ท่านอ๋องรีบเก็บจดหมายของเหรินซินเข้าไปในปกเสื้อก่อนที่ซ่งจินหรูจะเดินเข้ามา วันนี้ดูเหมือนว่านางจะเดินเร็วกว่าปกติเพราะเขายังไม่ทันได้ซ่อนจนเรียบร้อยนางก็เดินมาถึงในห้องโถงแล้ว
“พี่เว่ยเซียว... ท่านกำลังยุ่งอยู่หรือไม่เพคะ”
“เปล่าหรอก เหตุใดวันนี้เจ้าจึงมาเร่งด่วนเช่นนี้”
“ข้าจะมาขอพักที่จวนอ๋องสักระยะเพคะ”
“เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ เหตุใดจึงมากะทันหันเช่นนี้”
“พระสนมทรงป่วยเป็นไข้หวัดจึงไม่อยากให้หม่อมฉันติดหวัดไปด้วย ดังนั้นจึงได้อนุญาตย้ายออกมาพักที่จวนของท่านก่อนชั่วคราวเพคะ”
“เช่นนั้นเองหรือ ถ้าอย่างนั้นก็… เชิญตามสบาย”
“เอ๊ะ เดี๋ยวสิเพคะวันนี้หม่อมฉันทำขนมดอกกุ้ยฮวามา อย่างไรตอนนี้ก็ได้เวลาดื่มชาแล้วหม่อมฉันจะรีบจัดสำรับให้นะเพคะ”
“เอ่อ…เดี๋ยวจินหรู”
นางไม่ฟังและเดินออกไปแล้ว ท่านอ๋องทำการใดไม่ได้และดูเหมือนตั้งแต่บ่ายก็แทบจะสลัดซ่งจินหรูไม่หลุด คืนนี้เขามีนัดที่จะต้องออกไปที่น
