละ เสียใจด้วยนะที่อกหัก” คำพูดชวนน่าหมั่นไส้ของวาฬทำให้ทิศเหนือมองหางตาใส่ด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ
ตอนนี้สิ้นตำนานคู่จิ้นวาฬทิศ เหลือแค่ทิศกับเต๋าเท่านั้น...
“มึงเล็กกูไม่ชอบอยู่แล้ว” ทิศเหนือพูดจบก็ส่งสายตามองมาทางฉัน คงอยากจะถามมั้งว่าเล็กหรือเปล่า...อยากจะตอบว่าไม่เลยสักนิด!
“ใหญ่กว่าไอ้มาร์ตินก็แล้วกัน” วาฬตั้งใจพูดเสียงดังฟังชัดมองตรงไปกลางสนาม สบตากับลูกพี่ลูกน้องตัวเองที่หันมามองพอดี
“ได้ยินนะโว้ย!” ปลาเก๋าหันขวับมามองพร้อมตะโกนกลับมา ซึ่งในจังหวะเดียวกันนั้นที่ลูกขนไก่พุ่งชนเข้ากลาง
