“อะไรนะ! ข้าน่ะหรือ…เอ่อ ขออภัย หม่อมฉันไม่มีทางคิดเช่นนั้นไปได้หรอกเพคะ”
“งั้นหรือ เดิมทีข้าคิดว่าเจ้าเคยชอบข้าเสียอีก”
“นั่นมันเรื่องเมื่อก่อนนี้”
ท่านอ๋องเห็นว่านางหน้าแดงและเริ่มทำตัวไม่ถูกจึงเดินเข้าไปใกล้ ๆ อีกนิด นางถอยจะหนีแต่ท่านอ๋องดึงนางเอาไว้
“แล้วตอนนี้เล่า”
“เรื่องนี้… อีกเดี๋ยวพี่รองก็คงกลับแล้ว พระองค์รีบกลับไปก่อนจะดีกว่านะเพคะ”
“รีบไล่ข้าเช่นนี้หรือว่าเกิดนึกเรื่องอะไรได้ขึ้นมางั้นหรือ”
“เปล่านะเพคะ!”
เสียงของนางตะโกนจนเขาตกใจแต่ก็อดขำในความร้อนตัวนี้ไม่ได้ กงเหรินซินที่เขารู้จักไม่มีทางจะมีท่าทางเช่นนี้เป็นแน่ แต่ก็นั่นแหละในเมื่อเขายังหาเหตุผลใดมารองรับความสงสัยนี้ได้ นางก็ยังคงเป็นกงเหรินซิน มิใช่คนที่เขาคิด
“เอาล่ะ เช่นนั้นข้ากลับก่อนล่ะ หวังว่าเจ้าจะไม่แอบไปดื่มสุราจนเมากับผู้ใดอีกนะ”
“ท่าน!”
หมิงเว่ยเซียวเดินออกไปจากลานฝึกแล้วพร้อมกับรอยยิ้มกวน ๆ ของเขาที
