ท่านอ๋องอุ้มนางเข้ามาที่ห้องนอน เมื่อสองสาวใช้เห็นก็รีบเดินออกมาจากห้องในทันทีพร้อมกับปิดประตูให้ทั้งคู่ เมื่อวางนางลงได้เขาก็ฉกฉวยความหอมที่แก้มของนางทันที
“เว่ยเซียว!”
“เจ้าคุยอะไรกับเฉินกวนสองต่อสอง แล้วยังเป็นที่ลับตาคนอีกด้วยเจ้ารู้หรือไม่ว่าตอนที่ข้าเข้ามาในจวนแล้วรู้ว่าเจ้าไปกับเขา ใจข้าร้อนรุ่มเพียงใด”
“ท่านก็เป็นเช่นนี้อยู่เรื่อยเลย เห็นหน้าตานิ่ง ๆ เย็นชาไร้ความรู้สึกใครจะรู้ว่าในใจนั้นรุ่มร้อนดุจไฟกันเล่า”
“เจ้าบอกข้ามาก่อน”
“ก็ได้เพคะแต่ว่าตอนนี้นั่งคุยกันดี ๆ ก่อนดีหรือไม่ ข้าเองก็มีเรื่องที่อยากจะถามท่านเช่นกัน”
“ได้สิ”
ท่านอ๋องค่อย ๆ พยุงนางขึ้นมานั่งแต่ก็ไม่ได้เปลี่ยนที่คุย มือของเขายังคงรวบตัวนางเอาไว้แน่น
“ท่านปล่อยก่อนไม่ได้หรือ”
“ไม่ได้ เจ้าพูดมาสิข้ารอฟังอยู่”
“เฉินกวนแค่อยากขอโทษข้าเรื่องที่เขาเคยไม่เชื่อใจที่ข้ามิใช่ผู้สังหารอาจารย์”
“เจ้าให้อภัยเขาแล้ว”
