บุปผางามข้ามเวลามาทวงแค้น

เขาตงซาน สำนัก “ไป๋ซาน” “ศิษย์พี่! นางวิ่งไปทางหน้าผา” “ตามไป” ""ขอรับ"" ฝีเท้าที่เร่งก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดยั้งพร้อมกับบาดแผลที่แขนด้านขวาซึ่งถูกชายที่เป็นทั้งศิษย์พี่ที่เคารพ และเป็นชายในดวงใจแทงเป็นบาดแผลลึก บาดแผลนั้นแม้จะไม่ได้อันตรายถึงชีวิตแต่ก็ลึกมากพอที่จะทำให้หัวใจของผู้ที่ถูกแทงแทบแตกสลาย “ชิงชิง!! เจ้าหยุดนะ!!” ตรงหน้าคือหน้าผา อีกฝั่งคือศิษย์ร่วมสำนักนับสิบที่รายล้อมเข้ามาเพื่อจัดการนางคนเดียว ปลายดาบของศิษย์น้องและศิษย์ร่วมสำนักหันมาหานางที่ยืนอยู่ปลายหน้าผา “แค่ต้องการจะจับข้าเพียงคนเดียว ถึงกับต้องรวบรวมคนมามากถึงเพียงนี้เชียวหรือ” “ชิงชิง เจ้ายอมแพ้แล้วกลับไปกับข้าเถอะ” “ข้ามิได้สังหารอาจารย์!!” “มาพูดตอนนี้จะมีผู้ใดเชื่อ! เจ้าเป็นคนที่อยู่กับอาจารย์ “ลั่วเฉิง” เป็นคนสุดท้าย เจ้าฆ่าอาจารย์เพราะไม่พอใจที่อาจารย์ยกตำแหน่งเจ้าสำนักให้ศิษย์พี่ “เฉินกวน” ช่างโหดเหี้ยมยิ่งนัก” “ศิษย์น้อง พอเถอะ” “แต่ว่า!!” “ข้าบอกให้พอได้แล้ว!” “ศิษย์พี่ จนป่านนี้ท่านก็ยัง…” “พี่ลี่เจินอย่าพึ่งพูดอันใดเลยเจ้าค่ะ เรื่องในห้องของอาจารย์เป็นเช่นไรยังไม่มีผู้ใดรู้แน่ ตอนนี้ศิษย์พี่ชิงชิงก็ยังบาดเจ็บถ้าอย่างไร…” “เจ้าหุบปากไป “นิ่งเสี่ยวเหยา” อย่ามาทำเสแสร้งอยู่แถวนี้ เจ้าก็เป็นน้องรักของนางย่อมเข้าข้างนาง” “พอที!! หยุดเถียงกันได้แล้ว” ปลายดาบของบุรุษหนุ่มรูปงามดุจเซียนปั้นของ “เฉินกวน” ศิษย์พี่ใหญ่ที่พึ่งได้รับตำแหน่งเจ้าสำนัก “ไป๋ซาน” ไปหมาด ๆ หันมาที่ “เยว่ชิงชิง” สตรีคนเดียวที่เขารัก นางเป็นทั้งหัวใจและครึ่งหนึ่งของชีวิตของเขาแต่คิดไม่ถึงว่าจะพบนางในห้องที่มีอาจารย์ถูกฆ่าตาย ยังไม่ทันสอบถามดีนางก็รีบหนีออกมา เขาจึงจำเป็นจะต้องต่อสู้จนเผลอแทงไปที่ไหล่ขวาของนางเข้า “พวกเจ้าจะเถียงกันอีกนานหรือไม่ เฉินกวนท่านก็รู้ว่าข้าไม่เคยต้องการตำแหน่งเจ้าสำนักนั่น เหตุใดข้าต้องฆ่าอาจารย์” “ชิงชิง ตอนนี้หลักฐานทุกอย่างชี้มาที่เจ้า หากว่าเจ้าอธิบายได้ว่าเหตุใดเจ้าถึงได้อยู่ที่นั่นข้าก็จะ….” “ฮ่า ๆ ๆ …” เสียงหัวเราะราวกับเยาะเย้ยฟ้าดินดังขึ้นอย่างบ้าคลั่ง นี่หรือบุรุษเพียงหนึ่งเดียวที่นางไว้วางใจมอบหัวใจให้เขา อีกทั้งยังยอมฝึกวิชา “กระบี่คู่สยบปฐพี” เพียงแต่ยังไม่สำเร็จในขั้นสุดท้าย