“กลับมาบ้านได้เพราะชุดนี้ว่างั้นเถอะ”
ถึงว่าพอเห็นภาพที่ 2 แล้วเงียบหายไปที่แท้ก็ไปเคลียร์กับเพื่อนแล้วรีบพาตัวเองกลับบ้านนี่เอง ความเร็วติดสปีดไม่ถึงชั่วโมงสามารถพาตัวเองกลับมาบ้านได้ ทั้งที่ฉันยังไม่ได้ว่าหรืองอแงให้วาฬกลับเลยด้วยซ้ำ
“ไม่ได้หรอก...ยั่วขนาดนี้” มือที่สอดอยู่ใต้ชายชุดเดรสของวาฬพยายามเลื่อนขึ้น แต่เพราะถูกมือของฉันจับเอาไว้ทำให้เขาไม่สามารถทำได้อย่างที่ใจต้องการ
“แค่ลองเสื้อผ้าใครเขาไปยั่ว”
“ไม่ยั่วแล้วทำไมไม่เปลี่ยนคืนชุดปกติ”
“ขี้เกียจ”
“เสื้อในก็ไม่ใส่” พูดจบวาฬก็ซุกลงกลางร่องอก สัมผัสความนุ่มเหลวของก้อนเนื้อนุ่มที่ชนกับใบหน้าของตัวเอง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาสบตาฉันตามเดิม
“บางชุดมันไม่ควรเห็นสายเสื้อใน ก็เลยถอดออกไปเลยจะได้มองออกง่าย ๆ ว่ามันสวยหรือไม่สวย”
“ยั่ว” เสียงออดอ้อนของคนเมาทำให้ฉันหัวใจเต้นแรงขึ้นมายิ่งขึ้น ร่างกายและไออุ่นของคนตัวสูงโถมทับเข้ามา
วาฬใช
