(หลังมื้ออาหารเย็น)
ณ บ้านของวาฬ เวลา 20.20 น.
“กว่าจะถึงวันเกิดโป๊ยเซียนก็อีกเดือนหนึ่ง ยังไม่ครบกำหนดเวลาตามที่พ่อพูดเลยด้วยซ้ำ”
วาฬพูดกับพ่อด้วยใบหน้าจริงจังอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เรียกได้ว่าเวลานี้บรรยากาศในห้องรับแขกกำลังคุกรุ่นไปด้วยอารมณ์ของวาฬกับพ่อตัวเองที่กำลังเถียงกัน ส่วนพ่อฉันไปจัดการเรื่องของน้าเพ็ญ
การตายของน้าเพ็ญช่างน่าเวทนาและน่าสงสารอยู่ไม่น้อย แต่เมื่อเทียบกับสิ่งที่เธอทำกับตัวเองฉันต้องเก็บเอาความสงสารนั้นกลับมาก่อน...
ฉันไม่ได้ไปเห็นด้วยตัวเองแต่รับรู้มาจากการบอกเล่าของลุงวิทเท่านั้น น้าเพ็ญถูกพบร่างอยู่ในป่าช้าท้ายวัดที่ไม่มีใครคิดจะเข้าไปที่นั่น ร่างกายซูบผอมหนังติดกระดูกแล้วยังเหม็นเน่าเหมือนถูกกัดกินจากภายใน
ร่างที่ถูกพบเหมือนว่าจะเสียชีวิตมาหลายชั่วโมงจากผลชันสูตร ไม่มีโรคประจำตัวหรือถูกทำร้ายทางร่างกาย ไม่ใช่การฆ่าตัวตายหรือถูกฆาตกรรม ทุกอย่างเป็นปริศนาทางว