จนกำลังภายในนางย้อนกลับและบาดเจ็บอยู่หลายวัน “เฉินกวน ข้าคิดว่าท่านจะเป็นเพียงคนเดียวที่เชื่อใจข้า ไม่คิดเลยว่าแม้แต่ท่านก็ยัง… คิดว่าข้าเป็นคนที่ฆ่าอาจารย์ที่เป็นดุจบิดาผู้ให้กำเนิด เป็นผู้เลี้ยงดูข้ามาตั้งแต่อายุห้าขวบและยังสั่งสอนถ่ายทอดวิชาให้งั้นหรือ ท่านใช้อะไรคิด!!” “พี่ชิงชิง ท่านกลับไปกับพวกเราเถอะเจ้าค่ะ ข้าเชื่อว่าท่าน… ไม่ได้ทำร้ายอาจารย์” “นิ่งเสี่ยวเหยา” ศิษย์น้องเพียงคนเดียวที่ชิงชิงสนิทมากที่สุด ทุกเรื่องแม้แต่เรื่องของเฉินกวนนางก็เล่าให้นิ่งเสี่ยวเหยาฟัง พวกนางมักจะมานั่งดื่มชาใต้ต้นท้อเมื่อฝึกวิชาเสร็จ เฉินกวนก็ยังชมนางบ่อย ๆ ถึงรสมือในการทำขนมที่นางมักจะทำมาให้ทั้งสองได้กินระหว่างพักฝึกวิชาลับสุดยอดของสำนัก “ชิงชิง ข้ามิได้….” หยดน้ำตาที่ร้อนผ่าวไหลอาบใบหน้า นางคงไม่รอดแล้วเพราะนางรู้ดีว่าแม้นบาดแผลนั้นจะไม่ลึก แต่บัดนี้ทั้งอาจารย์ที่เป็นดุจบิดา ศิษย์ร่วมสำนักและบุรุษที่นางเชื่อใจมากที่สุด กลับหันปลายดาบมาเพียงเพื่อต้องการสังหารนาง “ข้ามิได้ฆ่าอาจารย์ ข้าเป็นผู้บริสุทธิ์ตั้งแต่ต้นจนจบ เรื่องนี้…” “ฉึก!!” “อย่านะ!!…. ลี่เจินนี่เจ้าทำอะไร!” “ศิษย์น้องทั้งหลาย จับนางไว้เร็วเข้า!!” “เฟิงลี่เจิน” ศิษย์ร่วมสำนักที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากับเยว่ชิงชิงมานานพุ่งดาบมาแทงโดยที่นางไม่ทันได้ตั้งตัว เพียงดาบเดียวที่ทะลุช่วงชายโครงด้านซ้ายเยว่ชิงชิงเริ่มตาพร่ามัว นางยังมิทันได้สืบเลยว่าผู้ใดกันแน่ที่ฆ่าอาจารย์ของนางแต่กลับต้องมาถูกคนฆ่าตาย “เฉินกวน… ข้าจะไม่มีทางลืมแค้นครั้งนี้” “ชิงชิง!! ไม่นะ!!!” ร่างบางทิ้งตัวลงไปที่หน้าผาพร้อมกับดึงดาบของเฟิงลี่เจินออกมา ดาบสกปรกของนางจะต้องไม่ติดตัวนางไปถึงแม่น้ำวั่งชวน (แม่น้ำลืมเลือน) หากจะตายนางก็ขอไปเพียงแต่ตัวและหัวใจที่เป็นผู้บริสุทธิ์ ไร้ซึ่งข้อกล่าวหาที่ตัวเองมิได้ทำ “ข้าจะไม่มีทางให้ดาบโสมมของเจ้าติดกายไปกับข้า!!” “กรี๊ด!!!” เสียงนั้นเป็นเพียงเสียงเดียวที่เยว่ชิงชิงได้ยินก่อนที่ทุกอย่างตรงหน้าของนางจะดับสูญลงไปพร้อมกับสติและร่างที่ค่อย ๆ ดิ่งลงไปเหวลึกของหุบเขาสูงในเมืองฉีอันที่ยิ่งใหญ่ เมืองซานโจว / วังหลวง “ช่วยด้วย!! เร็ว ๆ เข้าคุณหนูซ่งตกน้ำ เร็ว ๆ เข้า” “ช่วยด้วยเจ้าค่ะ คุณหนูของข้าตกน้ำ…คุณชายรอง!!” “เจ้าว่าอย่างไรนะ น้องสามของข้าตกน้ำงั้นหรือ” “คุณชายช่วยคุณหนูด้วยเจ้าค่ะ” “ตูม!!” บุรุษหนุ่มซึ่งเป็นขุนนางกรมพระคลัง “กงอวี้หาน” พี่ชายของสตรีที่เย่อหยิ่งและเอาแต่ใจที่สุดในบรรดาบุตรีของขุนนางระดับสูง ทั้งคู่เป็นบุตรภรรยาเอกของท่านแม่ทัพใหญ่ “กงฮั่ว” ซึ่งบัดนี้ประจำการอยู่ที่กองทัพชายแดนซานโจว “เหรินซิน!! เจ้าอยู่ที่ไหน” ร่างของสตรีที่ตกน้ำในสระท้ายวังในงานชมโบตั๋นที่พระสนมอวนตู๋จัดขึ้นกลายเป็นเรื่องวุ่นวาย ผู้คนในงานเริ่มแตกตื่นและวิ่งมาด้านหลัง ไม่นานกงอวี้หานก็คว้าร่างของน้องสาวขึ้นมาจากสระได้สำเร็จ “น้องสาม!!” “แคก แคก…เฮือก!!!” สตรีในวัยสิบเจ็ดปีพ่นน้ำที่กลืนไปออกมาจนหมดพร้อมกับหายใจอีกครั้ง อีกด้านหนึ่งก็มีสตรีอีกคนที่ถูกนำขึ้นมาจากสระพร้อม ๆ กับนางเช่นกัน ผู้ที่พึ่งถูกช่วยขึ้นมาจากสระลึกไม่รู้เลยว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกันแน่ และตอนนี้นางอยู่ที่ใด ได้ยินเพียงเสียงของใครคนหนึ่ง เสียงที่ทรงพลังและผู้คนโดยรอบที่เริ่มเงียบเพราะเสียงที่ดุดันนั้น “ถึงกลับกล้าผลักน้องสาวข้าตกลงไปในสระเชียวหรือ “กงเหรินซิน” ครั้งนี้เจ้าทำเรื่องที่เกินจะให้อภัย” “ท่านอ๋องโปรดทรงอภัย กระหม่อมคิดว่าเรื่องนี้อาจจะมิใช่อย่างที่เห็น อย่างไรก็รอน้องสาวกระหม่อมฟื้นแล้วค่อยไต่สวนเถิดพ่ะย่ะค่ะ” เสียงนั้นดุจลอยอยู่ในอากาศ ที่นี่คือที่ใดกันแน่และคนเหล่านี้กำลังพูดสิ่งใด เหตุใดนางจึงฟังไม่เข้าใจเลยสักคำ ทั้งชื่อเรียกและมือหนาที่พยายามจับตัวนางเขย่าเพื่อให้นางฟื้น เสียงของบุรุษที่ทั้งกลัวและตื่นตระหนกข้าง ๆ กลิ่นไม้หอมกฤษณาที่เริ่มลอยมาติดจมูก “นี่ข้า… ยังมิได้ข้ามไปแม่น้ำวั่งชวนอีกหรือ” “นางพูดเพ้อเจ้ออะไร!!” “ท่านอ๋องโปรดทรงอภัย กระหม่อม….” “สกุลกงเลี้ยงดูบุตรีเช่นไรถึงได้ให้นางก่อเรื่องได้ไม่สิ้นสุด ครั้งก่อนนางขังสาวใช้เอาไว้ตำหนักร้าง หลอกน้องสาวข้าให้หลงทางไปตำหนักเย็น ครั้งนี้ถึงกับจะเอาชีวิตนาง ข้าไม่มีทางปล่อยนางไปได้ ทหาร!!” “ท่านอ๋องกระหม่อมขอร้องพระองค์ บัดนี้น้องสาวกระหม่อมเป็นตายเท่ากัน ขอให้กระหม่อมพานางกลับจวนไปรักษาให้หายดีก่อน แล้วกระหม่อมจะส่งตัวนางกลับมาให้พระองค์ไต่สวนด้วยตัวเอง ขอได้ทรงโปรด...” เสียงของบุรุษหนุ่มที่สั่นไปด้วยความโกรธและโมโห กล่าวกลับมากับบุรุษอีกคนด้วยน้ำเสียงที่พยายามสั่งให้เรียบที่สุด “ได้ เช่นนั้นวันนี้ข้าจะให้เจ้าพาตัวนางกลับไป สามวันหลังจากนี้ข้าจะไปสอบสวนนางด้วยตัวเอง!!”